مباحث في عقائد أهل السنة المسمی المهند علی المفند: تفاوت میان نسخه‌ها

# خود را در فروع دین مقلد [[ابوحنیفه، نعمان بن ثابت|ابوحنیفه]] می‎داند و حنفی محسوب می‎شود و در اصول دین از [[اشعری، علی بن اسماعیل|ابوالحسن اشعری]] و [[ماتریدی، محمد بن محمد|منصور ماتریدی]] تبعیت کرده و خود را جزء مکتب اشاعره می‎داند.

# در عرضه مطالب خویش هیچ مطلب و ادعایی را مطرح نمی‌کند الا اینکه مستند به کتاب، سنت نبوی، اجماع امت و یا نظر یکی از ائمه مذاهب اربعه است، ولی خود را از ارتکاب لغزش و خطای احتمالی در ارائه مطالب مبرا نمی‎داند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص40-42</ref>.

سؤال اول، در این‎باره است که حکم مسافرت و تحمل سختی مسیر، برای زیارت نبی مکرم اسلام(ع) چیست (گفتنی است که وهابی‎ها مسافرت به این منظور را حرام می‎دانند و نویسنده و برخی دیگر از علما و یاران وی متهم به وهابیت بوده‎اند).

نگارنده در جواب بیان می‎دارد که زیارت قبر نبی اکرم(ص)، مسئله‎ای نیست که قابل شک و تردید باشد، بلکه از جمله مهم‎ترین مقربات الهی و بزرگ‎ترین ثواب‎ها و نجات‎دهنده‎ترین اسباب محسوب می‎شود؛ گرچه انسان برای درک آن از مال و جان مایه بگذارد و در موقع نائل شدن به چنین سفری نیت زیارت پیامبر اکرم(ص) و به‎همراه آن زیارت مسجد پیامبر و سایر مشاهد مشرفه را بکند، بلکه به قول ابن همام بهتر است فقط قصد زیارت حضرت نماید... و مؤید این مطلب است قول نبی اکرم(ص) که می‎فرماید: کسی که به زیارت من بیاید، درحالی‎که حاجتی غیر از زیارت من نداشته باشد، بر من لازم است که در روز قیامت از او شفاعت کنم<ref>ر.ک: همان، ص45-46</ref>.

نگارنده در این زمینه به‎صراحت بیان می‎دارد که از نظر ما و بزرگان از مشایخ ما توسل به نبی مکرم اسلام(ص) و انبیا و صالحین و صدیقین جایز است؛ به این صورت که در دعای خود بگوید: «اللهم إني أتوسل إليك بفلان أن تجيب دعوتي...»<ref>ر.ک: همان، ص50</ref>.

نویسنده در جواب به این سؤال بیان می‎دارد که اعتقاد ما در این موضوع این است که نبی مکرم اسلام(ص) در قبر شریفشان دارای حیاتی دنیوی، اما بدون تکلیفند و این امر مختص به نبی اسلام(ص) و سایر انبیا(ع) است و سایر مؤمنین، بلکه همه مردم فقط دارای حیات برزخی هستند. در اثبات این نظریه به سخنانی از بزرگان اهل سنت، مانند سیوطی استناد شده است<ref>ر.ک: همان، ص51</ref>.

نگارنده در این مسئله بیان می‎دارد که نظر ما این است که خداوند متعال منزه و بری از صفات مخلوقات است؛ یعنی زمان و مکان و جهت در ذات مقدسش راه ندارد و علمای متأخر این‎گونه آیات را تأویل می‎برند، با تأویلاتی مطابق با لغت و شرع، مانند اینکه منظور از «استوی»، استیلای خداوند متعال است بر تمام کائنات و منظور از ید، همان قدرت الهی است و مانند چنین تأویلاتی در جای دیگر<ref>ر.ک: همان، ص64</ref>.