۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
حسن دهلوی، حسن بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
| data-type="authorTeachers" | | | data-type="authorTeachers" |شيخ نظام‌الدّين اوليا | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
</div> | </div> | ||
'''امير نجم‌الدين حسن بن علاء سجزى'''، معروف به '''امير حسن دهلوى'''، از شاعران بزرگ پارسى‌گوى هندوستان در قرن هفتم و هشتم هجرى و در علوّ مقام، هم‌طراز امير خسرو دهلوى و معاصر، معاشر و مصاحب اوست.<ref>پايگاه اينترنتى تك بوك</ref> | '''امير نجم‌الدين حسن بن علاء سجزى''' (متوفای 738ق)، معروف به '''امير حسن دهلوى'''، متخلص به حسن، از شاعران بزرگ پارسى‌گوى هندوستان در قرن هفتم و هشتم هجرى و در علوّ مقام، هم‌طراز امير خسرو دهلوى و معاصر، معاشر و مصاحب اوست.<ref>پايگاه اينترنتى تك بوك</ref> | ||
== ولادت == | |||
بنابر قراین موجود و با توجه به سال تنظیم کتاب فوائد الفؤاد، وی احتمالا در میانه قرن هفتم (ح 649-650) به دنیا آمده است.<ref>پایگاه دانشنامه جهان اسلام</ref> | بنابر قراین موجود و با توجه به سال تنظیم کتاب فوائد الفؤاد، وی احتمالا در میانه قرن هفتم (ح 649-650) به دنیا آمده است.<ref>پایگاه دانشنامه جهان اسلام</ref> | ||
| خط ۵۰: | خط ۵۱: | ||
{{شعر}}{{ب|''قرشى اصل و هاشمى نسبم''|2=''كز هوايش برآمد اين شجرم ''}}{{پایان شعر}} | {{شعر}}{{ب|''قرشى اصل و هاشمى نسبم''|2=''كز هوايش برآمد اين شجرم ''}}{{پایان شعر}} | ||
با وجود اين، وى صوفى حنفى‌مذهب و از مريدان شيخ نظام‌الدّين اوليا است. تربيت وى، در اواخر دوره پادشاهان شمسيه و بلَبانيه انجام گرفت و آن دوره‌اى بود كه بر اثر حمله مغول، گروه بزرگى از دانشمندان، عالمان دينى، صوفيان، اديبان و شاعران ايرانى‌نژاد، به هندوستان پناهنده شدند و آن سرزمين را مركز نشر زبان، فرهنگ و ادب ايرانى ساختند.<ref>همان</ref> | با وجود اين، وى صوفى حنفى‌مذهب و از مريدان شيخ نظام‌الدّين اوليا است. | ||
== تحصیلات == | |||
تربيت وى، در اواخر دوره پادشاهان شمسيه و بلَبانيه انجام گرفت و آن دوره‌اى بود كه بر اثر حمله مغول، گروه بزرگى از دانشمندان، عالمان دينى، صوفيان، اديبان و شاعران ايرانى‌نژاد، به هندوستان پناهنده شدند و آن سرزمين را مركز نشر زبان، فرهنگ و ادب ايرانى ساختند.<ref>همان</ref> | |||
در اين عهد كه شمال هندوستان به وجود بزرگانى چون معين‌الدّين حسن سجزى، قطب‌الدّين بختيار كاكى اُوشى، شيخ نظام‌الدّين اوليا، قاضى محيى‌الدّين كاشانى، سراج‌الدّين سجزى، رفيع‌الدّين كازرونى و بسيارى ديگر از آنان مزين بود، دو شاعر جليل‌القدر؛ يعنى امير حسن و امير خسرو دهلوى، پرورش يافتند.<ref>همان</ref> | در اين عهد كه شمال هندوستان به وجود بزرگانى چون معين‌الدّين حسن سجزى، قطب‌الدّين بختيار كاكى اُوشى، شيخ نظام‌الدّين اوليا، قاضى محيى‌الدّين كاشانى، سراج‌الدّين سجزى، رفيع‌الدّين كازرونى و بسيارى ديگر از آنان مزين بود، دو شاعر جليل‌القدر؛ يعنى امير حسن و امير خسرو دهلوى، پرورش يافتند.<ref>همان</ref> | ||
| خط ۶۰: | خط ۶۴: | ||
اين اثر، از نظر نظم مطالب و حسن سليقه در ترتيب و تبويب، در نوع خود بى‌نظير است. كتاب، انشايى فصيح و خالى از نقص و زبانى روشن، گويا و روان دارد و بهترين نمونه نثر فارسى است كه در آغاز قرن هشتم هجرى در هند رواج داشته است.<ref>همان</ref> | اين اثر، از نظر نظم مطالب و حسن سليقه در ترتيب و تبويب، در نوع خود بى‌نظير است. كتاب، انشايى فصيح و خالى از نقص و زبانى روشن، گويا و روان دارد و بهترين نمونه نثر فارسى است كه در آغاز قرن هشتم هجرى در هند رواج داشته است.<ref>همان</ref> | ||
امير حسن در ديوان خود، علاوه بر ملك محمد بن غياث‌الدّين، علاءالدّين محمد شاه خَلَجى (695 - 715) و جانشينانش (عمر شاه، مبارک شاه و خسرو شاه) و سپس تُغْلَقْ شاه (720 - 725) و فرزند او محمد شاه را مدح كرده است.<ref>همان</ref> | امير حسن در ديوان خود، علاوه بر ملك محمد بن غياث‌الدّين، علاءالدّين محمد شاه خَلَجى (695 - 715) و جانشينانش (عمر شاه، مبارک شاه و خسرو شاه) و سپس تُغْلَقْ شاه (720 - 725) و فرزند او محمد شاه را مدح كرده است.<ref>همان</ref> | ||
== وفات == | |||
وى به سال 737 يا 738ق، در دهلى درگذشت و نزدیک دولت‌آباد، به خاک سپرده شد و گويا در آن ناحيه به «حسن شير» شهرت يافت.<ref>همان</ref> | وى به سال 737 يا 738ق، در دهلى درگذشت و نزدیک دولت‌آباد، به خاک سپرده شد و گويا در آن ناحيه به «حسن شير» شهرت يافت.<ref>همان</ref> | ||
مولانا ضياء بَرَنى در كتاب معروف خود به نام «تاريخ فيروزشاهى» كه به سال 758ق، ختم كرده است، خود را از دوستان و معاشران امير خسرو و امير حسن دهلوى شمرده و امير حسن را به فراوانى نظم و نثر و روانى سخن ستوده است. | مولانا ضياء بَرَنى در كتاب معروف خود به نام «تاريخ فيروزشاهى» كه به سال 758ق، ختم كرده است، خود را از دوستان و معاشران امير خسرو و امير حسن دهلوى شمرده و امير حسن را به فراوانى نظم و نثر و روانى سخن ستوده است. | ||
== دیوان امیر حسن == | |||
ديوان امير حسن، متجاوز از نه هزار بيت مشتمل بر قصيده، غزل، ترجيع، تركيب، رباعى و مثنوى است. از كارهاى تازه او، يكى اين است كه بعضى از مديحه‌ها را به‌صورت مثنوى‌هاى كوتاه و در بحرهاى مختلف به نظم كشيده و بعضى ديگر از مثنوى‌هاى او نيز، حكايت‌هاى منفرد يا مطلب‌هايى است به مناسبت واقعه‌هاى خاص از قبيل ولادت‌ها، عمارت‌هاى نو و نظير آن‌ها. | ديوان امير حسن، متجاوز از نه هزار بيت مشتمل بر قصيده، غزل، ترجيع، تركيب، رباعى و مثنوى است. از كارهاى تازه او، يكى اين است كه بعضى از مديحه‌ها را به‌صورت مثنوى‌هاى كوتاه و در بحرهاى مختلف به نظم كشيده و بعضى ديگر از مثنوى‌هاى او نيز، حكايت‌هاى منفرد يا مطلب‌هايى است به مناسبت واقعه‌هاى خاص از قبيل ولادت‌ها، عمارت‌هاى نو و نظير آن‌ها. | ||
| خط ۷۷: | خط ۸۳: | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references/> | <references /> | ||