سير و سلوك، منزل دوم: توبه: تفاوت میان نسخه‌ها

 

| تصویر = NUR18785J.jpg

| کتابخانۀ دیجیتال نور = 18785

'''سير و سلوك، منزل‏ دوم: توبه'''، دفتر دوم‏ از دفاترِ سير و سلوك‏ [[مظاهری، حسین|استاد مظاهرى]] ‏ است‏ و به‏ شرح‏ و تبيين‏ منزل‏ دوم‏ از منازل‏ سير و سلوك؛ يعنى‏ منزل‏ توبه، اختصاص‏ دارد.

فصل‏ اول‏ كتاب، پس‏ از مرورى‏ بر مباحث‏ گذشته، به‏ بيان‏ تعاريف‏ و كليات‏ منزل‏ توبه‏ مى‏‌پردازد.

مؤلف، در معناى‏ توبه‏ مى‏فرمايند كه‏ توبه؛ يعنى‏ بازگشت‏ از هرچه‏ غير خدا است‏ به‏سوى‏ خداى‏ سبحان، توبه؛ يعنى‏ شرمندگى‏ در مقابل‏ خداوند، توبه؛ يعنى‏ اينكه‏ انسان‏ دريابد به‏ موجودى‏ غير از خداى‏ مهربان‏ توجه‏ كرده، يا با امر خداوند متعال‏ مخالفت‏ كرده‏ است‏ و از پروردگار خويش‏ عذرخواهى‏ كند.

ايشان‏ توبه‏ را واجب‏ شرعى‏ و عقلى‏ ذكر مى‏كنند. آيات‏ بينات‏ قرآن‏ كريم‏ و نيز روايات‏ نورانى‏ اهل‏ بيت، مكررا وجوب‏ توبه‏ را گوشزد مى‌‏كنند.

در فصل‏ سوم، اثبات‏ می‌‏گردد كه‏ پذيرش‏ توبه‏ از سوى‏ پروردگار متعال، هيچ‏ شرطى‏ ندارد و شرايط ظاهرى‏ كه‏ در قرآن‏ و روايات، براى‏ توبه‏ بيان‏ گرديده، بررسى‏ مى‌‏شود. بر اساس‏ ديدگاه‏ آيت‏‌الله‏العظمى‏ مظاهرى، توبه‏ هنگام‏ مرگ‏ و حتّى‏ توبه‏ پس‏ از مرگ‏ و در جهنّم‏ نيز، اگر حقيقى‏ و خالصانه‏ باشد، مورد پذيرش‏ خداى‏ تعالى‏ واقع‏ مى‌‏شود.

همچنين‏ بيان‏ مى‏كنند كه‏ توبه‏ در صورت‏هاى‏ زير پذيرفته‏ نمى‌‏شود:

فصل‏ چهارم‏ كتاب، ضرورت‏ اميدوارى‏ به‏ رحمت‏ خداوند را يادآورى‏ می‎كند و به‏ تشريح‏ دو فضيلت‏ خوف‏ و رجا، مى‏‌پردازد. ايشان‏ درباره‏ معناى‏ اميد می‌‏گويد كه‏ بعضى‏ معنا و مفهوم‏ اميد را اشتباه‏ فهميده‏‌اند؛ چنان‏كه‏ افرادى‏ يافت‏ مى‏‌شوند كه‏ خيال‏ مى‏كنند هر گناهى‏ مرتكب‏ شوند و هر عبادت‏ و فريضه‏‌اى‏ را ترك‏ نمايند، خداوند آنان‏ را بدون‏ توبه‏ خواهد بخشيد و به‏واسطه‏ اين‏ توهم‏ و تخيل‏ شيطانى، چنان‏ به‏ انجام‏ گناه‏ و ترك‏ عبادت‏ می‌‏پردازند كه‏ گويى‏ خداوند متعال، آنان‏ را به‏ ارتكاب‏ معاصى‏ و ترك‏ واجبات، امر فرموده‏ است.

توبه‏ عوام، توبه‏‌اى‏ است‏ كه‏ عموم‏ مردم‏ از گناهان‏ خود مى‏كنند. ترك‏ واجبات‏ و انجام‏ محرمات، گناه‏ محسوب‏ مى‌‏شود و عموم‏ مؤمنان‏ بايد از گناهان‏ و معاصى‏ خويش‏ توبه‏ كنند.

توبه‏ خواص‏ به‏ اين‏ صورت‏ است‏ كه‏ اهل‏ ايمان‏ كه‏ در اثر تهذيب‏ نفس‏ و تزكيه‏ روح‏ و جهاد روحانى‏ و معنوى، به‌‏طور طبيعى‏ مرتكب‏ گناه‏ نمى‏‌شوند، بايد از «ترك‏ اولى» توبه‏ كنند. انجام‏ بسيارى‏ از اعمال‏ براى‏ عموم‏ مردم‏ اشكال‏ ندارد، ولى‏ براى‏ خواص‏ اهل‏ ايمان، عصيان‏ محسوب‏ مى‌‏شود و بايد از آن‏ اعمال‏ توبه‏ نمايند.

توبه‏ اخص‏ الخواص، هرگونه‏ توجه‏ به‏ غير حق‏ تعالى، اخص‏ الخواص‏ را - كه‏ همان‏ اهل‏ بيت‏ هستند - به‏ توبه‏ وادار مى‏سازد.

فصل‏ نهم، تأثير توسّل‏ و شفاعت‏ در پذيرش‏ توبه‏ را بازگو می‎كند. توسل‏ از ديدگاه‏ قرآن‏ و سنت‏ را مورد بررسى‏ قرار داده‏ و به‏ معناى‏ واسطه‏ فيض‏ مى‏‌پردازد. ايشان‏ براى‏ شفاعت‏ دو ركن‏ ذكر مى‏كنند: اول، اذن‏ الهى‏ و دوم، لياقت.