الإكسير في علم التفسير: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class='wikiInfo'>

[[پرونده:NUR10494J1.jpg|بندانگشتی|الاکسیر فی علم التفسیر]]

{| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"

! نام کتاب!! data-type='bookName'|الاکسیر فی علم التفسیر

|-

|نام های دیگر کتاب

|data-type='otherBookNames'|

|data-type='authors'|[[طوفی، سلیمان بن عبدالقوی]] (نويسنده)

[[حسین، عبد القادر]] (محقق)

|زبان  

|data-type='language'|عربی

|کد کنگره  

|data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|‏BP‎‏ ‎‏91‎‏/‎‏5‎‏ ‎‏/‎‏ط‎‏9‎‏الف‎‏7

|موضوع  

|data-type='subject'|تفسیر - فن

|ناشر  

|data-type='publisher'|مکتبة الآداب

|مکان نشر  

|data-type='publishPlace'|قاهره - مصر

|سال نشر  

|data-type='publishYear'| 2002 م

'''الاكسير فى علم التفسير''' تاليف [[طوفی، سلیمان بن عبدالقوی|سليمان طوفى بغدادى]] مقارن قرن هفتم به زبان عربى كه پس از تحقيق، تصحيح عبد القاهر حسين، استاد بلاغت دانشكده بنات الاسلاميه دانشگاه الازهر پيرامون علوم قرآنى به چاپ رسيده است. انگيزه طوفى از تاليف كتاب وضع قانونى جهت فهم اشكالات علم تفسير بوده است.  

== ساختار ==

شامل يك مقدمه از محقق كه در آن به معرفى طوفى، جايگاه و تاليفات او پرداخته است. مقدمه طوفى مشتمل بر سه قسم و دو جمله ( بخش ) ميباشد كه تفصيل آن در فهرست موضوعات آمده است ميباشد. طوفى در مقدمه از معناى تفسير و تاويل بحث و در ادامه از معانى قرآن، علوم قرآنى، علم معانى و بيان، احكام آن، الفاظ مفرد و مركب و صفات آنها، مباحثى از فصاحت، بلاغت مطرح ميكنند. نگارنده در وضع قوانين تابع كسى نبوده بلكه اكثر مطالب تحقيقات فردى اوست همانطور كه در اول كتاب، خودش هم به اين مطلب اشاره ميكند.  

پس از تعريف تفسير و تاويل و بيان اينكه قسمتى از قرآن از جهت لفظ و معنا واضح و احتياج به تفسير ندارد و بعضى ديگر احتياج به تفسير دارد، پيرامون جواب اين سئوال كه فايده‌ى اشتمال قرآن بر معانى و الفاظى كه محتاج به تفسير دارد چيست، در حاليكه خداوند قرآن را براى عمل كردن انسانها به مضمونش كرده است، مسائلى را مطرح كرده و به بيان علومى كه قرآن شامل آنهاست و مفسّرين بايد به آنها توجّه داشته باشند پرداخته و توجه مفسر به علوم مربوط به الفاظ مثل علم به كلمات غريب، مفردات، تصريف، نحو و شناخت قرائات هفتگانه و علوم مورد نياز در فهم معانى قرآن مثل علم ستاره شناسى، زيست شناسى، اصول دينى، تاريخ گذشتگان، قصه‌هاى انبياء، اصول فقه، منطق، فقه و ... را حايز اهميت دانسته و در قسم بعدى از علم معانى و بيان بحث مى كند و بدين جهت كه اين دو از مهمترين علوم قرآنى هستند آنها را مورد پژوهش قرار داده و علم بيان را علمى مى داند كه متعلق به الفاظ و ظهور مراد آنهاست.  

 

 

 

 

 

در «ايجاز و اطناب» پس از تعريف ايجاز و تعبير از معناى كامل با كمترين حروف، بر اين باور هستند كه عرب توجه ويژه‌اى به ايجاز دارد و الفاظ زيادى مثل ادوات استفهام، شرط و ... در اين زمينه وضع كرده و براى ايجاز جايگاه خاصى قائل است. او تعريف اطناب را طولانى كردن لفظ و معنا براى فهماندن بهتر كلام ميداند و استعمال ايجازى را در جاى اطناب و بالعكس را اشتباه، و غرض از تكرار موجود در قرآن را، تاكيد و بزرگ جلوه دادن مطلب ميداند و بر اين باور هستند كه تكرار غير مفيد در قرآن نيامده است. و اين مطلب را ثابت ميكند كه خطاب با جمله اسميه شيواتر از جمله فعليه بوده و هم چنين هر كلامى كه در قرآن با «لام» آمده است براى اشاره به مسائلى مهم است، و جهت توضيح اين مطلب از آيات قرآن استمداد مى جويد. ايشان 29 نوع از انواع معنوى علم بيان را متذكر و تفصيلا بررسى ميكند.

[[رده:تفسیر]]