نسفی، میمون بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

اسم کامل او میمون بن محمد بن محمد بن معتمد بن محمد بن مکحول نسفى و کنیه‌اش «ابوالمعین» است. برخی کنیه او را «معین‎الدین» گفته‌اند<ref>ر.ک: نسفی، مقدمه کتاب، ص2</ref>. او را با القاب «امام فاضل جامع الاصول»، «امام زاهد»، «فقیه حنفی» و «عالم بارع» یاد کرده‌اند. این لقب‌ها در مورد وی و خاندانش غریب نبود؛ چه، او در خاندانی پرورش یافت که به دانش و زهد و فضل شهره بودند و در فقه، به‎ویژه فقه ابوحنیفه، به آنان استناد می‌شد<ref>ر.ک: همان، ص3</ref>.

جز [[زرکلی، خیرالدین|خیرالدین زرکلی]] در «[[الأعلام]]» و [[کحاله، عمررضا|رضا کحاله]] صاحب «[[معجم المؤلفين تراجم مصنفي الكتب العربية|معجم المؤلفين]]» کسی سال ولادت میمون بن محمد را ذکر نکرده است. [[زرکلی، خیرالدین|زرکلی]]، به نقل از [[کحاله، عمررضا|رضا کحاله]]، میلاد او را در سال 418ق، می‌داند، اما با محاسبه تاریخ دقیق وفات و میزان سنی که ابن قطلوبغا برایش ذکر کرده (70 سال)، او باید در 438 به دنیا آمده باشد (البته شاید [[زرکلی، خیرالدین|زرکلی]] هنگام نقل از ر[[کحاله، عمررضا|ضا کحاله]] در دیدن نقطه‎ها میان دو کلمه تسعین (90) و سبعین (70) اشتباه کرده و سن او را به‎جای 70 سال، 90 سال ذکر کرده است)<ref>ر.ک: همان، ص6</ref>.

همه تراجم‎نویسان، از وی با عنوان نسفی یاد کرده‌اند. نَسَفی، یعنی منسوب به نسف و «نسف» شهری است از شهرهای ماوراءالنهر؛ جایی میان رود جیحون و سمرقند در حوزه بخارا و بلخ. به‎هرحال نسف شهری عالم‎پرور بوده که از غنای فراوان طبیعی، علمی و مالی برخوردار بوده است<ref>ر.ک: همان، ص3</ref>.

او را مکحولی نیز خوانده‌اند؛ همان طور که فرزندان و اجدادش را با این نسبت می‌خواندند؛ این نسبت به این دلیل است که نام جد بزرگ و سرسلسله آنان مکحول ابوالفضل نسفی بوده است که درباره‌اش گفته شده، راوی فقه ابوحنیفه به‎صورت مستقیم یا به‎واسطه ابوسلیمان جوزجانی بوده است<ref>ر.ک: همان، ص4</ref>.

منشأ علمی ابوالمعین نسفی، خانواده وی بود؛ این خانواده در نشر علم و فقه، به‎ویژه فقه حنفی، بر همتایان خود برتری داشتند<ref>ر.ک: همان، ص4</ref>.

بسیاری از اساتید خاندان نسفی و ماتریدی یکی بوده و از طرفی هم ابومنصور ماتریدی و ابوالمعین محمد بن مکحول نسفی هم‎عصر بوده‌اند؛ ازاین‎روی خاندان مکحولی و ماتریدی در عقیده به مذهب ماتریدی، به هم نزدیک شده‌اند. از پدر و جد میمون بن محمد، اطلاعات زیادی در دست نیست، ولی جد دوم وی اندکی بعد از 430ق، از دنیا رفته و ازآنجاکه ترجیحا میلاد ابوالمعین میان سال‎های 418 تا 438ق، بوده، باید روایت عقاید ماتریدی از طریق جدش «معتمد» از طریق پدر و جدش به او رسیده باشد<ref>ر.ک: همان، ص4-6</ref>.

# مناهج الأئمة<ref>ر.ک: همان، ص6-7</ref>.

از میان این آثار، به‎جز «[[تبصرة الأدلة في أصول‌الدين علی طريقة الإمام أبي‌منصور الماتريدي|التبصرة]]» و «[[التمهيد لقواعد التوحيد]]» و «[[بحر الكلام]]»، همه در حکمِ مفقود، هستند. «بحر الكلام» و «التمهيد» به چاپ رسیده و «التبصرة» هنوز به‎صورت نسخه خطی باقی مانده است. به‎لحاظ اهمیت نیز «التبصرة» در جایگاه اول قرار دارد، سپس «التمهيد» است و پس از آن «بحر الكلام»<ref>ر.ک: همان، ص7</ref>.

نسفی، میمون بن محمد، «التمهيد في أصول الدين»، تحقیق قابیل عبدالحی، دارالثقافه، قاهره، 1407ق/1987م.