۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'تـ' به 'ت'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'تـ' به 'ت') |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
این دیوان، شامل نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسـیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شـاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref> | این دیوان، شامل نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسـیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شـاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref> | ||
شاعر دیوان شــعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اســت. ایـن شـــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشــعار عربی مهارت دارد که یک‌سـوم دیـوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا اسـت، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نـموده و | شاعر دیوان شــعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اســت. ایـن شـــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشــعار عربی مهارت دارد که یک‌سـوم دیـوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا اسـت، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نـموده و توانایی خود را در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشـات او به شـاعران پیـشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از شاعران متقدم و در عین ســادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شــاعران عرب اســت. آنچه در دیوان وی خـودنمایی مـی‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref> | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||