۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
قیسی دمشقی، محمد بن عبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'کسب علم و دانش' به 'تحصیلات'
جز (جایگزینی متن - 'کسب علم و دانش' به 'تحصیلات') |
|||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
'''ابن ناصرالدّين، ابوعبداللّه محمد بن ابى‌بكر بن عبداللّه بن محمد قيسى'''، ملقب به «شمس‌الدين» (777-842ق1375/-1438م)، مؤلف و عالم شافعى دمشقى بود. وى در دمشق تولد و نشأت يافت. | '''ابن ناصرالدّين، ابوعبداللّه محمد بن ابى‌بكر بن عبداللّه بن محمد قيسى'''، ملقب به «شمس‌الدين» (777-842ق1375/-1438م)، مؤلف و عالم شافعى دمشقى بود. وى در دمشق تولد و نشأت يافت. | ||
== | ==تحصیلات== | ||
وی حديث، فقه و قرآن را نزد جمعى از مشايخ شام و مكه از جمله داوودبن احمد بقاعى، سراج‌الدين بلقينى، صلاح‌الدين اقفهسى و جمال‌الدين لبن ظهيره فراگرفت. نام نزدیک به 60 تن از مشايخ او در «لحظ الالحاظِ» ابن فهد مكى و مقدم توضيح المشتبه ذكر شده است. از مهم‌ترين راويان ابن ناصرالدين مى‌توان به [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر عسقلانى]]، علاءالدين مرداوى و ابن فهد مكى اشاره كرد. وى چندان در مراتب علمى ارتقا يافت كه در 837ق به رياست مشايخ دارالحديث اشرفى دمشق تعيين شد. بزرگانى چون [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر عسقلانى]] و برهان‌الدين حلبى مقام علمى او را ستوده‌اند. وى به مكه، مدينه، بعلبك و حلب مسافرت نمود و در برخى از اين سفرها شاگردش ابن فهد وى را همراهى مى‌كرد. او در تاريخ نيز دست داشته است. از ويژگى‌هاى او، طرفدارى از [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تيميه]] است، چنانكه در پاسخ كسانى كه [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تيميه]] را كافر و اهل بدعت مى‌دانستند، رديّه‌اى نوشت كه موجب شد برخى چون علاءالدين بخارى بر ضدّ او برخاسته، نزد سلطان شكايت برند. شايد به همين دليل بود كه افكار عمومى بر ضدّ او برانگيخته شد و در يكى از روستاهاى دمشق به قتل رسيد و در گورستان باب الفراديس به خاک سپرده شد. | وی حديث، فقه و قرآن را نزد جمعى از مشايخ شام و مكه از جمله داوودبن احمد بقاعى، سراج‌الدين بلقينى، صلاح‌الدين اقفهسى و جمال‌الدين لبن ظهيره فراگرفت. نام نزدیک به 60 تن از مشايخ او در «لحظ الالحاظِ» ابن فهد مكى و مقدم توضيح المشتبه ذكر شده است. از مهم‌ترين راويان ابن ناصرالدين مى‌توان به [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر عسقلانى]]، علاءالدين مرداوى و ابن فهد مكى اشاره كرد. وى چندان در مراتب علمى ارتقا يافت كه در 837ق به رياست مشايخ دارالحديث اشرفى دمشق تعيين شد. بزرگانى چون [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر عسقلانى]] و برهان‌الدين حلبى مقام علمى او را ستوده‌اند. وى به مكه، مدينه، بعلبك و حلب مسافرت نمود و در برخى از اين سفرها شاگردش ابن فهد وى را همراهى مى‌كرد. او در تاريخ نيز دست داشته است. از ويژگى‌هاى او، طرفدارى از [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تيميه]] است، چنانكه در پاسخ كسانى كه [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تيميه]] را كافر و اهل بدعت مى‌دانستند، رديّه‌اى نوشت كه موجب شد برخى چون علاءالدين بخارى بر ضدّ او برخاسته، نزد سلطان شكايت برند. شايد به همين دليل بود كه افكار عمومى بر ضدّ او برانگيخته شد و در يكى از روستاهاى دمشق به قتل رسيد و در گورستان باب الفراديس به خاک سپرده شد. | ||