۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
سه رساله در نقد عرفان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
}} | }} | ||
'''سه رساله در نقد عرفان'''، میرزا ابوالقاسم بن حسن گیلانی (1151-1231ق)، معروف به میرزای قمی، در موضوع عرفان است و توسط حسین لطیفی و علی جبار گلباغی ماسوله تصحیح شده است. | '''سه رساله در نقد عرفان'''، [[میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمدحسن|میرزا ابوالقاسم بن حسن گیلانی]] (1151-1231ق)، معروف به [[میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمدحسن|میرزای قمی]]، در موضوع عرفان است و توسط [[لطیفی، حسین|حسین لطیفی]] و [[جبار گلباغی ماسوله، علی|علی جبار گلباغی ماسوله]] تصحیح شده است. | ||
کتاب حاوی سه رساله از میرزای قمی است که به درخواست افراد مختلف به نگارش درآمده‌اند. نخست، «رسالهی اجازه ذکر» یا «رساله در ذکر و فکر» نعمت‌الله ولی در پاسخ به نامه و استفتای ملا علی‌اصغر، ملاباشی دربار قاجار. دوم، «رسالهی ایمان فرعون» یا «فرعونیه» است. این رساله نیز به درخواست ملا علی‌اصغر یادشده است. سوم، رسالهی «رد صوفیه و وحدت وجود» است که به درخواست فتحعلی شاه قاجار است. نام دیگر این رساله ارشادیه یا نامه میرزای قمی به فتحعلی شاه است و نویسنده آن را در اواخر عمرش به سال 1230ق به نگارش درآورده است<ref>رک: پیشگفتار، ص29-34</ref>. | کتاب حاوی سه رساله از [[میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمدحسن|میرزای قمی]] است که به درخواست افراد مختلف به نگارش درآمده‌اند. نخست، «رسالهی اجازه ذکر» یا «رساله در ذکر و فکر» نعمت‌الله ولی در پاسخ به نامه و استفتای ملا علی‌اصغر، ملاباشی دربار قاجار. دوم، «رسالهی ایمان فرعون» یا «فرعونیه» است. این رساله نیز به درخواست ملا علی‌اصغر یادشده است. سوم، رسالهی «رد صوفیه و وحدت وجود» است که به درخواست فتحعلی شاه قاجار است. نام دیگر این رساله ارشادیه یا نامه میرزای قمی به فتحعلی شاه است و نویسنده آن را در اواخر عمرش به سال 1230ق به نگارش درآورده است<ref>رک: پیشگفتار، ص29-34</ref>. | ||
نویسنده در رساله اجازه ذکر، به بررسی و نقد مبانی نظری یکی از مسائل عرفان عملی - یعنی ذکر و فکر – پرداخته است<ref>رک: همان، ص29</ref>. او با بررسی استدلال‌های جواز ذکر و فکر و در جهت پاسخ به آن به طرح مباحثی مختلف در خصوص ذکر، سالک و معرفت الله پرداخته و در پی آن اجزای سامان‌دهنده استدلال‌ها را بیان کرده و آنها را به نقد کشیده است. وی در این راستا از آوردن شواهدی از روایات غفلت نورزیده است<ref>رک: همان، ص30</ref>. | نویسنده در رساله اجازه ذکر، به بررسی و نقد مبانی نظری یکی از مسائل عرفان عملی - یعنی ذکر و فکر – پرداخته است<ref>رک: همان، ص29</ref>. او با بررسی استدلال‌های جواز ذکر و فکر و در جهت پاسخ به آن به طرح مباحثی مختلف در خصوص ذکر، سالک و معرفت الله پرداخته و در پی آن اجزای سامان‌دهنده استدلال‌ها را بیان کرده و آنها را به نقد کشیده است. وی در این راستا از آوردن شواهدی از روایات غفلت نورزیده است<ref>رک: همان، ص30</ref>. | ||