۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'نه' به 'نه') |
جز (جایگزینی متن - 'یآ' به 'یآ') |
||
خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
او مدتی نیز در دانشکده افسری و آموزشگاه عالی شهربانی (دانشکده پلیس)، به تدریس اخلاق و علوم اجتماعی پرداخت. او بعدها گفته بود: برای تعلیم درس اخلاق به ارتشیان و نظامیان از متون نهج البلاغه و احادیث معصومان(ع) نیز بهره میبرده است. | او مدتی نیز در دانشکده افسری و آموزشگاه عالی شهربانی (دانشکده پلیس)، به تدریس اخلاق و علوم اجتماعی پرداخت. او بعدها گفته بود: برای تعلیم درس اخلاق به ارتشیان و نظامیان از متون نهج البلاغه و احادیث معصومان(ع) نیز بهره میبرده است. | ||
در 1336ش، به دعوت استادش دکتر لطفعلی صورتگر، رئیس دانشکده ادبیات دانشگاه پهلوی شیراز، به آنجا رفت و با مرتبه دانشیاری به تدریس مشغول شد. سمت معاونت دانشکده را نیز به او دادند و چون دکتر صورتگر به دلیل اشتغالات زیاد بیشتر در تهران بود و کمتر به شیراز | در 1336ش، به دعوت استادش دکتر لطفعلی صورتگر، رئیس دانشکده ادبیات دانشگاه پهلوی شیراز، به آنجا رفت و با مرتبه دانشیاری به تدریس مشغول شد. سمت معاونت دانشکده را نیز به او دادند و چون دکتر صورتگر به دلیل اشتغالات زیاد بیشتر در تهران بود و کمتر به شیراز میآمد، عملا همه مسئولیتهای دانشگاه برعهده دکتر محمد شفیعی بود. | ||
در سال 1342 با تصویب هیئت امنای دانشگاه شیراز، به مقام استادی رسید و همچنان به تدریس و پژوهش در آنجا مشغول بود. شفیعی در 1349ش، با سی سال خدمت، در رتبه استادی بازنشسته شد و همچنان تا سال 1350 بهعنوان استاد مدعو به تدریس در همان دانشگاه ادامه داد. | در سال 1342 با تصویب هیئت امنای دانشگاه شیراز، به مقام استادی رسید و همچنان به تدریس و پژوهش در آنجا مشغول بود. شفیعی در 1349ش، با سی سال خدمت، در رتبه استادی بازنشسته شد و همچنان تا سال 1350 بهعنوان استاد مدعو به تدریس در همان دانشگاه ادامه داد. | ||
خط ۹۶: | خط ۹۶: | ||
==برخی روحیات== | ==برخی روحیات== | ||
دکتر فضلالله صلواتی در توصیف برخی روحیات او مینویسد: «مرحوم شفیعی، به مقام شامخ ولایت، [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] ارادت فوقالعادهای داشت و در بیان، بارها ارادتش را به پیشگاه آن حضرت ابراز میداشت و در کتاب شعرش قصیدههای بلندی به نامهای غدیریه اول و دوم و ابر رحمت، درباره آن امام همام میسراید که قابل توجه است. خدایش ببخشاید که در تمام عمر دوست میداشت که مردمی، صمیمی و | دکتر فضلالله صلواتی در توصیف برخی روحیات او مینویسد: «مرحوم شفیعی، به مقام شامخ ولایت، [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] ارادت فوقالعادهای داشت و در بیان، بارها ارادتش را به پیشگاه آن حضرت ابراز میداشت و در کتاب شعرش قصیدههای بلندی به نامهای غدیریه اول و دوم و ابر رحمت، درباره آن امام همام میسراید که قابل توجه است. خدایش ببخشاید که در تمام عمر دوست میداشت که مردمی، صمیمی و بیآلایش باشد و در کلاس درس و در جلسههای سخنرانی و در مجامع یاران، با تواضع و مهربانی و برادری سخن گوید و با اخلاص حرف بزند»<ref>همان، ص39-40</ref>. | ||
==وفات== | ==وفات== |
ویرایش