امامت در پرتو کتاب و سنت: تفاوت میان نسخه‌ها

اعتقاد به امامت و امامان دوازده‌گانه از ارکان اعتقادی شیعیان است که بدون این ویژگى دیگر نتوان کسى را شیعى خواند، چنان‌که با داشتن این اعتقاد نمى‌توان مسلمانى را غیر شیعی دانست و لذا بسیار طبیعى است که دانشمندان عرصه تشیع جدوجهد فراوان به کار بندند تا حقانیت این اصل آسمانى را به کرسى صحت نشانند و اظهار دارند که اعتقاد به امامت نه باورى است طایفه‌اى و مقطعى، که اصلى است در ژرفناى دل پیروان اهل‌بیت که رستنگاهى جز استدلال و حجت و برهان ندارد و در همین راستاست که شهید مهدى سماوى با نگاهى عمیق و دیدى دقیق این مقوله را به بحث گرفته و بر آن است تا این اصل را با بیان موضع قرآن و سنت نسبت بدان روشن سازد و با سیر در آیات کریم قرآنى و احادیث پیامبر(ص)، این مفهوم خدشه‌ناپذیر الهى را در سویداى دل موحدان بنشاند و بر وجدان انسانى نهیب زند که هر کس از امامت روى برتابد به تشنه‌اى ماند که از چشمه گواراى هدایت و رهیابى روى برتافته است و دیگر نخواهد توانست جگر تفتیده خود را با خنکاى کوثر سیراب سازد.<ref>ر.ک: یادداشت مترجمان، ص10-9</ref>

وی در طرح بحث کتاب، قطعیت صدور از معصوم و قطعیت دلالت را دو عنصری دانسته که اگر در بحث یک پژوهشگر یافت شود اطمینان کافى در تحقق حجت او حاصل خواهد شد. سپس ادامه می‌دهد شاید نخستین امرى که خواننده هنگام خواندن یا شنیدن با آن روبروست همان ادعاى وضوح در دلالت و قطعیت صدور با در نظر گرفتن اختلافات امت باشد. در اینجا پرسش زیر پیش مى‌آید: ازآنجاکه سید الحکما و امام البلغا پیامبر اکرم(ص) مى‌خواست امر خلافت و کسى را که خلافت به او بازمى‌گردد بیان دارد، پس چرا در این مسئله به‌صراحت کلامى نگفت و به‌گونه‌اى سخن گفت که ظاهراً مدلولى بعید داشت یا دست‌کم مى‌شد آن را تأویل یا با الفاظ‍ آن بازى کرد؟ پاسخ به این سؤال همان است که کتاب حاضر آن را برعهده گرفته است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص16-15</ref>