دیوان نظیری نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها

اغلب معاصران [[نظیری نیشابوری، میرزا محمدحسین|نظیری]]، او را مقتدای شاعران سخن‌دان و پیشوای عاشقان صادق می‌دانند؛ می‌گویند: او علم شاعری را در خراسان برافراشته وصیت سخنوری‌اش به گوش نکته شناسان عراق و فارس دوران خود رسیده است. او را درویش طبیعت صوفی سیرت می‌شناسند؛ به این سبب می‌گویند: [[نظیری نیشابوری، میرزا محمدحسین|نظیری]] در اواخر عمر خود دامن از ملازمت امرا برچیده و در عزلت زندگانی را سپری کرده است. عده‌ای دیگر نیز معتقدند او از بهره مداحی، مالی و ثروتی اندوخته و زندگانی اشراف گونه‌ای داشته و تا دم مرگ دست از مداحی نکشیده است<ref>ر.ک: فلاح، غلامعلی، ص282</ref>.

بن‌مایه اصلی شعر [[نظیری نیشابوری، میرزا محمدحسین|نظیری]] مدیحه است و از رهگذر مدیحه‌سرایی ارتزاق می‌کرد، اما در شعر او ابعاد مختلف زندگی اجتماعی، سیاسی و دینی تبلور خاصی دارد و این‌همه موجب غنای زبانی او شده است. بدون تردید گستردگی خانه زبان او، نشان از فراخی جهان‌بینی وی دارد. این شاعر نیشابوری از شاعرانی مانند انوری، خاقانی، نظامی و سعدی و به‌ویژه در غزل‌سرایی از حافظ تبعیت و تقلید کرده است<ref>ر.ک: همان، ص280</ref>.