انقروی، اسماعیل: تفاوت میان نسخه‌ها

نخست بر طریقت بایرامیه از سلسلۀ خلوتیه بود، سپس به طریقت مولویه پیوست و خلیفۀ بوستان چلبی، شیخ مولویان شد و در زاویه اسکندر پاشا واقع در محله غلطه مثنوی خوان بوده است.<ref>ر.ک: ستارزاده، عصمت، ص10</ref> وی مدتی بعد به استانبول رفت و هدایت و ارشاد سالكانِ «مولوی خانۀ غَلَطه» را برعهده گرفت. انقروی ذكرِ «الله» به روش مولویه را اساس سلوك، و این طریقت را طریقت عشق و جذبه و هادی به حقیقت و عرفان می‌دانست. او برای سلوك ۱۲ مقام برمی‌شمرد و بر آن بود كه سالك در ۷ مقام نخست از همه چیز در می‌گذرد، در مقام هشتم به فنا می‌رسد و در مقام دوازدهم به سرّ وحدت دست می‌یابد. وی شعر نیز می‌سرود و دیوان شعری به تركی به او نسبت داده‌اند.<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/article/225859/%D8%A7%D9%86%D9%82%D8%B1%D9%88%DB%8C ر.ک: محمدی، پروانه، پایگاه دایرةالمعارف بزرگ اسلامی]</ref>

انقروی در استانبول درگذشت و در همان «مولوی خانه» به خاك سپرده شد.<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/article/225859/%D8%A7%D9%86%D9%82%D8%B1%D9%88%DB%8C ر.ک: همان]</ref>

# فاتح الابیات، در شرح مثنوی. <ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/article/225859/%D8%A7%D9%86%D9%82%D8%B1%D9%88%DB%8C ر.ک: همان]</ref>

ستارزاده عصمت، مقدمه شرح کبیر انقروی بر مثنوی معنوی مولوی، نوشته اسماعیل انقروی، ترجمه عصمت ستارزاده، تهران، نگارستان کتاب، 1388.