صوفی‌نامه؛ التصفیه فی احوال المتصوفه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''صوفی‌نامه؛ التصفیه فی احوال المتصوفه''' اثر [[عبادی، مظفر بن اردشیر|قطب‌الدین ابوالمظفر منصور بن اردشیر عبادی]]، کتابی است به فارسی که در آن به تفصیل، در باب اهل تصوف و رفتار و کردار و اصطلاحات آنان، بحث شده است.

همچنان که از مقدمه کتاب معلوم می‌شود، این اثر در حقیقت نظر یکی از علمای معروف عامه را که خود به اهل طریقت اعتقاد دارد، نسبت به تصوف در قرن ششم آشکار می‌کند و چنان که مؤلف خود در مقدمه و نیز در خلال کتاب مکرر تصریح کرده، خواسته است این کتاب را به زبانی ساده و همه کس فهم بنویسد که همگان از آن بهره ببرند و در حقیقت نیز چنین است<ref>مقدمه مصحح، صفحه بیست و هفت</ref>.

آنچه مؤلف در هر باب کتاب بیان کرده، روشن و مفهوم است و اکثر در پایان هر مبحثی از خدا آرزو می‌کند که ما را بدین صفت متحلی گرداند. فصول مختلف کتاب، حاوی تمثیلاتی است که مانند دیگر نویسندگان صوفی‌مشرب و هم به شیوه واعظان برای تفهیم معنی بکار برده است<ref>ر.ک: همان</ref>.

برخی از جمله‌ها که از کتاب نقل می‌شود، نموداری است هم از نثر نویسنده و هم از طرز تفکر او در باب مسائل عرفانی<ref>همان، صفحه بیست و هشت</ref>.

نثر کتاب، مانند دیگر آثاری که در تصوف نوشته‌اند، ساده و روشن است و فقط در مواردی نادر و معدود، اندکی موزون و مسجع شده است که شاید متأثر از شیوه بیان نویسنده در وعظ و تذکیر باشد<ref>همان</ref>.

مقدمه و متن کتاب.