مجلي مرآة المنجي في الكلام و الحكمتين و التصوف: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|محمّد بن على بن ابراهیم بن ابى‌جمهور احسائى]]، معروف به [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابى‌جمهور]]، در میان شیعیان دوازده‌امامى نخستین کسى بود که کوشید میان جریان‌هاى فکرى زمان خود تلفیق کند. در همان هنگام که او به‌عنوان متکلمى که عمیقا تحت تأثیر اندیشه‌هاى معتزلى است – همان ‎طور که از آخرین اثر کلامى او پیداست - آغاز به فعالیت مى‎کند، در یکى از آخرین کتاب‌هاى خود با عنوان «مجلي مرآة المنجي في الكلام و الحكمتين و التصوف [یعنی کتاب حاضر] به شیوه‌اى بى‎سابقه و بى‌نظیر شروع به تلفیق میان کلام معتزلى و اشعرى، فلسفه مشائى و اشراقى و همچنین تصوف مى‎کند<ref>ر.ک: مقدمه زابینه اشمیتکه، صفحه پنج</ref>.

اول: مسلك الأفهام في علم الكلام، رساله روشمند کوتاهى در کلام (تألیف در 26 ذوالقعده 886ق/20 ژانویه 1482م، در قطیف)، از ویژگى‎هاى چنین آثارى پیروى مى‎کند: یک مقدمه (ص 49-48) که به دنبال آن، دو بخش آمده است: «القسم الأول في التوحيد»، شامل شرح صفات الهى (ص 109 به بعد) و «القسم الثاني في الأفعال» (ص 202 به بعد). مؤلف در این قسم دوم، که نظیر فصل‎هاى مربوط‍‎ به عدل الهى در ساله‌هاى معتزلى است، نخست از افعال انسانى، تکلیف و لطف بحث مى‎کند، سپس فصول مجزایى را به«الم و عوض»، نبوت (ص 236 به بعد)، امامت (ص 319 به بعد) و اعاده (ص 491 به بعد) اختصاص مى‎دهد و در پایان به‌تفصیل، مسائل مربوط‍‎ به توبه (ص 512 به بعد) و ایمان و بی‌ایمانى (ص 516 به بعد) را بررسى مى‎کند. رساله با یک «خاتمه» (ص 529 به بعد) به پایان مى‎رسد.

سوم: در همین سفر بود که او آغاز به نگارش شرح بر شرح خود با عنوان مجلي مرآة المنجي في الكلام و الحكمتين و التصوف کرد. مسوده این اثر در اواخر جمادی‌الآخر 895ق‎/آوریل 1490م، به نگارش درآمده و مبیضه آن در روز جمعه، 16 صفر 896ق‎/29 دسامبر 1490م، به هنگام سومین اقامت مؤلف در مشهد اتمام یافته است. [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابى‌جمهور]] در کتاب المجلي نه‌تنها قصد ایجاد هماهنگى میان عقاید متضاد معتزله و اشاعره دارد – همان ‎طور که پیش از آن در معين المعين و کشف چنین کرده است - بلکه او همچنین مى‎کوشد تا میان کلام، فلسفه مشاء و اشراق و تصوف تلفیق کند. این امر به شیوه‌اى است که در مسلك الأفهام آمده است. در مسلك الأفهام عناصر فلسفى و صوفیانه متعددى را مى‎توان مشاهده کرد که به‌طرز چشمگیرى بر مؤلف تأثیر گذاشته‌اند. فلسفه و عرفان هم به‎نحو چشمگیر و فزاینده‌اى در سراسر شرح، النور المنجي، مشاهده می‌شود. به‌علاوه، در این شرح بازتاب‌هایى از فلسفه اشراق را مى‎توان دید. [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابى‌جمهور]] در شرح بر شرح، یعنى مجلي مرآة المنجي، بر تفسیر عقاید و مفاهیمى که در شرح به آن‌ها اشاره کرده است، تأکید مى‎کند. تأثیر فلسفه اشراق و تصوف در این شرح بر شرح آشکار است. بیشتر شرح و بسط‎ها در این اثر، نقل‎هاى مستقیم از آثار مؤلفان قدیم‎تر است. براى فلسفه، بیش از همه، از رسائل الشجرة الإلهية، اثر شمس‌الدین محمّد بن محمود شهرزورى (د: پس از 687ق‎/1288م) نقل شده است. [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابى‌جمهور]] از این کتاب فصل‎هایى را به‌تمامه، بدون اینکه منبع خود را به‌وضوح ذکر کند، در مجلي گنجانده است<ref>ر.ک: همان، صفحه شش - هفت</ref>.

علاوه بر این، او همچنین با شرح قطب‌الدین شیرازى (د: 710ق‎/1311م) بر [[حکمة الإشراق|حكمة الإشراق سهروردى]] آشناست. براى عرفان فلسفى، به ‎نظر مى‎رسد که [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابى‌جمهور]] در سراسر مجلي از نوشته‌هاى حیدر آملى استفاده بسیار کرده است. او همچنین گه‌گاه به [[قاشی، حیدر بن علی|حیدر آملى]] ارجاع مى‎دهد، اما با اطمینان نمى‎توان نشان داد آیا [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابى‌جمهور]] - به همان شیوه که از [[رسائل الشجرة الإلهية في علوم الحقائق الربانية|رسائل الشجرة الإلهية]] [[شهرزوری، محمد بن محمود|شهرزورى]] نقل مى‎کند - ‎به‌طور منظم از هیچ‎یک از نوشته‌هاى حیدر آملى نقل کرده است. هیچ نقل مفصلى را نمى‎توان از آثار چاپ‎شده حیدر آملى یافت. همچنین [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابى‌جمهور]] به هیچ‎یک از آثار مشخص او ارجاع نمى‎دهد، به‌جز ارجاعى که به تفسیر قرآن حیدر آملى داده و از آن نقل مى‎کند<ref>ر.ک: همان، صفحه هفت - هشت</ref>.

با وجود این، همانندى‎های متعدد با موضوعات، دیدگاه‌ها و حتى گه‌گاه نحوه بیان، هیچ ‎شکى باقى نمى‌گذارد که آثار حیدر آملى، منبع اصلى قطعه‌هاى عرفانى شرح بر شرح است. [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابى‌جمهور]] همچنین، به‌کرّات، از [[شرح نهج‌البلاغة (ابن میثم)|شرح نهج‌البلاغه]] [[ابن میثم، میثم بن علی|میثم البحرانى]] (د: 699ق‎/1300م) نقل مى‎کند. او نقل‎هاى مفصل متعددى نیز از الفتوحات المكية و [[فصوص الحكم (تعليقات ابوالعلاء عفيفي)|فصوص الحكم]] [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربى]] و همچنین از [[مفتاح الغيب و شرحه مصباح الأنس|مفتاح الغيب]] [[صدرالدین قونوی، محمد بن اسحاق|صدرالدین قونوى]] (د: 673ق‎/1274م) دارد. کتاب المجلي تنها چند سالى پیش از به قدرت رسیدن شاه اسماعیل اول و تأسیس شیعه به‌عنوان دینى دولتى در ایران، تألیف شده بود. [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابى‌جمهور]] در شرح مفصل خود در فصل مربوط‍‎ به امامت - با مخالفت با سه خلیفه اول - ‎نشان مى‎دهد که خود طرف‎دار متعصب شیعه دوازده‌امامى است. این مسئله از خصوصیات آن دوره بوده است<ref>ر.ک: همان، صفحه هشت - نه</ref>.