دیوان داوری شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[نورانی وصال، عبدالوهاب|نورانی وصال]] در مقدمه کتاب در مورد جایگاه [[داوري شیرازی، محمد بن محمدشفيع|داوری شیرازی]] سخن به میان آورده و بیان می‌دارد که: «بدون شک، [[داوري شیرازی، محمد بن محمدشفيع|داوری شیرازی]] یکی از بزرگ‎ترین شعرای ایران است و به نظر منتقدان صاحب‎نظر او اشعر شعرای دوره قاجاریه است. شادروان پدر بزرگوارم روحانی وصال در جوانی از جهت علاقه به شعر داوری کلیه دیوان وی را به خط نستعلیق زیبا با مرکب مرقوم داشت و برای طبع به هندوستان فرستاد. چون متصدی و سرمایه‌گذار طبع دیوان در هندوستان ورشکسته شد، امر چاپ معوق ماند و در اثر کهنه شدن مرکب چاپ دیگر امکان طبع میسر نگردید. پس از سال‎ها در سال 1330 بار دیگر عزم به طبع دیوان گرفت و با کسالت فراوانی که داشت دیوان را به چاپ رسانید. متأسفانه طبع کتاب آن‎طور که باید و شاید دلخواه نبود و در فرصتی که پیدا شد چاپ تازه دیوان را به‌عهده گرفتم و تصحیحات و تجدید نظر کامل و اضافه نمودن اشعاری که از جنگ‎ها و مرقعات و اوراق پراکنده به مرور ایام به دست آمده بود، به حلیه طبع آراستم»<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص‎5</ref>.

اشعار داوری از تازگی و کیفیت خاصی برخوردار است؛ به‌طوری‌که معانی و مضامین و طرز ادای کلام وی را در دیگر دواوین کمتر می‌توان یافت و صبغه سخن وی کاملا از دیگر شعرا ممتاز است. منتقدین و صاحبان تذکره همه کم‌وبیش به بزرگی مقام او در شاعری اذعان کرده‌اند. شادروان مهدی حمیدی، وی را اشعر شعرای عصر قاجار می‌داند و درباره سنخ سخن و امتیاز وی بر دیگران بیان می‌دارد که داوری گل سرسبد خانواده وصال است و باآنکه زود از دنیا رفته، یک دنیا ذوق و لطف از خود به یادگار گذاشته. سبک اصلی او را از این جهت قصیده‌سرایی می‌توان گفت که این نوع شعر در دیوان او بیشتر از سایر انواع شعر یافت می‌شود و الا در اقسام سخن بیش‎وکم مهارت و هنرمندی داشته. اکثر مسمط‎های او که به سبک و شیوه مسمطات منوچهری پرداخته شده، از جهت لفظ و معنی بهترین مسمط‎های زبان فارسی است.<ref>ر.ک: شرح حال داوری، ص26-27</ref>.