دیوان عمادی شهریاری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دیوان عمادی شهریاری''' حاوی اشعار سراینده عهد سلجوقی عماد الدین غزنوی مشهور به عمادی یا شهریاری (درگذشته 573/582ق) است. دیوان با مقدمه و تصحیح ذبیح‌الله حبیبی‌نژاد منتشر شده است.  

عمادی شهریاری، شاعری زیباسخن و لطیف طبع و در قصیده‌گویی منفرد بوده است.<ref>ر.ک: مقدمه، ص18</ref>‏  روش عمادی در شعر، همان روش معهود شاعران در قرن ششم است، یعنی افکار و مضامین باریک و دقیق را در عبارات سلیس و ترکیبات بدیع می‌پروراند و اگرچه معانی و مضامین خود را مبتنی بر مسائل غامض علمی یا تصورات خارج از محیط عادت نمی‌کند. با این حال فهم اشعار او گاه به سبب تشبیهات و تعبیرات خاص دشوار می‌شود و بر روی‌هم می‌توان گفت سادگی و روانی در غالب اشعار او بیشتر غلبه دارد تا غموض و ابهام بعضی از آنها که نتیجه پیچیدن در اوهام و خیالات باریک و استفاده از الفاظ دشوار و ترکیبات صعب است.<ref>ر.ک: همان، ص 47</ref>‏  

محتوای بیشتر  قصاید و قطعات عمادی را مدح سلاطین و امراء باوندی و سلجوقی تشکیل می‌دهد. از میان ممدوحان وی به «سیف الدین عمادالدوله بن فرامرز شاه مازندران» علاقه بیشتری دارد و این موضوع هم از تعداد قصاید (13 قصیده از 20 قصیده) و هم از لحن و توصیف عمادی در اشعار مشخص می‌شود .<ref>ر.ک: صفرزاده، حبیب، ص238</ref>‏     

عمادی در جای‌جای اشعارش مخاطب را به زهد و پرهیزگاری در دنیا دعوت می‌کند. برخی قصاید او به‌طور مستقل در خدمت زهد و اندرز هستند و در برخی قصاید نیز بخش تشبیب مشتمل بر این موضوع است. عمادی موضوع زهد و اندرز را در غزلیات و قطعاتش نیز وارد ساخته است.<ref>ر.ک: همان، ص239</ref>‏  

<references/>