همایون نامه: تاریخ منظوم حکیم زجاجی سراینده سده هفتم: تفاوت میان نسخه‌ها

تاریخ‌ آغاز‌ و پایان نظم همایون نامه دقیقاً معلوم نیست‌ امّا‌ [[حکیم زجاجی|زجّاجی‌]] در یک جا از پنجاه و هشت سالگی‌ خویش‌ سخن گفته است که اگر سال تولّد وی احتمالاً (608 ﻫ.ق.) باشد نشان می‌ دهد‌ در حدود سال (666 ﻫ.ق) مشغول‌ کار‌ نظم کتاب‌ بوده‌ و چون‌ در جاهای دیگر به شصت و هفت‌ و شصت‌ و هشت سالگی خود هم اشاره کرده می‌توان گفت این کار ده‌ سال‌ بعد از آن (سال‌های 676‌ و 675 ﻫ.ق.) نیز ادامه داشته‌ است‌. زجّاجی در بیتی در نیمه نخستِ منظومه گفته که‌ بیش‌ از بیست سال است که‌ سرگرم‌ سرایش‌ آن است و این‌ با‌ در نظر داشتنِ حجمِ متن پذیرفتنی است<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/60610/24 همان]</ref>.

سروده‌هايى در نعتِ پيامبر خدا(ص) و پيشوايان مذهبى، در اين نسخه فراهم آمده است و شعرهايى نيز در بيشتر جاهاى آن به هنگام سرايش داستان‌ها، در ستايش برخى از پهلوانان، اميران، خلفا، سرداران، وزيران و بزرگان ديده مى‌شود. علاقه و دوست‌دارى سراينده را به تشيع، از شعرهاى وى در بخشِ ذكر فاجعه كربلا و جنبش مختار و ستايش‌هاى او درباره [[امام على(ع)|حضرت على(ع)]] به روشنى مى‌توان فهميد، اما قطعه‌هايى ويژه همراه با ستايش نيز به نام خواجه شمس‌الدين محمد جوينى و صدرالدين زنجانى و سپاسى از مهربانى‌ها و كمك‌هاى آن بزرگواران در اين كتاب هست كه از حال و روزگار سراينده منظومه حكايت مى‌كند. وى هم‌چنين، از رنج و اندوه خود در مرگ زنجانى سخن به ميان مى‌آورد. محمد جوينى صاحب ديوان آباقا خان بود و در 661، به فرمان هلاكو به وزارت برگزيده و پس از 29 سال خدمت‌گزارى به دستگاه اميران مغول، در 683 كشته شد. هرچند ستايش‌هايى درباره محمد جوينى در اين نسخه وجود دارد، اشارتى به قتل او در آن يافت نمى‌شود.