الفوائد الرضوية في أحوال علماء المذهب الجعفرية: تفاوت میان نسخه‌ها

محقق در ابتدای کتاب، شرح‌حال و آثار [[قمی، عباس|شیخ عباس قمی]] را به تفصیل موردمطالعه قرار داده است. دانشمندان و بزرگان علم و عمل به فراخور شناختی که از این عالم برجسته داشته‌اند، به توصیف وی پرداخته‌اند. کلام شیخ آقابزرگ تهرانی، سید محسن امین، آیت‌الله مرعشی نجفی، علامه امینی و برخی دیگر از بزرگان نیز زینت‌بخش کتاب است<ref>ر.ک: همان، ص13-8</ref>‏.

نویسنده در مقدمه کتاب پس از تواضع و فروتنی که مختص علمای متخلق است، مطالعه احوالات علمای بزرگ را سبب گرایش انسان به اعمال صالح ایشان و صعود به مدارج کمال می‌داند: «و بعد چنین گوید این فقیر بی‌بضاعت و متمسک به ذیل اهل علم و روایت، عباس بن محمدرضا القمی –ختم الله لهما بالحسنی و السعادة: همانا در مطالعه تواریخ علمای اعلام و مراجعه به تراجم فضلای عالی‌مقام، لذت و ابتهاجی روی دهد از برای نفس که تشویق کند انسان را به متابعت آثار ایشان و اقتدای به صالح افعال ایشان، و باعث شود که به اندک زمانی از حضیض جهل به اوج علم و مرتبه نقصان به مدارج کمال صعود نماید»<ref>ر.ک: مقدمه نویسنده، ج1، ص15</ref>‏.

سپس سبب نگارش کتاب را این‌گونه توضیح می‌دهد: «این احقر قلیل البضاعة را از عنفوان جوانی و ریعان زندگانی در خاطر فاتر بود که کتابی در رجال –و هم کتابی خالی از حشو و زواید- در احوال علمای اعلام و فقهای فخام بنویسم، تا در چند سال قبل که به اعانت الهی کتاب تحفة الأحباب في نوادر آثار الأصحاب [را] –که در ترجمه جمله‌ای از مشاهیر از صحابه رسول خدا(ص) و معروفین از اصحاب ائمه هدی(ع) و علمای زمان غیبت صغری بود –نگاشتم و همّ آن را از خاطر خود برداشتم. لکن شواغل روزگار و عوایق دهر غدار و تراکم آلام و محن و تهاجم هموم و فتن مرا مانع بود از آن که این خدمت را به پایان رسانم و احوال علمای اعلام را نگارش دهم و مع‌هذا از وصول به مأمول مأیوس نمی‌شدم و به نیل مسئول، خود را تمنی و تسلی می‌دادم تا در سنه 1332 –که به جهت شدت ابتلا و گرفتاری و کثرت هموم و غموم که بر این داعی روی داد و شرح آن طولانی است- به خاطرم رسید که پناه برم به امام اتقیا و زبده اصفیا و پناه غربا و شهید زهر جفا، حضرت ابوالحسن علی بن موسی‌الرضا(ع)... پس اسباب سفر مهیا کردم و از دار الایمان قم به صوب ارض اقدس توجه نموده و چون به تقبیل آن سده سنیه و عتبه عالیه فایز گشتم چندان مراحم و الطاف و نعمت نامتنهاهی در خود مشاهده کردم که هوس مجاورت آن آستانه مقدسه را نمودم... و بالجمله: چون به برکت مجاورت ارض اقدس، فراغتی در خود دیدم، اسباب اشتغال خود را مهیا ساختم و به نگارش این کتاب مستطاب –که در تراجم علمای امامیه است- پرداختم»<ref>ر.ک: همان، ص19-16</ref>‏.

[[رده:کتاب‌شناسی]]

 

 

 

[[رده:مقالات جدید]]