دیوان فیاض لاهیجی: تفاوت میان نسخه‌ها

| تصویر =NUR12939J1.jpg

| عنوان =ديوان فياض لاهيجي  

| پدیدآوران =  

[[لاهیجی، عبدالرزاق بن علی]] (سراينده)

| زبان =فارسی

| کد کنگره =‏‏PIR‎‏ ‎‏6527‎‏ ‎‏/‎‏د‎‏9‎‏ ‎‏1369  

| مکان نشر =ايران - تهران  

| شابک =

| تعداد جلد =1

| کتابخوان همراه نور =12939

| کد پدیدآور =

{{شعر}}

{{ب|'' بیا که شیشه قسم می‌دهد به عهد کهن ''|2='' که تو بشکن، این بار هم به گردن من  ''}}

{{ب|'' اگر به دیده عرفان نظر کنی زاهد ''|2='' یکی است توبه پرستی و بت‌پرستیدن  ''}}

{{ب|'' بیا به مکتب میخانه نزد پیر مغان ''|2='' که یادگیری از خویشتن سفر کردن''}}

{{ب|'' این است سخن نه آنکه از کوچه لفظ ''|2='' معنی زند از تنگی جا گند بلند ''<ref>ر.ک: همان، ص35</ref>}}

{{پایان شعر}}

[[لاهیجی، عبدالرزاق بن علی|فیاض]] در غزل به مانند دیگر سخنوران ایرانی، که گونه ایرانی سبک هندی را در شعر فارسی تشخص داده‌اند، به استادان پیشین سخن بسیار توجه داشته است. او نه‌تنها خود را کمتر از سنایی می‌دانسته و به یافتن فیض شعر کمال خجندی اعتنا داشته، بلکه غزل‌هایی پرداخته که غزل‌های «میان قافیه‌ای» مولوی جلال‌الدین بلخی را به یاد می‌آورد. به این غزل او توجه کنید:

{{شعر}}

   

[[رده:کتاب‌شناسی]]

   

[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]]