پرش به محتوا

مجموعه رسائل عرفانی و فلسفی: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۲۳ اوت ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - 'ی‎ش' به 'ی‌ش'
جز (جایگزینی متن - 'ب‎ه' به 'ب‌ه')
جز (جایگزینی متن - 'ی‎ش' به 'ی‌ش')
خط ۴۶: خط ۴۶:
[[فاضل توني، محمد حسين|تونی]]، رساله مراتب خمس را اگرچه با این عنوان یاد کرده است، اما در آن تنها به شرح برخی از مراتب پرداخته که مستقر در حضرات خمس نیست، ولکن رساله مشتمل بر مطالب مربوط به بعضی از مراتب خمس، از جمله: اشاره به امتیاز اسماء ذات و اسماء ذاتی، بیان نهایت حکمی که درباره حق می‎توان نمود، تبیین محدوده علم انسان کامل و مسئله بداء و وجه خوف کمل و جزع و بکاء آنان. همچنین در رساله به‎مناسبت برخی از عبارات [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدرالمتألهین]] در اسفار که در باب نسبت تردد و ابتلاء به خداوند و مسئله بداء می‎باشد نیز آمده است و به‎گونه‌ای بدیع توضیح داده شده و به‎مناسبت تعلیقه مرحوم [[سبزواری، هادی|حکیم سبزواری]] در شرح عبارات [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدرالمتألهین]] بررسی و نقد شده است<ref>ر.ک: همان، ص130</ref>‎.  
[[فاضل توني، محمد حسين|تونی]]، رساله مراتب خمس را اگرچه با این عنوان یاد کرده است، اما در آن تنها به شرح برخی از مراتب پرداخته که مستقر در حضرات خمس نیست، ولکن رساله مشتمل بر مطالب مربوط به بعضی از مراتب خمس، از جمله: اشاره به امتیاز اسماء ذات و اسماء ذاتی، بیان نهایت حکمی که درباره حق می‎توان نمود، تبیین محدوده علم انسان کامل و مسئله بداء و وجه خوف کمل و جزع و بکاء آنان. همچنین در رساله به‎مناسبت برخی از عبارات [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدرالمتألهین]] در اسفار که در باب نسبت تردد و ابتلاء به خداوند و مسئله بداء می‎باشد نیز آمده است و به‎گونه‌ای بدیع توضیح داده شده و به‎مناسبت تعلیقه مرحوم [[سبزواری، هادی|حکیم سبزواری]] در شرح عبارات [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|صدرالمتألهین]] بررسی و نقد شده است<ref>ر.ک: همان، ص130</ref>‎.  


در ابتدای رساله الهیات چنین می‌خوانیم: «حکما حکمت الهی به معنای اعم را چنین تعریف کرده‌اند: «حکمت الهی علمی است که در آن از احوال موجود مطلق، از آن جهت که موجود مطلق است بحث می‎شود» و بنابراین موضوع آن، موجود مطلق است بما هو موجود مطلق. اما غایت و فایده الهیات نیل به سعادت حقیقی است؛ یعنی اتصال نفس انسانی به عقل فعال به سبب انتقاش آن به صور علمیه موجودات. مقاصد و مباحث علم الهیات، یا بحث از عوارض و اوصاف موجود بما هو موجود است و یا بحث از ذوات است و ذوات یا مقولات عشر است، که مانند انواع است برای موجود بما هو موجود و یا اسباب قصوی است برای هر موجود معلولی، پس علم الهیات مشتمل بر سه مقصد است: امور عامه، جواهر و اعراض و الهیات بمعنی الاخص که در آن از ذات و صفات و افعال خدای متعال بحث می‎شود<ref>ر.ک: همان، ص149</ref>‎.  
در ابتدای رساله الهیات چنین می‌خوانیم: «حکما حکمت الهی به معنای اعم را چنین تعریف کرده‌اند: «حکمت الهی علمی است که در آن از احوال موجود مطلق، از آن جهت که موجود مطلق است بحث می‌شود» و بنابراین موضوع آن، موجود مطلق است بما هو موجود مطلق. اما غایت و فایده الهیات نیل به سعادت حقیقی است؛ یعنی اتصال نفس انسانی به عقل فعال به سبب انتقاش آن به صور علمیه موجودات. مقاصد و مباحث علم الهیات، یا بحث از عوارض و اوصاف موجود بما هو موجود است و یا بحث از ذوات است و ذوات یا مقولات عشر است، که مانند انواع است برای موجود بما هو موجود و یا اسباب قصوی است برای هر موجود معلولی، پس علم الهیات مشتمل بر سه مقصد است: امور عامه، جواهر و اعراض و الهیات بمعنی الاخص که در آن از ذات و صفات و افعال خدای متعال بحث می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص149</ref>‎.  


شیوه آثار نویسنده در رسائل، همچون درس‎‎ ایشان، روشنی و وضوح، در‎ کنار‎ ظرافت و نـکته‎گویی اسـت. درج‎ اشعار و امثال و آیات و روایات مناسب، از ویژگی‎های سبکی اوست. دقت در اشعاری که برگزیده و آورده، نشانگر تبحّر وی بر ادبیات‎ شاعرانه فارسی است. خاصه اشعار عرفانی که‎ وی با تسلطی‎ خاص از تک‎بیت‎ها یـا مـجموعه‎های شعر بـهره می‎گرفته است. در بیان و شرح مباحث درازگویی نمی‌کند و ظاهرا از اطناب اجتناب‎ اکید داشته؛ زیرا در هیچ کجا مثلاً وارد‎ مـباحث‎ لغوی یا حاشیه‌ای‎ نمی‎شود، مگر بالضروره و برای تکمیل یک بحث عـمیق کـه درنـگی‎ خاص می‎طلبد. تنها حاشیه‎های او در این عرصه، همان اشعار و اشارات عرفانی و لطایف حکمی است که ذائقه‎ و ذوق‎ مـطلب، ‎‎طـلب چنین جستارهایی را دارد. گزینش‎های وی در عبارات مورد شرح، گزینش قضایا و جستارهای اصلی و پایه در همان مـباحث‎ اسـت و ایـن مسئله در رساله عالی تعلیقه‎ بر‎ شرح فصوص‎ به‎وضوح و درخشش دیده می‎شود؛ امـری که می‎تواند نمونه‌ای‎ برای مدرسان حوزوی و استادان دانشگاهی ما تلقی شود. دو رساله الهـیات و حکمت قدیم، بی‎گمان از بـهترین رسـائل در‎ فلسفه‎‎ کلاسیک‎ اسلامی است و خصلت درسی درجه‎ اول‎ دارد‎. بد نیست‎ به‎جای بسیاری از جزوات و کتب غامض یا کم‎مایه در برخی از دانشگاه‎ها و حوزه‎ها، این متون مورد استفاده‎ قرار‎ گیرد‎؛ به‎ شرط آنکه معلمان آزمـوده‌ای‎ از پس آنها برآیند‎. به‎هرحال‎ کلیه این آثار دارای خصلت عالی مدرسه‌ای هستند و چه‎ به‎عنوان منبع و مأخذ تحقیق و چه به‎عنوان‎ متن درسی، بسیار‎ قابل‎ استفاده‎ و ارزشمند می‎باشند<ref>ر.ک: رضوی، مسعود، ص88-87</ref>‎.  
شیوه آثار نویسنده در رسائل، همچون درس‎‎ ایشان، روشنی و وضوح، در‎ کنار‎ ظرافت و نـکته‎گویی اسـت. درج‎ اشعار و امثال و آیات و روایات مناسب، از ویژگی‎های سبکی اوست. دقت در اشعاری که برگزیده و آورده، نشانگر تبحّر وی بر ادبیات‎ شاعرانه فارسی است. خاصه اشعار عرفانی که‎ وی با تسلطی‎ خاص از تک‎بیت‎ها یـا مـجموعه‎های شعر بـهره می‎گرفته است. در بیان و شرح مباحث درازگویی نمی‌کند و ظاهرا از اطناب اجتناب‎ اکید داشته؛ زیرا در هیچ کجا مثلاً وارد‎ مـباحث‎ لغوی یا حاشیه‌ای‎ نمی‌شود، مگر بالضروره و برای تکمیل یک بحث عـمیق کـه درنـگی‎ خاص می‎طلبد. تنها حاشیه‎های او در این عرصه، همان اشعار و اشارات عرفانی و لطایف حکمی است که ذائقه‎ و ذوق‎ مـطلب، ‎‎طـلب چنین جستارهایی را دارد. گزینش‎های وی در عبارات مورد شرح، گزینش قضایا و جستارهای اصلی و پایه در همان مـباحث‎ اسـت و ایـن مسئله در رساله عالی تعلیقه‎ بر‎ شرح فصوص‎ به‎وضوح و درخشش دیده می‌شود؛ امـری که می‎تواند نمونه‌ای‎ برای مدرسان حوزوی و استادان دانشگاهی ما تلقی شود. دو رساله الهـیات و حکمت قدیم، بی‎گمان از بـهترین رسـائل در‎ فلسفه‎‎ کلاسیک‎ اسلامی است و خصلت درسی درجه‎ اول‎ دارد‎. بد نیست‎ به‎جای بسیاری از جزوات و کتب غامض یا کم‎مایه در برخی از دانشگاه‎ها و حوزه‎ها، این متون مورد استفاده‎ قرار‎ گیرد‎؛ به‎ شرط آنکه معلمان آزمـوده‌ای‎ از پس آنها برآیند‎. به‎هرحال‎ کلیه این آثار دارای خصلت عالی مدرسه‌ای هستند و چه‎ به‎عنوان منبع و مأخذ تحقیق و چه به‎عنوان‎ متن درسی، بسیار‎ قابل‎ استفاده‎ و ارزشمند می‎باشند<ref>ر.ک: رضوی، مسعود، ص88-87</ref>‎.  


==وضعیت کتاب==
==وضعیت کتاب==
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش