دیوان انوری (ویرایش جدید): تفاوت میان نسخه‌ها

[[انوري، محمد بن محمد]] (پديدآور اصلي)

'''دیوان انوری''' در شرح احوال و اشعار [[انوري، محمد بن محمد|اوحدالدین انوری ابیوردی]] (متوفی 585ق) مشهور به [[انوري، محمد بن محمد|انوری]] از شعرای بزرگ و سخن‌سرایان نامدار قرن ششم هجری است. این نسخه از دیوان با مقدمه و تصحیح [[مدرس رضوی، محمدتقی|محمدتقی مدرس رضوی]] منتشر شده است.

گرچه هم‎طرازی وی با فردوسی و سعدی موردقبول سخن‌شناسان نیست و [[انوري، محمد بن محمد|انوری]] را با آن دو بزرگ نمی‌توان هم‎پایه و در یک ردیف دانست، اما گفته این شاعر حاکی از آن است که فضلا و شعرا برای وی در شاعری مقامی بس بلند قائل بوده و او را از اساتید مسلم شعر فارسی دانسته و ازاین‌جهت او را با فردوسی و [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]] در یک ردیف دانسته‌اند<ref>ر.ک: مقدمه، ص 13 و 99</ref>.

در دیوان انوری نام عده کثیری از سلاطین و وزرا و صدور و امراء و مستوفیان و علما و شعرا و اشخاص دیگری که هم‎زمان با شاعر بوده‌اند آمده که بعضی را مدح و برخی را ذم کرده است. پرفسور حافظ محمود صاحب شیرانی از فضلا کشور پاکستان ظاهراً اولین کسی است که سلسله مقالاتی راجع به ممدوحین [[انوري، محمد بن محمد|انوری]] نگاشته است... محقق اثر در بخشی از مقدمه این فهرست 66 نفره از ممدوحان [[انوري، محمد بن محمد|انوری]] را ذکر کرده که با ستر اعلی جلال‌الدین و الدنیا آغاز و به فریدالدین کاتب ختم می‌شود. شرح‌حال ممدوحین بخش اعظم مقدمه را به خود اختصاص داده است<ref>ر.ک: همان، ص34-33</ref>.

در بخشی دیگری از مقدمه، [[مدرس رضوی، محمدتقی|مدرس رضوی]] به‌تفصیل به بررسی تاریخ وفات [[انوري، محمد بن محمد|انوری]] پرداخته است. او پس از بررسی اقوال مورخان و تذکره‌نویسان در سال تاریخ وفات [[انوري، محمد بن محمد|انوری]] چنین نتیجه می‌گیرد: به عقیده نگارنده تواریخی که تذکره‌نویسان برای سال وفات وی تا قبل از سال 582 نوشته‌اند همه نادرست است و باید مرگ وی بعدازاین سال باشد؛ اما سال‎های 583 و 585 و 587 و 597 که بعد از واقعه قرانست چون قرینه‌ای در مقام نیست، تعیین آن دشوار و رجحان یکی بر دیگری بی‌دلیل و ترجیح بلامرجح خواهد بود. مگر آنکه برای کوتاهی عمر انوری که از زندگانی معتاد در نگذرد و مستبعد شمرده نشود سال 583 که قول امین احمد رازی در تذکره هفت اقلیم است یا سال 585 که گفته فصیحی خوافی در تاریخ مجمل است اختیار شود<ref>ر.ک: همان، ص92</ref>.

وی همچنین معتقد است که [[انوري، محمد بن محمد|انوری]] از اشعار ابوالفرج رونی<ref>ر.ک: همان، ص100</ref>‏ و ظهیر فاریابی<ref>ر.ک: همان، ص104 </ref>‏ پیروی می‌کرده است.

بررسی شعر انوری از زوایای مختلف از بخش‌های مهم این مقدمه است که ده صفحه از آن را پوشش داده است؛ مثلاً [[انوري، محمد بن محمد|انوری]] در غزل‎گویی بسیار استاد است، باآنکه تا زمان وی شعرا چندان به غزل‎سرایی توجهی نداشته و هنوز به آن عنوان مستقلی نداده و گاه در ابتدای قصاید خود تغزلی می‌سرودند که نسیب و تشبیب خوانده می‌شد. او در این شیوه روش خاصی ایجاد کرد و حالات عاشقانه را با شیوایی و بلاغت بیان کرده و طریقه تازه‌ای ابداع نمود که پیش از او کمتر سابقه داشت<ref>ر.ک: همان، ص115</ref>.

اگرچه کسانی چون [[شوشتری، نورالله بن شریف‌الدین|قاضی نورالله شوشتری]]، [[انوري، محمد بن محمد|انوری]] را شیعه اثنی‎عشریه و پیرو مذهب جعفری دانسته‌اند، اما اشعاری که در تعریف خلفا گفته صریح است که وی شیعه مذهب نیست و از پیروان اهل سنت و جماعت است. منتهی به امیر مؤمنان و خاندان مصطفی(ص) بیش از دیگران معتقد بوده و شاید [[امام على(ع)|علی(ع)]] را بر دیگران تفضیل می‌نهاده است... بنابراین ظاهر آن است که پیرو امام شافعی بوده است<ref>ر.ک: همان، ص117-116</ref>.