مرهم العلل المعضلة في الرد علی أئمة المعتزلة: تفاوت میان نسخه‌ها

# یافعی در این اثر از شیوه اهل سنت پیروی می‎کند؛ به‎ویژه از ابوحامد غزالی در قصیده بلندی که آن را «عقد اللآلي المفصل بالیاقوت الغالي في مدح عقيدة أهل الحق و مذهبهم العالي و التغزل بالإمام أبی حامد الغزالي و غیره من أئمتنا أولی المناقب و المعالي» می‌نامد.

# یافعی شیوه علمیش در این کتابش را مشخص می‎کند؛ شیوه او در طرح مباحث همچون انگشتان دست با هم مرتبطند یا به تعبیر دیگر مباحث کتابش همچون منظومه‌ای است که سیاره‎ها به دور آن می‌گردند. مثلاً در جایی که از اجماع امت صحبت می‎کند می‌گوید افعال بندگان به قدرت و اراده الهی واقع می‌شود: «فاما النقل فنصوص الکتاب و السنة ناطقة علی اجماع الامة قبل ظهور البدعة ان افعال العباد واقعه بقدرة الله تعالی و ارادته و الاستشهاد من ذلک بالقلیل یخرجنا الی حیّز التطویل. فلیقتصر من ذلک علی ما یحصل به الکفایة فی الارشاد الی الایمان به، و الله ولی الهدایة».

# سرعت در بازگشت به مسئله اصلی به‎ویژه در مواردی که در قضیه‌ای مناقشه طولانی می‎کند، از ویژگی‎های قلم او در این اثر است؛ مانند سخنش در صفحه 54 کتاب.

# یافعی شاعر بوده و در بسیاری از موارد بر مواردی که بر آن اعتقاد دارد به شعر استشهاد می‎آورد مثلاً در صفحه 70 می‌گوید: أشرت بقولي في بعض القصائد –في توحيد الرب الماجد- متنقلا من ذکر الغزل الی وصف الله تعالی. و به غزلی استشهاد می‎کند که ابتدایش این است

# در بسیاری از موارد، برای موضوعات و شروح و ردودش بر دیگران، مقدمه‎چینی می‎کند؛ او در صفحه 69 هنگام ذکر ادله عقلی بر عدم نسبت قبح به خدا می‌نویسد: «فها انا اقدم طرفا منه کالتوطئه و التمهید، ثم أذکر بعد النقل منه طرفا ردا له و ردفا» و دیگر موارد.

# مناظره در اقوال سائل و شناخت مرادش، عالم مسئول را بر آن می‌دارد که در سخنان سؤال‎کننده دقت کند. شیخ سائل از یافعی، در نحو و لغت اشتباهاتی کرده که یافعی به آن اشاره می‎کند. مثلاً هنگامی‎که یافعی عبارت سائل را در صفحه 30 نقل می‎کند؛ «انما یصح الاستدلال بکلام الله تعالی مهما کان عدل حکیم لا یفعل القبیح و یریده» به خطای نحوی او هم تنبیه می‌دهد؛ «قلت: هکذا لفظ السائل بالرفع؛ و صوابه بالنصب؛ عدلا حکیما» در این مورد، یافعی به غلط نحوی سؤال‎کننده پاسخ داده است. در مورد خطای لغوی هم مثلاً در قول یافعی هنگامی‎که در صفحه 60 کتاب سخن پرسشگر را مطرح می‎کند: «و ذکر السائل انه ضجَّع به فی الرد علی المعتزله» و بر آن تعلیقه می‎زند و می‌گوید: «هکذا بتشدید الجیم بعد الضاد المعجمة». محمود محمد محمود حسن نصار می‌نویسد: ابن منظور در لسان العرب در ماده «ضجع» می‌نویسد: یروی: فاظّجع بتشدید الطاء علی ابدال الضاد طاء ثم ادماغها فی الطاء. و یروی ایضا: فاضّجع، بتشدید الضاد، ادغم الضاد فی التاء فجعلها ضادا شدیدة علی لغة من قال: «مصبر» فی «مصطبر». و قیل: لا یقال: اطّجع لأنهم لا یدغمون الضاد فی الطاء. سپس می‌نویسد: به نظر می‌رسد گاهی قلم سائل لغزیده باشد و به دلیل سرعت در نوشتن و بدون قصد، این‎گونه خطاها از وی سر زده باشد. البته ممکن هم هست خطا کرده باشد که به‎هرحال انسان جایزالخطاست.

# چگونه بر مسلمان –از هر فرقه‌ای که می‌خواهد باشد- جایز است که آنچه را شارع اثبات کرده، نفی کند یا ارزشمند نداند یا با الفاظ بازی کند تا از حق فرار کند؟ یافعی سی حدیث را نقل می‎کند که هفده تا از آن‎ها در صحیحین است که در آن‎ها بیان شده افعال بندگان به قدرت و اراده الهی واقع می‌شود. وی پس از ذکر این سی حدیث می‌نویسد: «أیترک الأخذ بها و الإیمان بمقتضاها، و یقتصر علی محض حکم و نرمی بحکم الشرع و سنة الرسول و الله سبحانه و تعالی یقول فی حکم کتابه الذی علی سائر الکتب یزهو «و ما آتاکم الرسول فخذوه و ما نهاکم عنه فانتهوا» فأی دین یبقی لنا اذا رمینا سنه نبینا و نبذناها وراء ظهورنا، و دیننا إنما هو متاق منها إذ مرجوع بیان أحکام الکتاب الیها...» محقق عبارات دیگری را به این هدف که بیان کند، دفاع یافعی و رد او بر معتزله بر اساس کتاب خدا و سنت رسولش انجام شده، از وی نقل می‎کند.