دیوان داوری شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

در این اشعار است که با قبر پدرش سخن می‌گوید، از مسافرت و فراق برادرانش حرف می‎زند، از دست کسانی که با او می‌ستیزند به لحن جان‌سوزی گله می‌کند، برادران به‌هندرفته خود را با لطف بیانی به شیراز و رکن‎آباد، می‌خواند، نشستن کنیزک سیاه خود را در بستر سفید به هنگام خواب ترسیم می‌نماید، چیزهایی که دیگران از ذکر آنها عجز داشته یا به خیال ذکر آنها نیفتاده‌اند به نظم می‎آورد، نقش پندارها و آرزوها و تأثرات را می‌نماید و چشم خواننده روشن می‌گردد که بعد از سال‎های سال، شاعری پیدا شده که برخلاف دیگران معلوم است دلی در سینه‌اش می‌تپد و قلبی در نهادش می‌خروشد، متأثر می‌شود، شکوه می‌کند، خوشحال می‌شود، فریاد شادی می‌کشد، سریع التأثیر است، زود می‌رنجد، کسانی را که به پدرش خرده می‌گیرند به زندگی و زبان‎آوری خود تهدید می‌کند، عرق حمیتی دارد، بوی محبت و الفتی از گفتار او به مشام می‌رسد، گرمی حرارت خانوادگی که در دواوین دیگر تجلی نیافته، در دیوان وی آشکار شده، قلب افسرده را گرم و روشن می‌کند و این نکات مجموعا نشان می‎‎دهد که داوری را موجب و باعثی بر سخن گفتن بوده است.<ref>ر.ک: همان، پاورقی ص‎27</ref>.

شعر او در گوش، صدای اشعار منوچهری و طنین اشعار خاقانی را دارد و باآنکه به‎ظاهر به اقتضای اکثر بزرگان شعر سخن گفته، جایز است به سبب برخی معانی نو او را یکی از گویندگان مبدع و فحل این عصر بنامیم و مخصوصاً چون این خواص با تبحر در دو یا سه زبان توأم بوده و به حد کافی به لطف طبیعی پیرایه صنعت بخشیده، او را از شعرای ممتاز ساخته و اگر گاه‌گاه در توصیف خود چنین ابیاتی دارد: