۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ابن سينا' به 'ابن سينا'
جز (جایگزینی متن - '== وابسته‌ها ==' به '== وابسته‌ها == {{وابسته‌ها}}') |
جز (جایگزینی متن - 'ابن سينا' به 'ابن سينا') |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
«زين الدين عمر بن سهلان ساوى»، قاضى، حكيم و منطقى نام‌آور قرن 6ق / 12م، است. اطلاعات ما در باره زندگانى او بسيار اندك است. همين اندازه مى‌دانيم كه مدت‌ها در زادگاه خود، ساوه، عهده‌دار منصب قضا بود و سپس به علت نامعلومى از اين كار دست بازداشته و از ساوه به نيشابور رفته و همان جا ماندگار شده است. از اين پس، وى در نيشابور به تحصيل و تحقيق و مكاتبه و مراوده با دانشمندان مشغول بوده و از راه استنساخ كتب، مخصوصاً آثار ابن | «زين الدين عمر بن سهلان ساوى»، قاضى، حكيم و منطقى نام‌آور قرن 6ق / 12م، است. اطلاعات ما در باره زندگانى او بسيار اندك است. همين اندازه مى‌دانيم كه مدت‌ها در زادگاه خود، ساوه، عهده‌دار منصب قضا بود و سپس به علت نامعلومى از اين كار دست بازداشته و از ساوه به نيشابور رفته و همان جا ماندگار شده است. از اين پس، وى در نيشابور به تحصيل و تحقيق و مكاتبه و مراوده با دانشمندان مشغول بوده و از راه استنساخ كتب، مخصوصاً آثار [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]]، روزگار مى‌گذرانيده است. ابن سهلان، چنان‌كه خود مى‌نويسد بيشتر عمر را «در پرورش انواع علوم به سر برده است، چه آنچه به علوم شرع تعلق دارد و چه آنچه به علوم حكمت». | ||
سال تولد و وفات او به‌درستى معلوم نيست؛ تنها نكته روشن اين است كه وى معاصر سلطان سنجر سلجوقى (511 - 552ق) بوده و يكى از كتاب‌هاى خود، «الرسالة السنجرية فى الكائنات العنصرية» را به نام او كرده است. منابع متأخر، بى‌آنكه به مأخذى استناد كنند، سال وفات او را 540ق / 1145م نوشته‌اند، اما بيهقى كه خود با او دوستى و مراوده داشته و در 565ق، وفات يافته است، اشاره‌اى به تاريخ درگذشت وى نمى‌كند و فقط مى‌گويد با او رفت و آمد داشتم و او را درياى مواجى از دانش‌ها يافتم. به نوشته بيهقى - كه قديم‌ترين مأخذ در باره اوست - پس از مرگ ابن سهلان، در مراسم سوگوارى او در ساوه، كتابخانه‌اش آتش گرفت و در اين آتش‌سوزى برخى از مصنفات خود وى نيز از ميان رفت. | سال تولد و وفات او به‌درستى معلوم نيست؛ تنها نكته روشن اين است كه وى معاصر سلطان سنجر سلجوقى (511 - 552ق) بوده و يكى از كتاب‌هاى خود، «الرسالة السنجرية فى الكائنات العنصرية» را به نام او كرده است. منابع متأخر، بى‌آنكه به مأخذى استناد كنند، سال وفات او را 540ق / 1145م نوشته‌اند، اما بيهقى كه خود با او دوستى و مراوده داشته و در 565ق، وفات يافته است، اشاره‌اى به تاريخ درگذشت وى نمى‌كند و فقط مى‌گويد با او رفت و آمد داشتم و او را درياى مواجى از دانش‌ها يافتم. به نوشته بيهقى - كه قديم‌ترين مأخذ در باره اوست - پس از مرگ ابن سهلان، در مراسم سوگوارى او در ساوه، كتابخانه‌اش آتش گرفت و در اين آتش‌سوزى برخى از مصنفات خود وى نيز از ميان رفت. | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
از استادان و شاگردان ابن سهلان، اطلاع دقيقى در دست نيست. از استادان او فقط شرف الزمان سيد محمد بن يوسف ايلاقى (536ق)، فيلسوف و پزشك معروف را نام برده‌اند كه ظاهراً ابن سهلان نزد او طب و فلسفه آموخته است. | از استادان و شاگردان ابن سهلان، اطلاع دقيقى در دست نيست. از استادان او فقط شرف الزمان سيد محمد بن يوسف ايلاقى (536ق)، فيلسوف و پزشك معروف را نام برده‌اند كه ظاهراً ابن سهلان نزد او طب و فلسفه آموخته است. | ||
ابن سهلان از دانشمندان مشهور زمان خود بوده است و در شهرت علمى او همين بس كه شهرستانى، مؤلف «الملل و النحل»، پاسخ مشكلات و ايرادات خود را بر كتاب «نجات» ابن سينا از او خواسته است. افزون بر اين، دانشمندان ديگرى نيز مانند ابوالفتح اسعد بن ابونصر بن ابوالفضل ميهنى (د 527ق)، مدرس نظاميه بغداد و از شاگردان ابوالعباس لوكرى و همچنين حكيم ابوالحسن اثردى، پزشك سلطان مسعود بن محمد بن ملكشاه سلجوقى (527 - 547ق)، از شاگردان لوكرى، با ابن سهلان مكاتبات علمى داشته‌اند. قاضى ساوى، طبع شعر نيز داشت. نمونه‌هايى از اشعار عربى او را مى‌توان در مقدمه دانش‌پژوه بر «تبصره» به نقل از نسخه خطى «الرسالة الملحقة بكتاب تتمة صوان الحكمة» ملاحظه كرد. | ابن سهلان از دانشمندان مشهور زمان خود بوده است و در شهرت علمى او همين بس كه شهرستانى، مؤلف «الملل و النحل»، پاسخ مشكلات و ايرادات خود را بر كتاب «نجات» [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]] از او خواسته است. افزون بر اين، دانشمندان ديگرى نيز مانند ابوالفتح اسعد بن ابونصر بن ابوالفضل ميهنى (د 527ق)، مدرس نظاميه بغداد و از شاگردان ابوالعباس لوكرى و همچنين حكيم ابوالحسن اثردى، پزشك سلطان مسعود بن محمد بن ملكشاه سلجوقى (527 - 547ق)، از شاگردان لوكرى، با ابن سهلان مكاتبات علمى داشته‌اند. قاضى ساوى، طبع شعر نيز داشت. نمونه‌هايى از اشعار عربى او را مى‌توان در مقدمه دانش‌پژوه بر «تبصره» به نقل از نسخه خطى «الرسالة الملحقة بكتاب تتمة صوان الحكمة» ملاحظه كرد. | ||
ابن سهلان در باره برخى از مسائل فلسفى و منطقى نظريات خاصى داشته است كه در كتاب‌هاى فلاسفه پس از او منعكس شده است. مهم‌ترين آنها عقيده وى در باره شمار مقولات است كه همواره يكى از موارد اختلاف ميان متفكران اسلامى بوده است. با اينكه جمهور فلاسفه مسلمان، به تبع ارسطو، شماره مقولات را ده دانسته‌اند، ولى گروهى از دانشمندان، حصر مقولات را در اين تعداد نپذيرفته و در تقليل و يا افزايش شمار آنها سخن گفته‌اند... از آن جمله، ابن سهلان است كه به روايت شهاب الدين يحيى سهروردى، برخلاف نظر مشهور فلاسفه مشايى، شمار مقولات عرضى را از نه مقوله به سه مقوله كم و كيف و نسبت تقليل داده است. | ابن سهلان در باره برخى از مسائل فلسفى و منطقى نظريات خاصى داشته است كه در كتاب‌هاى فلاسفه پس از او منعكس شده است. مهم‌ترين آنها عقيده وى در باره شمار مقولات است كه همواره يكى از موارد اختلاف ميان متفكران اسلامى بوده است. با اينكه جمهور فلاسفه مسلمان، به تبع ارسطو، شماره مقولات را ده دانسته‌اند، ولى گروهى از دانشمندان، حصر مقولات را در اين تعداد نپذيرفته و در تقليل و يا افزايش شمار آنها سخن گفته‌اند... از آن جمله، ابن سهلان است كه به روايت شهاب الدين يحيى سهروردى، برخلاف نظر مشهور فلاسفه مشايى، شمار مقولات عرضى را از نه مقوله به سه مقوله كم و كيف و نسبت تقليل داده است. | ||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
2. البصائر النصيرية؛ | 2. البصائر النصيرية؛ | ||
3. ترجمه و شرح رسالة الطير ابن سينا به فارسى؛ | 3. ترجمه و شرح رسالة الطير [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]] به فارسى؛ | ||
4. رساله مصارعة المصارعة؛ | 4. رساله مصارعة المصارعة؛ | ||
| خط ۶۷: | خط ۶۷: | ||
10. حاجى خليفه از كتابى به نام تاريخ اصفهان ياد مى‌كند و آن را به «الامام عمر بن سهلان الساوى» نسبت مى‌دهد؛ | 10. حاجى خليفه از كتابى به نام تاريخ اصفهان ياد مى‌كند و آن را به «الامام عمر بن سهلان الساوى» نسبت مى‌دهد؛ | ||
11. پاسخ اعتراضات شهرستانى بر كتاب نجات ابن | 11. پاسخ اعتراضات شهرستانى بر كتاب نجات [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]]؛ | ||
12. تلخيص يا روايت مختصرى از كتاب صوان الحكمة ابوسليمان منطقى سجستانى. | 12. تلخيص يا روايت مختصرى از كتاب صوان الحكمة ابوسليمان منطقى سجستانى. | ||