۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
چهارسوقی، محمدهاشم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
| data-type="authorfatherName" | | | data-type="authorfatherName" |سيد زين‌العابدين خوانسارى | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
| data-type="authorbirthDate" | | | data-type="authorbirthDate" |1235ق | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
| data-type="authorBirthPlace" | | | data-type="authorBirthPlace" |خوانسار | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
| data-type="authorDeathDate" | | | data-type="authorDeathDate" |1318ق | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
| data-type="authorTeachers" | | | data-type="authorTeachers" |سيد زين‌العابدين خوانسارى | ||
[[خوانساری، محمدباقر بن زین‌العابدین|سيد محمدباقرخوانسارى]] | |||
[[کرباسی، محمدابراهیم بن محمدحسن|محمد ابراهيم كرباسى]] | |||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| data-type="authorWritings" | | | data-type="authorWritings" |[[معدن الفوائد و مخزن الفرائد]] | ||
|- class="articleCode" | |- class="articleCode" | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۷: | ||
</div> | </div> | ||
'''آیت‌الله سيد محمد هاشم خوانسارى چهار سوقى'''، برادر [[خوانساری، محمدباقر بن زین‌العابدین|ميرزا محمدباقر موسوى خوانسارى]] | '''آیت‌الله سيد محمد هاشم خوانسارى چهار سوقى''' (1235-1318ق)، برادر [[خوانساری، محمدباقر بن زین‌العابدین|ميرزا محمدباقر موسوى خوانسارى]]، فقیه و از مراجع تقلید که در حدود سی سال مرجع تقلید بوده است. | ||
در سال 1235ق، | == ولادت == | ||
در سال 1235ق، در خوانسار متولد شد. او، فرزند آیت‌الله سيد زين‌العابدين خوانسارى است. او را سرسلسله خاندان معروف روضاتى مى‌شناسند. | |||
ميرزا محمد هاشم، هفت برادر داشت كه جملگى از علما و فضلا و يا مجتهدان اصفهان بوده‌اند و آیت‌الله ميرزا محمدباقرخوانسارى صاحب كتاب پرارج «[[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]]» يكى از آنان بوده است. | ميرزا محمد هاشم، هفت برادر داشت كه جملگى از علما و فضلا و يا مجتهدان اصفهان بوده‌اند و [[خوانساری، محمدباقر بن زین‌العابدین|آیت‌الله ميرزا محمدباقرخوانسارى]] صاحب كتاب پرارج «[[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]]» يكى از آنان بوده است. | ||
== تحصیلات == | |||
ايشان، در سال 1274ق، پس از حضور ده ساله در درس مرحوم مير سيد حسن مدرس كه از افاضل اعلام اصفهان بود، به نجف اشرف عزيمت نمود و در درس [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شيخ اعظم انصارى]] حاضر شد و مورد توجه خاص شيخ گرديد؛ چنان‌كه شيخ او را به اتمام كتاب «اصول آل الرسول» تشويق نمود و نيازمندى حوزه علمیه نجف را نسبت به چنين كتابى اعلام فرمود. | ايشان، در سال 1274ق، پس از حضور ده ساله در درس مرحوم مير سيد حسن مدرس كه از افاضل اعلام اصفهان بود، به نجف اشرف عزيمت نمود و در درس [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شيخ اعظم انصارى]] حاضر شد و مورد توجه خاص شيخ گرديد؛ چنان‌كه شيخ او را به اتمام كتاب «اصول آل الرسول» تشويق نمود و نيازمندى حوزه علمیه نجف را نسبت به چنين كتابى اعلام فرمود. | ||
مراودات او با [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى بزرگ شيرازى]] نيز يادآور حضور جدى و علمى ميرزا در مدينة العلم نجف اشرف بوده است و بدين‌سان، ميرزا هاشم، از شاگردان و خصيصين مكتب نجف نيز محسوب مى‌شود. | مراودات او با [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى بزرگ شيرازى]] نيز يادآور حضور جدى و علمى ميرزا در مدينة العلم نجف اشرف بوده است و بدين‌سان، ميرزا هاشم، از شاگردان و خصيصين مكتب نجف نيز محسوب مى‌شود. | ||
== بازگشت به اصفهان == | |||
ميرزا، پس از حضورى چند ساله در نجف اشرف، به ايران مراجعت كرد و در اصفهان دوباره رحل اقامت افكند و مدت پنجاه سال به تدريس فنون مختلف علمى از فقه و اصول و رجال و... پرداخت و بزرگان بسيارى از محضرش بهره‌ها بردند. در دهه‌هاى آخر اين پنجاه سال، ميرزا به مقام افتاء و مرجعيت نائل گرديد و مردم نقاط گسترده‌اى از بلاد ايران، به‌ويژه اصفهان و خوانسار از او تقليد می‌كردند و در موقعيت‌هاى مختلف، گوش‌به‌فرمان او بودند و اين زمان، مصادف بود با مرجعيت [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى بزرگ]] شيرزاى، مرجع بزرگ شيعه و صاحب فتواى تحريم تنباكو در نجف اشرف؛ در عين حال، رساله عمليه‌اش در شهرهاى مختلف مورد عمل و مراجعه مؤمنين بود. | ميرزا، پس از حضورى چند ساله در نجف اشرف، به ايران مراجعت كرد و در اصفهان دوباره رحل اقامت افكند و مدت پنجاه سال به تدريس فنون مختلف علمى از فقه و اصول و رجال و... پرداخت و بزرگان بسيارى از محضرش بهره‌ها بردند. در دهه‌هاى آخر اين پنجاه سال، ميرزا به مقام افتاء و مرجعيت نائل گرديد و مردم نقاط گسترده‌اى از بلاد ايران، به‌ويژه اصفهان و خوانسار از او تقليد می‌كردند و در موقعيت‌هاى مختلف، گوش‌به‌فرمان او بودند و اين زمان، مصادف بود با مرجعيت [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى بزرگ]] شيرزاى، مرجع بزرگ شيعه و صاحب فتواى تحريم تنباكو در نجف اشرف؛ در عين حال، رساله عمليه‌اش در شهرهاى مختلف مورد عمل و مراجعه مؤمنين بود. | ||
| خط ۴۸: | خط ۵۵: | ||
اولين استاد وى كه كراراً از او نام مى‌برده است، والدش، آقا سيد زين‌العابدين خوانسارى است كه بسيارى از علوم را در محضرش فراگرفت و استاد ديگرش، برادر فاضل، علامه و صاحب كمالاتش، آقا سيد | اولين استاد وى كه كراراً از او نام مى‌برده است، والدش، آقا سيد زين‌العابدين خوانسارى است كه بسيارى از علوم را در محضرش فراگرفت و استاد ديگرش، برادر فاضل، علامه و صاحب كمالاتش، آقا [[خوانساری، محمدباقر بن زین‌العابدین|سيد محمدباقرخوانسارى]]، صاحب كتاب پرارج «[[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]]» است. | ||
از اساتيد ديگرى كه خود از مبرزين فضلاى اصفهان بوده و ميرزا از محضرش بهره‌هاى فراوان برده است، آقا مير سيد حسن مدرس بوده كه پس از فوت سيد صدر در سنه 1264ق، به مدت ده سال، از ملازمين درس وى بوده است و سپس راهى نجف اشرف شده و در محضر [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شيخ اعظم انصارى]] زانوى شاگردى به زمين ساييده است و از خواص شاگردان وى گرديده و مورد توجه شيخ اعظم قرار گرفته است. | از اساتيد ديگرى كه خود از مبرزين فضلاى اصفهان بوده و ميرزا از محضرش بهره‌هاى فراوان برده است، آقا مير سيد حسن مدرس بوده كه پس از فوت سيد صدر در سنه 1264ق، به مدت ده سال، از ملازمين درس وى بوده است و سپس راهى نجف اشرف شده و در محضر [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شيخ اعظم انصارى]] زانوى شاگردى به زمين ساييده است و از خواص شاگردان وى گرديده و مورد توجه شيخ اعظم قرار گرفته است. | ||
| خط ۶۸: | خط ۷۵: | ||
#شيخ احمد بيدآبادى؛ | #شيخ احمد بيدآبادى؛ | ||
#شيخ محمد على شاه‌آبادى. | #شيخ محمد على شاه‌آبادى. | ||
== وفات == | |||
در اوخر سال 1318ق، ميرزا هاشم، عازم حج بيت‌الله الحرام گرديد و اهل اصفهان، او را بدرقه كردند تا به‌سوى ديار آشنا رهسپار شد. قصد ميرزا آن بود كه قبل از عزيمت به بيت‌الله الحرام، به زيارت عتبات مقدسه عراق مشرف گردد و از آن ديار مقدس، به‌سوى ديار حجاز عازم گردد؛ بدين جهت، پس از طى مسافت اصفهان تا عتبات عاليات، اوايل ماه مبارک رمضان، به سرزمين نجف اشرف واصل گرديد و گويا صاحب وادى السلام او را دعوت كرده بود تا در جوار او آرام گيرد. | |||
در آن هنگام، ضعف و مرض بر او مستولى شد تا آنكه مداواى اطباء نيز ثمر نبخشيد و در روز هجدهم رمضان المبارک سال 1318ق، به ديار باقى شتافت. | |||
در پى ارتحال وى، مردمان از عوام و دانشمندان، پيكر پاکش را با تجليل فراوان، بر روى دست‌ها تشييع كردند و آیت‌الله شيخ محمد طه نجفى(ره)، بر پيكرش نماز خواند و سپس جسم مطهرش را در مقبره مخصوصى كه براى او در وادی السلام بنا شده بود، مدفون ساختند. | |||
== آثار == | == آثار == | ||
| خط ۱۰۶: | خط ۱۲۰: | ||