دیوان امام (نسخه دیگر): تفاوت میان نسخه‌ها

در مقدمه کتاب بر این نکته تأکید شده است که [[خمینی، سید روح‌الله|امام]] با زبان شعر، حدیث درد فراق را با دلدار یگانه بازمی‎گفت. حضرت امام هرگز سر شعر و شاعری نداشت و خود را به این پیشه سرگرم نساخته بود. آن عاشق صادق هرگاه از ادای وظیفه و رسالت خویش فراغتی حاصل کرده، شرح درد مهجوری را در قالب الفاظ و کلمات موزون بر ورق‎پاره‌ای رقم زده است. او مقصودش شعر و شاعری نبود، بلکه شعر نیز جلوه‌ای از جلوه‎های روح بلند و متعالی او بود. شعر او به‎مثابت «أرحنا يا بلال» است. شعر او نجوای عاشقانه روح هیجان‎زده و بی‌تابی است که در خلوت تنهایی با به‎کارگیری کلمات، راز دل دردمند خویش را با محبوب بازگفته و با معبود به راز و نیاز پرداخته است.<ref>ر.ک: دیباچه، ص5</ref>. آری شعر [[خمینی، سید روح‌الله|امام]] محصول حالت استغراق و مولود فنای در سبحات جلال و جمال حضرت حق است و نتیجه شهود لقای دلدار:

{{شعر}}{{ب|''هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال''|2=''با که گویم که در این پرده چه‎ها می‎بینم''}}{{ب|''کس ندیدست ز مشک ختن و نافه چین''|2=''آنچه من هر سحر از باد صبا می‎بینم''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: همان، ص6</ref>.'''

در مقایسه این نسخه از کتاب با نسخه دیگری از دیوان امام که در سال 1383 به چاپ چهل‎ودوم رسیده و خوش‎نویسی اشعار آن به قلم جلیل رسولی است، می‌توان دریافت که نسخه حاضر برای مخاطب عام منتشر شده و فاقد ضمیمه تحقیقی است؛ محققین می‌توانند به نسخه مذکور که حاوی ضمیمه تحقیقی بیش از یک‎صد صفحه و مشتمل بر شرح مختصر اصطلاحات، فهرست اعلام و شناسنامه سروده‎هاست، مراجعه کنند<ref>ر.ک: خمینی، روح‎الله، ص439-317</ref>.  

# خمینی، روح‎الله، دیوان امام: سروده‎های حضرت امام خمینی(س)، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)، چاپ چهل‎ودوم، 1383.