هیودی و میوند به انضمام فرازهایی از تاریخ بختیاری: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از تقدیمیه، آیه 13 سوره حجرات با مفهوم آفرینش انسان‎ها و تقسیم اجتماعی آنها در قالب تیره‎ها و قبایل، حدیثی نبوی در تمجید از کسانی که از طوایفشان دفاع می‌کنند و روایتی از [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] با محتوای آثار و فواید صله رحم، ذکر شده است<ref>ر.ک: همان، صفحه ز‍</ref>.

نویسنده در فصل اول کتاب، منتخبی از تاریخ بختیاری را ارائه می‌کند. در فصل دوم، به ایل میوند، تعریف لغوی و اصطلاحی این کلمه و شجر‎ه‎نامه‎های طوایف آنها می‌پردازد. فصل سوم، خود، دارای سه بخش است که در بخش اول با گذری بر تاریخ و جغرافیای هیودی، به توضیحاتی درباره آنها پرداخته و برخی شهدای دفاع مقدس آنها را نام می‌برد. در بخش دوم، شجره کلی طوایف هیودی را بیان می‌دارد. در این بخش، شجره طایفه‎های جمشیدوند، علی‌دادی، ملایی، شاحسن، پاپی، پارسی، علی‎وند و جودکی ارائه می‌شود. در بخش سوم، نسب‎نامه هریک از این طوایف بیان می‌گردد. در فصل چهارم کتاب، مطالبی درباره احمد بن موسی الکاظم(ع) (شاهچراغ) و وابستگی شدید این طوایف به آن حضرت بیان می‌گردد. نویسنده در فصل اول، برخی تعاریف و مفاهیم را این‎گونه توضیح می‌دهد:

ایل: اجتماع بزرگ، متصل و هم‎فرهنگ با وحدت جغرافیائی. رده دوم ایلی: مجموعه چند باب که دارای وحدت اجتماعی و... در محدوده‎های جغرافیایی معینی باشند.

طایفه: رده‎هائی از یک یا چند تبار با تاریخ، فرهنگ و زبان مشترک.

تیره: مجموع زیرشاخه‎های طایفه، در دسته‎های بزرگ خویشاوندی را تیره می‌گویند.

تش (دسته): [به] زیرتیره‎های خویشاوند که در روابط اجتماعی با هم مرتبط هستند، تش یا دسته می‌گویند. اولاد: رده‎های کوچک خویشاوندی که فرزندان یک نفر باشند (از یک یا چند اولاد تش یا دسته تشکیل می‌شود).

ایل ممیوند از زیرمجموعه‎های اقوام لر بختیاری هستند و هیودی‌باب از زیرمجموعه‎های ممیوند می‌باشد<ref>ر.ک: همان، ص7</ref>.

سرسلسله طایفه هیودی، فردی به نام محمد بوده. او و طایفه‌اش در نقاط مختلفی از دامنه‎های زاگرس جنوبی و به‌طور مشخص از شمال دزفول تا دامنه‎های اشتران‎کوه در استان لرستان می‌زیسته‌اند<ref>ر.ک: همان، ص54</ref>.

نویسنده پس از ذکر نسب‎نامه‎های تیره‎های مختلف این طایفه، به حضور شاهچراغ و حکایت بز گد (بز بدون شاخ) می‌پردازد: «روایت است «بز گد» حضرت را که بز عجیب و استثنائی بوده، [ننویان] به سرقت برده‌اند، بعد از رسوا شدن، مورد نفرین حضرت قرار گرفته و همگی نابود گشته‌اند. حکایت دزدیدن «بز گد» و از بین رفتن قوم ننویان در ابیاتی به نظم» ذکر شده است<ref>ر.ک: همان، ص198</ref>.

در باب پراکندگی جغرافیایی این طایفه در کتاب چنین می‌خوانیم: «زندگی طوایف هیودی نیز به طبع آن [عشایر بودن] از زمان‎های بسیار دور به‌صورت دووطنه بوده است که در فصل تابستان در مناطق ییلاقی و خوش‎آب‎وهوا در جنوب شهرهای ازنا و الیگودرز و زمستان در مناطق گرمسیری یا قشلاقی واقع در شمال و شمال شرقی شهرستان دزفول زندگی کرده‌اند... این‎گونه زندگی طی صدها سال ادامه داشته است، به‌طور کلی ییلاق و قشلاق هیودی در ولایت بختیاری بوده است؛ چون قبل از حاکمیت پهلوی اول مناطق شرقی و جنوب شرقی استان لرستان فعلی تا نواحی شمال و شمال غربی خوزستان فعلی جزو ولایت بختیاری بوده» با اجرای سیاست‎ها و برنامه‎های رضاخان اکثریت طوایف هیودی از روی اجبار، یک‎وطنه شدند که عمدتاً در شهرهای دزفول و اندیمشک و حومه آن دو مستقر شدند<ref>ر.ک: همان، ص62</ref>.

تصویر نویسنده در صفحه «و» کتاب ذکر شده است. فهرست مطالب در ابتدای اثر و منابع در انتهای آن ذکر شده است. جز چند مورد انگشت‎شمار، کتاب، پاورقی خاصی ندارد. از ویژگی‎های این اثر، ارائه جدول نسب‎نامه‎های قبایل و دیگر موارد به‌صورت درختی است. [[رباني، اسد|ربانی]] درباره عدم ارائه تصویر افراد و بزرگان قبایل در کتاب می‌نویسد: «بعضی از عزیزان بختیاری که اخیرا موفق به چاپ کتاب شده‌اند، اقدام به چاپ عکس‎های متعدد و یا به تعریف و توصیف افراد پرداخته‌اند؛ به‌طوری‎که عملا کتاب از محتوا و حالت معمولی خود خارج و بیشتر جنبه توصیف‎نامه و تمجیدنامه پیدا کرده است. برای جلوگیری از این نقیصه، حتی‌الامکان از ذکر نام و چاپ عکس عزیزان خودداری شده است و اطمینان دارم که بزرگان طوایف نیز بر ما می‌بخشند و در این خصوص با ما هم‎رأی خواهند بود»<ref>پیشگفتار کتاب، ص2</ref>.