۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
مجلي مرآة المنجي في الكلام و الحكمتين و التصوف: تفاوت میان نسخه‌ها
مجلي مرآة المنجي في الكلام و الحكمتين و التصوف (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۶ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۲۳:۲۸
، ۶ سپتامبر ۲۰۱۹جایگزینی متن - 'ه‌ت' به 'ه‌ت'
جز (جایگزینی متن - 'ی‌ب' به 'ی‌ب') |
جز (جایگزینی متن - 'ه‌ت' به 'ه‌ت') |
||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
تمایل [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابی‌جمهور]] براى ایجاد هماهنگى میان دیدگاههاى ناسازگار معتزله و اشاعره، در جایجای این کتاب که شاهکار او به حساب مىآید، هویداست. این اثر شامل متنى سه مرحله‌اى است: | تمایل [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابی‌جمهور]] براى ایجاد هماهنگى میان دیدگاههاى ناسازگار معتزله و اشاعره، در جایجای این کتاب که شاهکار او به حساب مىآید، هویداست. این اثر شامل متنى سه مرحله‌اى است: | ||
اول: مسلك الأفهام في علم الكلام، رساله روشمند کوتاهى در کلام (تألیف در 26 ذوالقعده 886ق/20 ژانویه 1482م، در قطیف)، از ویژگىهاى چنین آثارى پیروى مىکند: یک مقدمه (ص 49-48) که به دنبال آن، دو بخش آمده است: «القسم الأول في التوحيد»، شامل شرح صفات الهى (ص 109 به بعد) و «القسم الثاني في الأفعال» (ص 202 به بعد). مؤلف در این قسم دوم، که نظیر فصلهاى مربوط به عدل الهى در سالههاى معتزلى است، نخست از افعال انسانى، تکلیف و لطف بحث مىکند، سپس فصول مجزایى را به«الم و عوض»، نبوت (ص 236 به بعد)، امامت (ص 319 به بعد) و اعاده (ص 491 به بعد) اختصاص مىدهد و در پایان | اول: مسلك الأفهام في علم الكلام، رساله روشمند کوتاهى در کلام (تألیف در 26 ذوالقعده 886ق/20 ژانویه 1482م، در قطیف)، از ویژگىهاى چنین آثارى پیروى مىکند: یک مقدمه (ص 49-48) که به دنبال آن، دو بخش آمده است: «القسم الأول في التوحيد»، شامل شرح صفات الهى (ص 109 به بعد) و «القسم الثاني في الأفعال» (ص 202 به بعد). مؤلف در این قسم دوم، که نظیر فصلهاى مربوط به عدل الهى در سالههاى معتزلى است، نخست از افعال انسانى، تکلیف و لطف بحث مىکند، سپس فصول مجزایى را به«الم و عوض»، نبوت (ص 236 به بعد)، امامت (ص 319 به بعد) و اعاده (ص 491 به بعد) اختصاص مىدهد و در پایان به‌تفصیل، مسائل مربوط به توبه (ص 512 به بعد) و ایمان و بىایمانى (ص 516 به بعد) را بررسى مىکند. رساله با یک «خاتمه» (ص 529 به بعد) به پایان مىرسد. | ||
دوم: [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] بعدها حاشیه‌اى بر مسلك الأفهام با عنوان النور المنجي من الظلام حاشية مسلك الأفهام، در یکشنبه 3 شعبان 893ق/ژوئیه 1488م، در تیمیه در الحساء نگاشته است. [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] اندک زمانى پیش از 894ق/89-1488م و یا در طى همین سال قصد زیارت مکه کرد و در همین سال سفرش را از آنجا به عراق ادامه داد. | دوم: [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] بعدها حاشیه‌اى بر مسلك الأفهام با عنوان النور المنجي من الظلام حاشية مسلك الأفهام، در یکشنبه 3 شعبان 893ق/ژوئیه 1488م، در تیمیه در الحساء نگاشته است. [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] اندک زمانى پیش از 894ق/89-1488م و یا در طى همین سال قصد زیارت مکه کرد و در همین سال سفرش را از آنجا به عراق ادامه داد. | ||
سوم: در همین سفر بود که او آغاز به نگارش شرح بر شرح خود با عنوان مجلي مرآة المنجي في الكلام و الحكمتين و التصوف کرد. مسوده این اثر در اواخر جمادىالآخر 895ق/آوریل 1490م، به نگارش درآمده و مبیضه آن در روز جمعه، 16 صفر 896ق/29 دسامبر 1490م، به هنگام سومین اقامت مؤلف در مشهد اتمام یافته است. [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] در کتاب المجلي | سوم: در همین سفر بود که او آغاز به نگارش شرح بر شرح خود با عنوان مجلي مرآة المنجي في الكلام و الحكمتين و التصوف کرد. مسوده این اثر در اواخر جمادىالآخر 895ق/آوریل 1490م، به نگارش درآمده و مبیضه آن در روز جمعه، 16 صفر 896ق/29 دسامبر 1490م، به هنگام سومین اقامت مؤلف در مشهد اتمام یافته است. [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] در کتاب المجلي نه‌تنها قصد ایجاد هماهنگى میان عقاید متضاد معتزله و اشاعره دارد – همان طور که پیش از آن در معين المعين و کشف چنین کرده است - بلکه او همچنین مىکوشد تا میان کلام، فلسفه مشاء و اشراق و تصوف تلفیق کند. این امر به شیوه‌اى است که در مسلك الأفهام آمده است. در مسلك الأفهام عناصر فلسفى و صوفیانه متعددى را مىتوان مشاهده کرد که بهطرز چشمگیرى بر مؤلف تأثیر گذاشته‌اند. فلسفه و عرفان هم بهنحو چشمگیر و فزاینده‌اى در سراسر شرح، النور المنجي، مشاهده مىشود. بهعلاوه، در این شرح بازتاب‌هایى از فلسفه اشراق را مىتوان دید. [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] در شرح بر شرح، یعنى مجلي مرآة المنجي، بر تفسیر عقاید و مفاهیمى که در شرح به آنها اشاره کرده است، تأکید مىکند. تأثیر فلسفه اشراق و تصوف در این شرح بر شرح آشکار است. بیشتر شرح و بسطها در این اثر، نقلهاى مستقیم از آثار مؤلفان قدیمتر است. براى فلسفه، بیش از همه، از رسائل الشجرة الإلهية، اثر شمسالدین محمّد بن محمود شهرزورى (د: پس از 687ق/1288م) نقل شده است. [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] از این کتاب فصلهایى را به‌تمامه، بدون اینکه منبع خود را بهوضوح ذکر کند، در مجلي گنجانده است<ref>ر.ک: همان، صفحه شش - هفت</ref>. | ||
علاوه بر این، او همچنین با شرح قطبالدین شیرازى (د: 710ق/1311م) بر [[حکمة الإشراق|حكمة الإشراق سهروردى]] آشناست. براى عرفان فلسفى، به نظر مىرسد که [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] در سراسر مجلي از نوشتههاى حیدر آملى استفاده بسیار کرده است. او همچنین گه‌گاه به [[قاشی، حیدر بن علی|حیدر آملى]] ارجاع مىدهد، اما با اطمینان نمىتوان نشان داد آیا [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] - به همان شیوه که از [[رسائل الشجرة الإلهية في علوم الحقائق الربانية|رسائل الشجرة الإلهية]] [[شهرزوری، محمد بن محمود|شهرزورى]] نقل مىکند - بهطور منظم از هیچیک از نوشتههاى حیدر آملى نقل کرده است. هیچ نقل مفصلى را نمىتوان از آثار چاپشده حیدر آملى یافت. همچنین [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] به هیچیک از آثار مشخص او ارجاع نمىدهد، بهجز ارجاعى که به تفسیر قرآن حیدر آملى داده و از آن نقل مىکند<ref>ر.ک: همان، صفحه هفت - هشت</ref>. | علاوه بر این، او همچنین با شرح قطبالدین شیرازى (د: 710ق/1311م) بر [[حکمة الإشراق|حكمة الإشراق سهروردى]] آشناست. براى عرفان فلسفى، به نظر مىرسد که [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] در سراسر مجلي از نوشتههاى حیدر آملى استفاده بسیار کرده است. او همچنین گه‌گاه به [[قاشی، حیدر بن علی|حیدر آملى]] ارجاع مىدهد، اما با اطمینان نمىتوان نشان داد آیا [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] - به همان شیوه که از [[رسائل الشجرة الإلهية في علوم الحقائق الربانية|رسائل الشجرة الإلهية]] [[شهرزوری، محمد بن محمود|شهرزورى]] نقل مىکند - بهطور منظم از هیچیک از نوشتههاى حیدر آملى نقل کرده است. هیچ نقل مفصلى را نمىتوان از آثار چاپشده حیدر آملى یافت. همچنین [[ابن ابی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین|ابن ابىجمهور]] به هیچیک از آثار مشخص او ارجاع نمىدهد، بهجز ارجاعى که به تفسیر قرآن حیدر آملى داده و از آن نقل مىکند<ref>ر.ک: همان، صفحه هفت - هشت</ref>. | ||