۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
دیوان وثوقی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ن‌ه' به 'ن‌ه'
جز (جایگزینی متن - 'ه‌ت' به 'ه‌ت') |
جز (جایگزینی متن - 'ن‌ه' به 'ن‌ه') |
||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
{{ب|''تو نور محضی و من سایه‌ای ز روشنی‌ام''|2=''تو فرودین جمال و من ابر بهمنی‌ام''}} | {{ب|''تو نور محضی و من سایه‌ای ز روشنی‌ام''|2=''تو فرودین جمال و من ابر بهمنی‌ام''}} | ||
{{ب|''به هر بهار غباری چو گیردت دامن ''|2='' به خاطر آر جوانی و پاکدامنیام''}} | {{ب|''به هر بهار غباری چو گیردت دامن ''|2='' به خاطر آر جوانی و پاکدامنیام''}} | ||
{{ب|''فزایدم صدفآسا، بها، | {{ب|''فزایدم صدفآسا، بها، شکستن‌ها''|2='' که آشکار شود گوهرم چو بشکنی‌ام''}} | ||
{{ب|''چو شاخ خشک نیم سرکش از گران‌جانی ''|2=''چو شاخ بارور افتاده از فروتنی‌ام''}} | {{ب|''چو شاخ خشک نیم سرکش از گران‌جانی ''|2=''چو شاخ بارور افتاده از فروتنی‌ام''}} | ||
{{ب|''مرا بهار بقا، از پی خزان فناست''|2='' من آن گلم که سر خاک خود شکفتنی‌ام''}} | {{ب|''مرا بهار بقا، از پی خزان فناست''|2='' من آن گلم که سر خاک خود شکفتنی‌ام''}} | ||
| خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
{{ب|''کهکشانافرازی و کیهانوشی ''|2='' آفتابافروزی و انجمفری''<ref>ر.ک: همان، ص7-8</ref>}}{{پایان شعر}}. | {{ب|''کهکشانافرازی و کیهانوشی ''|2='' آفتابافروزی و انجمفری''<ref>ر.ک: همان، ص7-8</ref>}}{{پایان شعر}}. | ||
شاعر این دیوان ارزشمند، انسانی نازکخیال بوده که از هنگامی که قلم به دست گرفته و چامهسرایی را آغاز کرده، جز درباره دردها و آلام مردم، زیباشناسی، دوستیابی، محبتپروری و مشاعره با بزرگان ادب و هنر معاصر خود و اخوانیات و چامه‌های عاشقانه و چکامه‌های باارزش ادبی، سخنی نگفته و خلق اثری نکرده است. او در نهایت سادگی و روانی، زیباترین واژه‌ها را استخدام و قشنگترین | شاعر این دیوان ارزشمند، انسانی نازکخیال بوده که از هنگامی که قلم به دست گرفته و چامهسرایی را آغاز کرده، جز درباره دردها و آلام مردم، زیباشناسی، دوستیابی، محبتپروری و مشاعره با بزرگان ادب و هنر معاصر خود و اخوانیات و چامه‌های عاشقانه و چکامه‌های باارزش ادبی، سخنی نگفته و خلق اثری نکرده است. او در نهایت سادگی و روانی، زیباترین واژه‌ها را استخدام و قشنگترین مضمون‌ها را آفریده است: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|''بی‌فروغ آید به چشمم چشمه خورشید و ماه''|2='' بینم ار بی روی و مویت رنگ صبح و شام را''}} | {{ب|''بی‌فروغ آید به چشمم چشمه خورشید و ماه''|2='' بینم ار بی روی و مویت رنگ صبح و شام را''}} | ||
| خط ۷۶: | خط ۷۶: | ||
ملاحظه می‌فرمایید که چه زیبا واژه تخلص «روشن» را آورده است. شاعر یک لحظه زندگی را بی دوست نگذرانیده و در این راه گرچه مشقت زیادی را هم پذیرفته، اما حرمت دوست و قدر دوستی را نشکسته و دلی را نرنجانیده است.<ref>ر.ک: مقدمه کنی‌پور، ص12</ref>. | ملاحظه می‌فرمایید که چه زیبا واژه تخلص «روشن» را آورده است. شاعر یک لحظه زندگی را بی دوست نگذرانیده و در این راه گرچه مشقت زیادی را هم پذیرفته، اما حرمت دوست و قدر دوستی را نشکسته و دلی را نرنجانیده است.<ref>ر.ک: مقدمه کنی‌پور، ص12</ref>. | ||
بااینکه از دیرزمان، حتی | بااینکه از دیرزمان، حتی قرن‌ها پیش، سرقت ادبی و دزدیدن مضمون‌های دیگران، رسم و باب بوده و امروزه هم متأسفانه از این صفت مذموم و نکوهیده، دور نمانده‌ایم، [[وثوقی، کيومرث|وثوقی]] مرد و مردانه قد علم کرده و می‌گوید: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|''خوشهچینی سازگار طبع روشن نیست نیست ''|2=''خوشه‌ای نایاب و دور از دسترس باید مرا''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: همان، ص12-13</ref>. | {{ب|''خوشهچینی سازگار طبع روشن نیست نیست ''|2=''خوشه‌ای نایاب و دور از دسترس باید مرا''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: همان، ص12-13</ref>. | ||
| خط ۸۲: | خط ۸۲: | ||
او مانند همه نازکطبعان و شکسته‌دلان، از جور روزگار می‌نالد و می‌گوید: | او مانند همه نازکطبعان و شکسته‌دلان، از جور روزگار می‌نالد و می‌گوید: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|''مرغ | {{ب|''مرغ جان‌ها را کند دلتنگ، تنگیهای دهر ''|2=''روزگار آزرده «روشن» خاطر شاد مرا''<ref>ر.ک: همان، ص13</ref>}}{{پایان شعر}}. | ||
[[وثوقی، کيومرث|وثوقی]] در آرایش روی و موی معشوق، استعدا خاصی دارد؛ او را چنان باظرافت می‌ستاید که هر سنگدلی را مجبور به نرمی می‌کند: | [[وثوقی، کيومرث|وثوقی]] در آرایش روی و موی معشوق، استعدا خاصی دارد؛ او را چنان باظرافت می‌ستاید که هر سنگدلی را مجبور به نرمی می‌کند: | ||