التهذیب فی التفسیر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''التهذیب فی التفسیر'''، اثر ابوسعید (ابوسعد) محسّن بن محمد بن کرّامه بیهیقی( م 494ق) معروف به حاکم جشمی مفسّر، عالم به اصول و كلام است. وی نخست حنفى بود، سپس معتزلى، آنگاه به زيديّه گرايش پيدا كرد<ref> زرکلی، خیر الدین، ج5، ص289 </ref>. این اثر در10جلد توسط عبد الرحمن بن سلیمان سالمی تحقیق شده است. روش تفسيری التّهذيب، تفسير به قول(رای) و نقل آراء ديگران است<ref>وجیه، عبد السلام، ص821</ref>.

از ویژگی‌های مهم این تفسیر که آن را از تفاسیر پیش از خود متمایز می‌سازد تقسیم  علوم مرتبط با تفسیر آیات است. نویسنده با تفکیک میان علوم قرآنی در تفسیر آیات، روشی نظامند را در تفسیر بنا نهاده که مور توجه تفاسیر بعدی قرار گرفته است<ref>مقدمه محقق، ص45</ref>.  اين تفسير بر اساس هشت محور و عنوان: قرائت، لغت، اعراب، شان نزول، نظم، معنى و احكام بر مذهب حنفی، ترتیب یافته، و سپس آراء مفسران بزرگ به اختصار در آن ذکر شده است<ref>وجیه، عبد السلام، ص821؛ حسینی اشکوری، احمد، ج‏1، ص345</ref>. شیوه نگارش این اثر که همراه با دقت و وضوح است ویژگی دیگر ‌آن به شمار می-آید<ref> مقدمه محقق، ص45</ref>.

ویژگی دیگر این اثر مشتمل بودن آن بر تمام تفاسیر پیشین معتزله است<ref> ر.ک: همان </ref>. در این تفسیر بیشتر بر ذکر آرای ابوبکر اصم(232ق)، ابوعلی جبائی(303ق)، ابوالقاسم بلخی(309ق)و ابومسلم اصفهانی(322ق)تکیه شده است<ref> زرزور،عدنان، ص160-161</ref>. نویسنده این اثر با به کارگیری روایات در ذکر فضایل سوره‌های قرآن یک ویژگی به تفاسیر معتزله افزوده است<ref> مقدمه محقق، ص45</ref>.

<references/>