پرش به محتوا

الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده اول: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
<div class="boxTitle"><big>'''[[دمع السجوم]]'''</big></div>
<div class="boxTitle"><big>'''[[مقتل الحسين(ع) في منابع أهل السنة]]'''</big></div>
[[پرونده:NUR01035J1.jpg|بندانگشتی|دمع السجوم|175px]]
[[پرونده:NUR18255J1.jpg|بندانگشتی|مقتل الحسين(ع) في منابع أهل السنة|175px]]


'''دمع السجوم'''، با نام کامل «دمع السجوم في ترجمة نفس المهموم»، ترجمه فارسی کتاب «[[نفس المهموم في مصيبة سيدنا الحسين المظلوم|نفس المهموم]]» تألیف [[قمی، عباس|شیخ عباس قمی]] (م.۱۳۵۹ق) است که توسط [[شعرانی، ابوالحسن|ابوالحسن شعرانی]] (م.۱۳۹۳ق) از عربی به فارسی برگردان شده است. این کتاب، به زندگی و شهادت امام حسین(ع)، اسارات خاندان او، خیزش توابین و قیام مختار ثقفی پرداخته است.  
'''مقتل الحسين(ع) في منابع أهل السنة'''، تألیف [[حيدري، محمد علي|محمدعلی حیدری]] به زبان عربی است. در این اثر مطالب مختلفی که در منابع اهل سنت در فضیلت و شهادت امام حسین(ع) آمده، گردآوری شده است.


باب اول: این باب، به دو فصل بخش‌بندی شده و در فصل نخست، به ویژگی‌های امام حسین(ع)، مانند: شجاعت، دانش و سخاوت پرداخته شده و درباره محبت حضرت محمد(ص) به امام حسین(ع) روایاتی گرد آمده است. در فصل دوم، ۴۰ حدیث درباره ثواب گریستن بر مصیبت امام حسین(ع)، ثواب لعن بر قاتلان او و شهادت وی گردآوری شده است.
برخلاف گروهی از اهل سنت که شیعه را در نقل مقتل امام حسین(ع) - و مطالبی که شیعه درباره امام حسین(ع) از مدینه تا کربلا و پس از شهادت آن حضرت درباره اسرا به سمت شام نقل کرده - به غلو و دروغ و... متهم می‌کنند، آنچه شیعیان می‌گویند، در بیشتر و غالب کتب تاریخی معتبر و مقبول نزد اهل سنت که در قرن اول هجری نگارش شده، نقل شده است و هیچ مورخ سنی نیست که وقایع سال 60 و 61 هجری را ذکر کرده باشد مگر اینکه واقعه کربلا را به‌اجمال یا تفصیل ذکر کرده است و به لطف الهی آنچه شیعه نقل کرده در تمامی مصادر اهل سنت جز برخی آثار نادر وجود دارد و بسیاری از وقایع کربلا در ده‌ها مصدر اصلی آنها ذکر شده و طعن بر شیعه در این موضوع جز تهمت و دروغ نیست.


باب دوم: این باب از مرگ معاویة بن ابی‌سفیان و بیعت نکردن امام حسین(ع) با یزید آغاز شده و به شهادت وی پایان می‌یابد.  
متن کتاب با ذکر بخشی از خطبه امام حسین(ع) در روز عاشورا آغاز شده است. نویسنده پس از خطبه کتاب این نکته را متذکر شده که اگرچه منابع تاریخی مملو از ذکر حرکت عظیم عاشوراست، اما او در این کتاب به منابع اهل سنت بسنده کرده است تا کسی ادعا نکند که این حوادث واقع نشده و شیعه این واقعه را از روی غلو و به‌خاطر محبت زیاد به موالی خود درست کرده است.


باب سوم: این باب، درباره رویدادهای پس از شهادت امام حسین(ع) بوده و دارای ۱۴ فصل است. در این ۱۴ فصل، به ربودن لباس‌های امام(ع)، خبردار شدن اهل‌بیت از شهادت وی، چپاول خیمه‌ها، لگدکوب کردن بدن امام(ع) با اسبان، رویدادهایی درباره سر امام حسین(ع)، اسارت اهل‌بیت، روانه کردن آن‌ها از کربلا به کوفه، دفن پیکر امام حسین(ع)، ورود اهل‌بیت به کوفه، خطبه امام سجاد(ع) در کوفه، مخالفت عبدالله بن عفیف با سخنان عبیدالله بن زیاد و ماجرای شهادت وی، روانه کردن اسیران به شام، رساندن خبر شهادت امام حسین(ع) به مدینه توسط قاصد ابن زیاد، خطبه عبدالله بن زبیر در مدینه در ستودن امام حسین(ع) و سرزنش کوفیان، فرستادن سر امام(ع) و دیگر شهیدان کربلا به شام، برخی رویدادهای مسیر شام، ورود اسیران به شام، رویدادهای شام، فرستادن اهل‌بیت از شام به مدینه، ورود آنها به مدینه و ماتم گرفتن آن‌ها در این شهر و پیشینه مراسم سوگواری برای امام حسین(ع) پرداخته شده است.<div class="mw-ui-button">[[دمع السجوم|'''ادامه''']]</div>
اقامه ماتم بر مصائب سیدالشهدا و عزاداری برای آن حضرت مستحب بوده و شکی در رجحان آن نیست. این موضوع اولین مطلبی است که نویسنده به‌صورت مستدل درصدد تبیین آن برآمده و به رد ادعای گروهی چون [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] که اقامه ماتم را بدعت دانسته‌اند، پرداخته است. <div class="mw-ui-button">[[مقتل الحسين(ع) في منابع أهل السنة|'''ادامه''']]</div>
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش