۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR22573J1.jpg | عنوان =في رحاب دعاء الافتتاح | عنوانهای...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
'''في رحاب دعاء الافتتاح'''، اثر آیتالله سید محمدحسین | '''في رحاب دعاء الافتتاح'''، اثر [[فضلالله، سید محمدحسین|آیتالله سید محمدحسین فضلالله]]، مشتمل بر شرح و توضیح دعای افتتاح و دعای استقبال و وداع ماه مبارک رمضان است. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
دعای افتتاح، درگاه عبور شرعی برای حضور سائلین رحمت الهی بر خوان نعمتهای گسترده اوست که از این طریق مؤمنین به نزد خالق خویش عروج کرده و با او از مشکلات و اندوههای خویش سخن میگویند و از خلال آن بار گناه خویش را تخفیف میدهند. این دعا ادای شکر نسبت به میهماندار بخشنده در ماه کرامت و بخشش است که بهخاطر آن شیاطین زمین به غل و زنجیر کشیده شدهاند و ابواب آسمان به برکت آن مفتوح شده است. پس کسی که به آن پناه جوید، مستحق غفران خالق و عفو و رحمت و رحمت الهی است. | دعای افتتاح، درگاه عبور شرعی برای حضور سائلین رحمت الهی بر خوان نعمتهای گسترده اوست که از این طریق مؤمنین به نزد خالق خویش عروج کرده و با او از مشکلات و اندوههای خویش سخن میگویند و از خلال آن بار گناه خویش را تخفیف میدهند. این دعا ادای شکر نسبت به میهماندار بخشنده در ماه کرامت و بخشش است که بهخاطر آن شیاطین زمین به غل و زنجیر کشیده شدهاند و ابواب آسمان به برکت آن مفتوح شده است. پس کسی که به آن پناه جوید، مستحق غفران خالق و عفو و رحمت و رحمت الهی است. | ||
آیتالله سید محمدحسین | |||
[[فضلالله، سید محمدحسین|آیتالله سید محمدحسین فضلالله]]، به شیوه خاص در حلقات درس مسجد با حضور گروهی از مؤمنین به شرح و تفسیر این دعا پرداخته است<ref>ر.ک: مقدمه، ص5</ref>. | |||
نویسنده مباحث کتاب را با معرفی ماه مبارک رمضان با عنوان «شهر رمضان في حركة الشخصية الإسلامية» آغاز کرده است. مسلمین همهساله ورود ماه رمضان را به شیوه مخصوص جشن میگیرند؛ چراکه ماه روزه است که یک فریضه عبادی است و مستلزم تغییر در نظام غذایی روزانه و فعالیتهای عملی است که برخی را لازم است انجام دهد و برخی را ترک کند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص7</ref>. | نویسنده مباحث کتاب را با معرفی ماه مبارک رمضان با عنوان «شهر رمضان في حركة الشخصية الإسلامية» آغاز کرده است. مسلمین همهساله ورود ماه رمضان را به شیوه مخصوص جشن میگیرند؛ چراکه ماه روزه است که یک فریضه عبادی است و مستلزم تغییر در نظام غذایی روزانه و فعالیتهای عملی است که برخی را لازم است انجام دهد و برخی را ترک کند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص7</ref>. | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۳: | ||
سپس تصریح میکند که در این کتاب درصدد مطالعه تمامی ادعیه ماه رمضان نیست، بلکه سه نمونه از این ادعیه را مورد مطالعه قرار میدهد: | سپس تصریح میکند که در این کتاب درصدد مطالعه تمامی ادعیه ماه رمضان نیست، بلکه سه نمونه از این ادعیه را مورد مطالعه قرار میدهد: | ||
# دعای امام علی بن الحسین زینالعابدین(ع) در استقبال از ماه رمضان. | # دعای [[امام سجاد علیهالسلام|امام علی بن الحسین زینالعابدین(ع)]] در استقبال از ماه رمضان. | ||
# دعای منسوب به امام عصر(عج) که یکی از نواب آن حضرت محمد بن عثمان سمری عمری از ایشان روایت کرده و معروف به دعای افتتاح است. | # دعای منسوب به امام عصر(عج) که یکی از نواب آن حضرت محمد بن عثمان سمری عمری از ایشان روایت کرده و معروف به دعای افتتاح است. | ||
# دعای امام زینالعابدین در وداع ماه رمضان<ref>ر.ک: همان، ص19-18</ref>. | # دعای [[امام سجاد علیهالسلام|امام زینالعابدین]] در وداع ماه رمضان<ref>ر.ک: همان، ص19-18</ref>. | ||
تأکید بر ماه رمضان بدین معنا نیست که ماههای دیگر فاقد این صفت هستند؛ چراکه انسان در ماههای دیگر نیز در مواقع طاعت میتواند رضای الهی را طلب کند و مسئولیت مختص به زمان معینی نیست و در هر لحظه از زمان تکلیف شرعی متوجه انسان است؛ لکن در این ماه خداوند برای بندگانش انفتاح کبیر به فیوضات رحمتش نموده که در کمیت و نوعیت در زمانهای دیگر قرار نداده است. همان گونه که خطبه رسولالله محمد(ص) در آخرین جمعه ماه شعبان، حکایت از آن دارد<ref>ر.ک: همان، ص33</ref>. | تأکید بر ماه رمضان بدین معنا نیست که ماههای دیگر فاقد این صفت هستند؛ چراکه انسان در ماههای دیگر نیز در مواقع طاعت میتواند رضای الهی را طلب کند و مسئولیت مختص به زمان معینی نیست و در هر لحظه از زمان تکلیف شرعی متوجه انسان است؛ لکن در این ماه خداوند برای بندگانش انفتاح کبیر به فیوضات رحمتش نموده که در کمیت و نوعیت در زمانهای دیگر قرار نداده است. همان گونه که خطبه رسولالله محمد(ص) در آخرین جمعه ماه شعبان، حکایت از آن دارد<ref>ر.ک: همان، ص33</ref>. | ||
| خط ۵۳: | خط ۵۴: | ||
دعای افتتاح با حمد و ثنای الهی آغاز شده است. بهترین ثنای پروردگار عبارت از «الحمد لله» است؛ زیرا «الحمد لله»، همه عناصر عظمت و نعمت را در خداوند جمع میکند. لذا ما آنگاه که در جایگاههای عظمت و نعمتش او را حمد میکنیم، از جمیع جهات حمد و ثنایش مینماییم. دعای افتتاح با حمد الهی آغاز شده تا در نفوس حک شود که حمد برای هیچکس جز از طریق حمد الهی سزاوار نیست؛ لذا حمد و ثنای مردم بهخاطر عطایای الهی و هدایت و رزق خداوند است<ref>ر.ک: همان، ص67</ref>. | دعای افتتاح با حمد و ثنای الهی آغاز شده است. بهترین ثنای پروردگار عبارت از «الحمد لله» است؛ زیرا «الحمد لله»، همه عناصر عظمت و نعمت را در خداوند جمع میکند. لذا ما آنگاه که در جایگاههای عظمت و نعمتش او را حمد میکنیم، از جمیع جهات حمد و ثنایش مینماییم. دعای افتتاح با حمد الهی آغاز شده تا در نفوس حک شود که حمد برای هیچکس جز از طریق حمد الهی سزاوار نیست؛ لذا حمد و ثنای مردم بهخاطر عطایای الهی و هدایت و رزق خداوند است<ref>ر.ک: همان، ص67</ref>. | ||
نویسنده با نگاه دقیق خود به آسیبشناسی دیدگاه توحیدی پرداخته و مینویسد: در شرح فقره «لا شريك لله في خلقه»، مینویسد: برخی از مردم در انبیا و ائمه(ع) چنان مستغرق میشوند که ایشان را در صورت الوهیت تصور میکنند و گاه ایشان را بیش از خداوند متعال دوست میدارند. من بارها مثالهایی پیرامون این دیدگاهها زدهام: در خیابان قدم میزنی و میشنوی که انسانی العیاذ بالله خداوند متعال را سبّ میکند! تو میایستی و میگویی نمیخواهم مشکلی بهوجود بیاید، اما اگر در گذر از خیابان به انسانی برخورد کنی که نبی(ص) یا امام علی(ع) را دشنام میدهد، برانگیخته و منفعل میشوی...<ref>ر.ک: همان، ص77-76</ref>. | نویسنده با نگاه دقیق خود به آسیبشناسی دیدگاه توحیدی پرداخته و مینویسد: در شرح فقره «لا شريك لله في خلقه»، مینویسد: برخی از مردم در انبیا و ائمه(ع) چنان مستغرق میشوند که ایشان را در صورت الوهیت تصور میکنند و گاه ایشان را بیش از خداوند متعال دوست میدارند. من بارها مثالهایی پیرامون این دیدگاهها زدهام: در خیابان قدم میزنی و میشنوی که انسانی العیاذ بالله خداوند متعال را سبّ میکند! تو میایستی و میگویی نمیخواهم مشکلی بهوجود بیاید، اما اگر در گذر از خیابان به انسانی برخورد کنی که نبی(ص) یا [[امام علی علیهالسلام|امام علی(ع)]] را دشنام میدهد، برانگیخته و منفعل میشوی...<ref>ر.ک: همان، ص77-76</ref>. | ||
از جمله دیدگاههای نادر نویسنده که خود به اختصاصی بودن آن تصریح میکند، بدین شرح است: از جمله موضوعاتی که من در آن دیدگاهی دارم که هیچکس با من در آن موافق نیست، اطلاق لقب امام بر بعضی از علما در لبنان و ایران و عراق است. دیدگاه من این است که شیعه ضرورتی ندارد که احدی را «امام» بنامد؛ زیرا امامت در شیعه با امامت نزد مسلمانان غیر شیعه متفاوت است؛ امام از دیدگاه غیر شیعه به معنای لغوی آن یعنی متقدم در علم است؛ مانند: امام در فقه، امام در نحو و امام در تفسیر. اما نزد شیعه، به مضمون فرهنگی - عقیده امامت نزد شیعه مرتبط است...<ref>ر.ک: همان، ص80</ref>. | از جمله دیدگاههای نادر نویسنده که خود به اختصاصی بودن آن تصریح میکند، بدین شرح است: از جمله موضوعاتی که من در آن دیدگاهی دارم که هیچکس با من در آن موافق نیست، اطلاق لقب امام بر بعضی از علما در لبنان و ایران و عراق است. دیدگاه من این است که شیعه ضرورتی ندارد که احدی را «امام» بنامد؛ زیرا امامت در شیعه با امامت نزد مسلمانان غیر شیعه متفاوت است؛ امام از دیدگاه غیر شیعه به معنای لغوی آن یعنی متقدم در علم است؛ مانند: امام در فقه، امام در نحو و امام در تفسیر. اما نزد شیعه، به مضمون فرهنگی - عقیده امامت نزد شیعه مرتبط است...<ref>ر.ک: همان، ص80</ref>. | ||
| خط ۶۵: | خط ۶۶: | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references/> | <references /> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||