دیوان ناصری کاشانی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}  

==ساختار==

==گزارش محتوا==

قصاید ناصری از حیث طبیعت و ماهیت و مفاهیم و معانی عالی و صور تخیل و کنایات و مجازات گوناگون بشکوهی و سختگی و استعارات متراکم و عظمت و فخامت یادآور چکامه‌سرایان سبک ترکستانی یا خراسانی است.<ref>ر.ک: همان، صفحه ده</ref>.

# تسلط بر واژه‌ها: «به‌کارگیری و استخدام کلمات مهجور و غریبی مانند «چالیش» به معنی ناز و خرام و جنگ و جدال، «بیغاره‌زن»، یعنی طعنه‌زن و ملامتگر، «غیث»، به معنی باران، ابری که از آن باران ببارد، «اعتق»، یعنی عاتق‎تر و «عاتق»، به معنی رها، آزاد، «آقچه»، یعنی سکه زر یا سیم، «آخشیجان»، به معنی عنصر هریک از عناصر چهارگانه، «کسمه»، یعنی مویی چند که زنان از سر زلف خود پیچ و خم داده و بر رخسار گذارند، «مخیم»، خیمه‌گاه، اردوگاه، معسکر و امثال آن و نیز استفاده از قوافی بسیار مشکل در قصاید مطول نشانگر تسلط او بر ادبیات کهن و شعر کلاسیک است»<ref>همان</ref>.

# احاطه بی‌بدیل وی بر داستان‌های شاهنامه: تلمیحات فراوان او در قصایدش بر اشعار و افسانه‌های فردوسی دلیل بر این مدعاست.<ref>ر.ک: همان، صفحه ده و یازده</ref>.

==وضعیت کتاب==

==پانویس==