۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'هگ' به '') |
جز (جایگزینی متن - 'حش' به 'حش') |
||
خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
بخش دوم کتاب، دربردارنده رساله «میزان المعرفة و برهان الحقيقة» است. نویسنده در این رساله، به بیان نکاتی اخلاقی و مطالبی مربوط به سیر و سلوک پرداخته است؛ از جمله اینکه انسانیت موقوف به آداب ظاهری و سلوک باطنی است. نویسنده، معتقد است که رفع نقصان و رسیدن به کمال عرفان، حق انسان و ادراک آدمیت، فایده اصلی از خلقت عالم و امکان و تحصیل این مرتبه عظمی، منحصر در دو چیز است: رعایت آداب ظاهر که آن را شریعت گویند و دیگری تنزیه باطن که آن را تصوف خوانند<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/34839/1/81 ر.ک: همان، ص81]</ref>. | بخش دوم کتاب، دربردارنده رساله «میزان المعرفة و برهان الحقيقة» است. نویسنده در این رساله، به بیان نکاتی اخلاقی و مطالبی مربوط به سیر و سلوک پرداخته است؛ از جمله اینکه انسانیت موقوف به آداب ظاهری و سلوک باطنی است. نویسنده، معتقد است که رفع نقصان و رسیدن به کمال عرفان، حق انسان و ادراک آدمیت، فایده اصلی از خلقت عالم و امکان و تحصیل این مرتبه عظمی، منحصر در دو چیز است: رعایت آداب ظاهر که آن را شریعت گویند و دیگری تنزیه باطن که آن را تصوف خوانند<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/34839/1/81 ر.ک: همان، ص81]</ref>. | ||
دیگر مطالب | دیگر مطالب مطرحشده، عبارتند از اینکه دریافت مرتبه انسانیت، منحصر به سلوک تصوف است؛ تمییز اهل معنی از مدعی؛ تحقیق در بیان ظهور حضرت مهدی(عج)؛ اوصاف و اعمالی که متعلق به سلوک صوفی و اصل توحید و عرفان است؛ آداب متعلق به رسوم معاشرت و اصول مدنیت؛ اوصافی که مناسب ارباب عقول نیست و ترکش بر اهل دانش واجب است و ارتکابش موجب افسوس و پشیمانی است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/34839/1/85 ر.ک: همان، ص85-133]</ref>. | ||
خاتمه کتاب، به چند شعر آراسته شده که از جمله آنها، میتوان به شعر زیر اشاره نمود:{{شعر}}{{ب|''الهی ببخش آنچه از ما خطاست''|2=''ز تو نیکی آمد بدیها ز ماست''}}{{ب|''شرور از عدم گفت و خیر از وجود''|2='' عدم را کجا بود بود و نمود''}}{{ب|''همه خیر، از هستی ایزد است ''|2=''ز ما باشد ار قول و فعلی بد است''<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/34839/1/130 ر.ک: همان، ص130]</ref>}}{{پایان شعر}}. | خاتمه کتاب، به چند شعر آراسته شده که از جمله آنها، میتوان به شعر زیر اشاره نمود:{{شعر}}{{ب|''الهی ببخش آنچه از ما خطاست''|2=''ز تو نیکی آمد بدیها ز ماست''}}{{ب|''شرور از عدم گفت و خیر از وجود''|2='' عدم را کجا بود بود و نمود''}}{{ب|''همه خیر، از هستی ایزد است ''|2=''ز ما باشد ار قول و فعلی بد است''<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/34839/1/130 ر.ک: همان، ص130]</ref>}}{{پایان شعر}}. |
ویرایش