۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
حائری مازندرانی، محمدصالح: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۸: | خط ۵۸: | ||
'''محمدصالح حائرى''' (1258-1350ش)، معروف به علامه سمنانی'''،''' فقیه، فیلسوف مشاء، ادیب، شاعر قرن چهاردهم | '''محمدصالح حائرى مازندرانی''' (1258-1350ش)، معروف به علامه سمنانی'''،''' فقیه، فیلسوف مشاء، ادیب، شاعر قرن چهاردهم | ||
== ولادت == | == ولادت == | ||
فرزند آیت‌الله شيخ فضل‌الله | او فرزند آیت‌الله شيخ فضل‌الله مازندرانى علامه قاسمی گروی و نوه‌ی ملا محمدحسن بندپئی است، | ||
مادر علامه دختر آیت‌الله حاج ملا محمديوسف استرآبادى صاحب كتاب | وى در ۲۸ رجب سال 1298ق در شهر مقدس كربلاء متولد گرديد. | ||
خاندان ایشان اهل علم و دانش و تقوا بودند. جد اعلای ایشان مرحوم آیت‌الله آقا شیخ [[معین‌الدین قاسمی گروی علامه مازندرانی]]؛ از فقیهان معروف عصر خود و از دست پروردگان [[مجلسی، محمدباقر|علامه مجلسی]] بوده است. جد دیگرش فقیه فرزانه [[آیت‌الله محمد حسن قاسمی بارفروشی|آیت‌الله محمدحسن قاسمی بارفروشی]](ره) است. | |||
مادر علامه دختر آیت‌الله حاج ملا [[محمديوسف استرآبادى]] صاحب كتاب «[[صيغ العقود و الإيقاعات و سه رساله دیگر|صيغ العقود]]» و «[[رضاع]]» است كه هر دو كتاب ياد شده در ايران به طبع رسيده است. | |||
== تحصیلات == | == تحصیلات == | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۶: | ||
مراتب عالى فقهى علامه از ارجاع احتياطات آیت‌الله المجاهد آقا [[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|ميرزا محمدتقى شيرازى]] قدس‌سره توسط ايشان به علامه در نامه‌اى كه از نجف به ايران فرستاده و در رساله «لوح محفوظ» به چاپ رسيده، به خوبى روشن مى‌شود. | مراتب عالى فقهى علامه از ارجاع احتياطات آیت‌الله المجاهد آقا [[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|ميرزا محمدتقى شيرازى]] قدس‌سره توسط ايشان به علامه در نامه‌اى كه از نجف به ايران فرستاده و در رساله «لوح محفوظ» به چاپ رسيده، به خوبى روشن مى‌شود. | ||
علامه | == فعالیت‌های مذهبی، علمی و سیاسی == | ||
شیخ محمد صالح علامه مازندرانی؛ پس از ۱۲ سال بهره وری از معارف استادانی برجسته در نجف به علت ابتلا به درد شدید چشم، در سال ۱۳۲۴ق، به زادگاه نیاکانی اش بابل آمد و به تدریس، وعظ و اقامه جماعت پرداخت و از مراجع تقلید گردید. | |||
حضور ایشان در بابل هم زمان بود با دوران تسلط بیگانگان. وی با مشاهده اوضاع و احوال به حکم وظیفه دینی و صنفی، ساکت ننشست و به مبارزه با استعمار و استبداد پرداخت. سخنرانی وی در مسجد جامع بابل علیه دولت رضاخان سبب دستگیری وی شد که به مدت نه ماه زندانی و سپس به سمنان تبعید شد. در سمنان نیز به تدریس و تألیف و اقامه نماز جماعت پرداخت. بعد از پایان دوران تبعیدش خواست به بابل برگردد، اما به درخواست مردم سمنان تا پایان عمرش در آنجا ماند و به این سبب به «'''علامه سمنانی'''» هم لقب گرفت. | |||
== شعر و شاعری == | |||
علامه در شعر و شاعری مهارت داشت. او در شعر فارسی متبحر و در عربی به مراتب از فارسی قوی تر بود و اهل ادب وی را "متنبی عصر" خوانده اند. اهل حجاز قصاید ایشان را "عصمی" یعنی مصون از خطا و لغزش می نامند و به خاطر همین مقام ادبی، شعرا در بابل و سمنان به محضر او می آمدند. | |||
== وفات == | |||
آیت‌الله شیخ محمدصالح علامه مازندرانی؛ سرانجام در شب ۲۱ دی ماه ۱۳۵۰ش در سن ۹۳ سالگی درگذشت و پیکرش از سمنان به مشهد منتقل و در دارالسیاده به خاک سپرده شد. | |||
روز درگذشت او بازار سمنان تعطیل و پیکرش با حضور دانشمندان، استادان، دانشجویان و سایر طبقات تشییع و به مشهد مقدس انتقال داده شد و در آن جا نیز با تشییع باشکوهی به حرم رضوی منتقل گردید و پس از طواف حرم مطهر [[امام رضا علیه‌السلام|امام علی بن موسی الرضا ـ علیه‌السلام]] ـ در جوار آستان ملکوتی [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] مدفون شد. | |||
==آثار== | ==آثار== | ||