جوادی آملی، عبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها

1. ساختار منطقی: استاد ضمن تقریر درس خارج فقه آیت الله العظمی محقق داماد که بیش از 14 سال به طول انجامید و کتابهای فراوانی از جمله حج ، صلاة و خمس به چاپ رسید . درس خارج استاد، آیت الله العظمی جوادی آملی از دروس منظم خارج فقه حوزه علمیه قم است که از ساختاری منطقی و روشمند برخوردار است. مراحل گوناگون در فرآیند بررسی یک مسئله فقهی در درس ایشان بدین شرح‌اند: أ. طرح مسئله و پرسش بحث؛ ب. تحریر محل بحث و تبیین نقطه ابهام؛ ج. نقل دیدگاه‌های متخصصان فنّ و بررسی نظریات سه عصر فقی الف) زمان شیخ طوسی و مفید . ب ) دوره مرحوم محقق و علامه حلّی. ج ) دوره معاصر و فقهاءمتاخّر؛ د. نقد و بررسی استدلال‌های متخصصان؛ هـ. اثبات استدلالی دیدگاه مختار؛ و. جمع‌بندی نهایی و نتیجه‌گیری.

 

2. رعایت جایگاه ثقلین: در سخنان حضرت رسول اکرم(ص) قرآن کریم به عنوان ثقل اکبر و عترت به عنوان ثقل اصغر معرفی شده‌اند و در همه شاخه‌های علوم اسلامی از جمله فقه باید این جایگاه رعایت شود و استاد، آیت الله العظمی جوادی چه در تفسیر قرآن کریم و چه در تفکر فقهی همواره بر آن تأکید داشته و بدان مقید بوده‌اند که ابتدا از آیات قرآن کریم بهره گرفته خط اصلی یک حکم یا گزاره معرفتی را ترسیم می‌کنند و در طول بهره‌گیری از قرآن از سنت ثقل اصغر بهره می‌گیرند.

 

3. نگاه حکومتی به فقه: حکومت دینی و ولایت فقیه پشتوانه اجرایی همه احکام دین است و از همین‌رو در اجرای احکام دین به ویژه احکام اجتماعی آن باید حاکمیت فقیه عادل بر امت را لحاظ کرد، چنان‌که در مسائلی مانند ثابت شدن اول ماه، صلح و جنگ و تصرفات قاضی نقش ولی فقیه روشن است و تفکر فقهی معظم له از این ویژگی برخوردار است.

 

4. تطبیق قواعد و احکام فقهی بر مسائل جهان و جامعه معاصر: نمونه‌هایی مانند بحث از روا و صحیح بودن انعقاد عقدهایی مانند اجاره به صورت اینترنتی یا حرمت اجاره سایت‌های اینترنتی برای ترویج فساد و گسترش فحشاء در جامعه را می‌توان در شیوه فقهی استاد مثال زد.

1. تحریر صحیح اصل مسئله و تبیین درست مطالب گذشتگان.

 

2. آشنایی با مبانی حکمای یونان و حکمای اسلام و حفظ آن‌ها از دستبرد تحریف و برداشت سوء کج‌اندیشان.

 

3. استنباط فروع فراوان از همه مبانی پیشینیان که آن فروع بر اساس اصول پذیرفته شده مورد توجه آن‌ها قرار نگرفته بود.

 

4. تأسیس اصول و مبانی جدید که هر یک زمینهٴ استنباط فروع عمیق فراوان دیگرند.

 

5. داوری منصفانه بین آرای گذشتگان و تشخیص غثّ و سمین و تحقیق آنچه صواب است و ابطال آنچه ناصواب است.

 

6. عدم اکتفا به برهانِ صرف، بلکه توجه به تحصیل عرفان و شهود، و بسنده نکردن به جمع بین برهان و عرفان بدون عرضه بر قرآن و وحی را محور تفکر و مدار شهود دانستن و بسیاری از مبادی برهان و مجالی عرفان را با راهنمایی آن فراهم کردن و تطبیق بین حکمت و شریعت، و شریعت را منزّه‌تر از آن دانستن که با فلسفه الهی نسازد، و فلسفه را کوچک‌تر از آن دانستن با شریعت موافقت نکند.

 

7. بینش عقلی و گرایش برهانی داشتن و تسلیم شهرت نشدن و از ناحیهٴ مدح و قدح جمهور تغییر اندیشه ندادن، و با آرای جمهور حکما در صورت غفلت آنان همانند اوهام تودهٴ مردم در صورت انحراف آن‌ها مخالفت کردن، زیرا جمهور، مقیم و ساکن‌اند و حکیم، مهاجر است و قهراً مهاجر با مقیم موافق نخواهد بود و این معنا را می‌توان از نامگذاری کتاب به اسفار پی برد.

 

8. صحت و سقم سخن غیرمعصوم(علیه‌السلام) را بدون انتساب به گوینده بررسی کردن، و مذهب خاص قائل را مایهٴ صلابت یا وهن کلام وی ندانستن، بلکه استواری یا سستی گوینده را با سخن او سنجیدن، زیرا آنچه با بنان یا لسان نوشته یا گفته می‌شود ترجمان عقل راقم یا قائل است: «تکلموا تُعرفوا، فإن المرء مخبؤٌ تحت لسانه».