الطرق و الأسانيد إلی مرويات أهل‌البیت علیهم‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

اجازه از دیرباز در بین‎ علما‎ و دانشمندان‎ علوم مختلف مرسوم بوده و اساتید فن به‌منظور بزرگداشت از مقام علمی شاگردانشان و به نشانه‎ کفایت‎ها و شایستگی‌هایی که در آنان وجود داشته برایشان اجازه صادر‎ می‌نمودند. در حوزه‌های‎ مختلف علوم اسلامی همچون تفسیر، حدیث، فقه، طب، ادبیات و عرفان تبادل اجازه بین اساتید و شاگردان مرسوم بوده است؛ مثلاً محدثین اجازه روایت حدیث و یا روایت کتاب‌های حدیثی را به حدیث‎پژوهان‎ اعطا‎ نموده و فقها اجازه اجتهاد و یا تصدی امور حسبیه را برای لایقان این مناصب انشا می‌کردند<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/6581/185 ر.ک: حافظیان بابلی، ابوالفضل، ص185]</ref>.

علمای حدیث، اجازه را یکی از مهم‎ترین طرق تحمل حدیث دانسته‌اند و به‌عنوان‎ پشتوانه‎ صحت‎ و درستی نقل احادیث، به اخذ و مبادله آن همت‎ گماشته‌اند. بدین‎صورت که اساتید علم حدیث به‌طور کتبی یا شفاهی اذن روایت احادیث از خود را به‎ شاگردانشان‎ اعطا می‌نمودند و معمولاً در این اجازات نام اساتید و مشایخ‎ و تألیفات خود را می‌آوردند<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/6581/186 ر.ک: همان، ص186]</ref>.