۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
تنوخی، محسن بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ابن خلكان' به 'ابن خلكان'
(صفحه ای تازه حاوی «<div class='wikiInfo'>
[[پرونده:NUR02198.jpg|بندانگشتی» ایجاد کرد.) |
جز (جایگزینی متن - 'ابن خلكان' به 'ابن خلكان') |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
در بصره بود كه پدر او ابوالقاسم، پس از مرگ ابوعبدالله بريدى به مهلبى، دبير احمد ديلمى پيوست. اين دوستى بعدها براى پدر و پسر بسيار سودآور بود، زيرا احمد ديلمى پس از چندى بغداد را فتح كرد و معزالدوله لقب يافت و مهلبى وزير او شد. | در بصره بود كه پدر او ابوالقاسم، پس از مرگ ابوعبدالله بريدى به مهلبى، دبير احمد ديلمى پيوست. اين دوستى بعدها براى پدر و پسر بسيار سودآور بود، زيرا احمد ديلمى پس از چندى بغداد را فتح كرد و معزالدوله لقب يافت و مهلبى وزير او شد. | ||
احتمالاً نخستين شغل او، مقام شاهد عدل نزد قاضى اهواز بوده است. از گفته ابن خلكان به نقل از الفرج بعد الشدة، چنين برمى‌آيد كه او در 19 سالگى شغل نظارت بر مقايس و اوزان را در سوق الاهواز به عهده داشته است. | احتمالاً نخستين شغل او، مقام شاهد عدل نزد قاضى اهواز بوده است. از گفته [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] به نقل از الفرج بعد الشدة، چنين برمى‌آيد كه او در 19 سالگى شغل نظارت بر مقايس و اوزان را در سوق الاهواز به عهده داشته است. | ||
در همان روزگار، وزير مهلبى به شوش رفت. تنوخى در حالى كه 20 ساله بود، نزد او كه دوست ديرين پدرش بود، شتافت. وزير او را گرامى داشت و از وى دعوت كرد كه در بغداد به او بپيوندد تا قاضى‌القضاة ابوالسائب را بفرمايد كه او را به كارهاى مهم‌ترى بگمارد. بدين‌سان وى در 349ق به بغداد وارد شد و اندك زمانى پس از آن، قاضىِ مناطقى در آبشخور فرات (قصر، بابل) گرديد. شايد چنان‌كه ابن خلكان مى‌گويد، اندكى پس از اين، قاضى جزيره بنى عمر شده است و آن‌گاه بنا به گفته خود او، به فرمان خليفه المطيع لله، در سالى كه شناخته نيست، بر بخش‌هاى بزرگى در جنوب ايران (عسكر مكرم، ايذج و رامهرمز) قضاوت يافت. | در همان روزگار، وزير مهلبى به شوش رفت. تنوخى در حالى كه 20 ساله بود، نزد او كه دوست ديرين پدرش بود، شتافت. وزير او را گرامى داشت و از وى دعوت كرد كه در بغداد به او بپيوندد تا قاضى‌القضاة ابوالسائب را بفرمايد كه او را به كارهاى مهم‌ترى بگمارد. بدين‌سان وى در 349ق به بغداد وارد شد و اندك زمانى پس از آن، قاضىِ مناطقى در آبشخور فرات (قصر، بابل) گرديد. شايد چنان‌كه [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] مى‌گويد، اندكى پس از اين، قاضى جزيره بنى عمر شده است و آن‌گاه بنا به گفته خود او، به فرمان خليفه المطيع لله، در سالى كه شناخته نيست، بر بخش‌هاى بزرگى در جنوب ايران (عسكر مكرم، ايذج و رامهرمز) قضاوت يافت. | ||
نيز مى‌دانيم كه در 363ق بر واسط قضاوت كرده است. وى گفته است كه در خدمت ابوالعباس بن ابى الشوارب، قاضى‌القضاة بغداد، دبيرى «الحُكم و الوقوف» را، علاوه بر سرپرستى قضايى 8 منطقه بين‌النهرين، بر عهده داشته است. همين روايت موجب شده است كه گيوم بپندارد كه تنوخى از آن زمان طبقه شغلى خود را تغيير داده و از قضاوت به دبيرى روى آورده است. اما يك نگاه دقيق‌تر به تاريخ قاضى‌القضاتى ابن ابى الشوارب و قضاوت تنوخى بر واسط تا 363ق، بيهودگى سخن گيوم را ثابت مى‌كند. | نيز مى‌دانيم كه در 363ق بر واسط قضاوت كرده است. وى گفته است كه در خدمت ابوالعباس بن ابى الشوارب، قاضى‌القضاة بغداد، دبيرى «الحُكم و الوقوف» را، علاوه بر سرپرستى قضايى 8 منطقه بين‌النهرين، بر عهده داشته است. همين روايت موجب شده است كه گيوم بپندارد كه تنوخى از آن زمان طبقه شغلى خود را تغيير داده و از قضاوت به دبيرى روى آورده است. اما يك نگاه دقيق‌تر به تاريخ قاضى‌القضاتى ابن ابى الشوارب و قضاوت تنوخى بر واسط تا 363ق، بيهودگى سخن گيوم را ثابت مى‌كند. | ||