دیوان خاقانی شروانی: تفاوت میان نسخه‌ها

| سال نشر = 1375ش.  

[[خاقانی شروانی|خاقانی]] شاعر قصیده‌سرا و مداح است، ولی نه به‌ مفهوم معمولی آن. او ناظم نیست، بلکه شاعر واقعی با شخصیت معنوی ممتاز و یکی از پرنبوغ‌ترین سرایندگان است. اشعار او در ظاهر در کمال بغرنجی و پیچیدگی است. اشکال اشعارش زائیده اندیشه دانشمندی است که از خواننده هم‌پایگی علمی می‌طلبد. این سبک در قصاید وی نیز مانند اشعاری که مبین شور و حال و احساسات اوست، مانند مراثی در مرگ فرزند و زوجه و یا قصیده در کشته‌ شدن دانشمندی در ترک‌تازی غزان، در قصیده پرحال ایوان مدائن و اشعاری که در آنها در تنهایی و از بی‌وفایی روزگار و زندان نالیده، دیده می‌شود. توصیف‌های او از طبیعت مخصوصاً از طلوع و غروب آفتاب باشکوه قفقاز زادگاه شاعر کم‌نظیر است<ref>ر.ک: یان ریپکا، ص109</ref>‏. دیوان خاقانی سرشار است از نکات خاص مسیحیت که با افکار و عبارات ویژه اسلام به‌هم می‌آمیزد. در دیوان او حتی متون و... مسیحیت نیز نقل گردیده است<ref>ر.ک: همان، ص102</ref>‏.  

[[کزازی، میر جلال الدین|میرجلال‌الدین کزازی]] دیوان را بر پایه دو متن ویراسته دکتر سجادی و عبدالرسولی ویرایش مجدد کرده است<ref>ر.ک: دیباچه، ص2</ref>‏.  

#[[:noormags:59317| یان ریپکا؛ «خاقانی شروانی»، زبان و ادب فارسی، بهار 1342، شماره 65، ص 101 تا 111]].

[[رده:مقالات بازبینی شده خرداد 01]]