۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
اندیشه‌های عطار در لسان الغيب، وصلت‌نامه و مفتاح الإرادة (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۸ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۹:۱۴
، ۸ سپتامبر ۲۰۱۹جایگزینی متن - 'ه‌خ' به 'ه‌خ'
جز (جایگزینی متن - 'ی‌ب' به 'ی‌ب') |
جز (جایگزینی متن - 'ه‌خ' به 'ه‌خ') |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
سومین مثنوی این مجموعه، «مفتاح الإرادة» نام دارد که در بحر هزج مسدس است و پس از توحید و نعت پیامبر اکرم( ص)، مقامات اهل سلوک را بیان می‌کند و تاریخ مجعولی برای نظم کتاب در پایان آن آورده شده است که روز جمعه 15 ذیحجه سال 574ق، است و چنین آن را پایان بخشیده:{{شعر}}{{ب|''به نیکی نام ما را یاد می‌آر''|2='' بگو یا رب به رحمت شاد عطار''}}{{ب|''ترحم چون فرستی بر روانم ''|2=''ز انفاست شود آسوده جانم''}}{{ب|''فزون از قطره‌های برف و باران''|2='' که بارد در شتا و در بهاران''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: همان، ص57 و همان، ص646</ref>. | سومین مثنوی این مجموعه، «مفتاح الإرادة» نام دارد که در بحر هزج مسدس است و پس از توحید و نعت پیامبر اکرم( ص)، مقامات اهل سلوک را بیان می‌کند و تاریخ مجعولی برای نظم کتاب در پایان آن آورده شده است که روز جمعه 15 ذیحجه سال 574ق، است و چنین آن را پایان بخشیده:{{شعر}}{{ب|''به نیکی نام ما را یاد می‌آر''|2='' بگو یا رب به رحمت شاد عطار''}}{{ب|''ترحم چون فرستی بر روانم ''|2=''ز انفاست شود آسوده جانم''}}{{ب|''فزون از قطره‌های برف و باران''|2='' که بارد در شتا و در بهاران''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: همان، ص57 و همان، ص646</ref>. | ||
این رساله، بنا بر اعتبار تحقیقات احمد خوشنویس، از جمله آثار بازمانده [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار نیشابوری]] بشمار می‌رود. این رساله، اگر همان طور که ایشان به آن معتقد است، از آن [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار نیشابوری]] باشد، باب جدیدی را در شناخت اندیشه‌های او، مفتوح نموده، در بعضی از موارد، نشانه‌های تشیع مؤلف | این رساله، بنا بر اعتبار تحقیقات احمد خوشنویس، از جمله آثار بازمانده [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار نیشابوری]] بشمار می‌رود. این رساله، اگر همان طور که ایشان به آن معتقد است، از آن [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار نیشابوری]] باشد، باب جدیدی را در شناخت اندیشه‌های او، مفتوح نموده، در بعضی از موارد، نشانه‌های تشیع مؤلف به‌خوبی آشکار بوده و دیگر عرفان عملی که به‌صورت برگزاری اربعینات اربعه مطرح شده است، گویای سبک سلوک عملی مکتب عارفانه او می‌باشد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص580</ref>. | ||
این مثنوی، چنین آغاز شده است:{{شعر}}{{ب|''پناه من به به حی‌ای کو نمیرد''|2='' به آهی عذر صد عصیان پذیرد''}}{{ب|''قدیم لم یزل معبود بیچون''|2=''پدیدآرنده این هفت گردون''}}{{ب|''برافرازنده چرخ مدور''|2=''برافروزنده خورشید انور''}}{{پایان شعر}}<ref>همان، ص581</ref>. | این مثنوی، چنین آغاز شده است:{{شعر}}{{ب|''پناه من به به حی‌ای کو نمیرد''|2='' به آهی عذر صد عصیان پذیرد''}}{{ب|''قدیم لم یزل معبود بیچون''|2=''پدیدآرنده این هفت گردون''}}{{ب|''برافرازنده چرخ مدور''|2=''برافروزنده خورشید انور''}}{{پایان شعر}}<ref>همان، ص581</ref>. | ||