الإمامة و النص: تفاوت میان نسخه‌ها

'''الإمامة و النص'''، از جمله آثار مجمع جهانی اهل‎بیت(ع) است که به قلم [[حصيني موسوي، عبدالرحيم|سید عبدالرحیم موسوی]] و گروهی از نویسندگان تحث اشراف [[اسلامي، ابوالفضل|ابوالفضل اسلامی]]، در تبیین مسئله امامت از دیدگاه شیعه به سامان رسیده است. [[یوسفی غروی، محمدهادی|محمدهادی یوسفی]] و [[عبدالحميد، صائب|صائب عبدالحمید]] مراجعات اثر را به انجام رسانده‎اند.  

مباحث اصلی کتاب با اشاره به گرایش فطری انسان به کمال و نقش نبوت در روشن نمودن معالم راه و تبیین معارف حقه‎ای که انسان را به کمال می‎رساند آغاز شده است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص12</ref>. امامت در حقیقت امتداد رسالت است که شیعه نص، علم موهبتی از طرف خدا و عصمت را در آن شرط می‌داند؛ لذا لازم است به اشکالاتی که پیرامون موضوع امامت و شروط علم و عصمت و دیگر شروطی که برای امامت لازم است پاسخ داده شود<ref>ر.ک: همان، ص13-12</ref>.  

در مکتب اهل سنت، امام و خلیفه، یعنی قائد و رهبر سیاسی که اداره شئون نظام اسلامی را بعد از وفات نبی(ص) به‎عهده می‎گیرد. بر این اساس این مکتب انگیزه‎ای برای اینکه این رهبر به نص و تعیین از سوی خدا و بیان رسول(ص) معین شود، ندارد، بلکه این امر را به امت واگذار می‌کند تا هرکس را خواست و او را برای قیام به این مهم شایسته دید نصب کند؛ چراکه نقش امام و خلیفه از دیدگاه اهل سنت از رهبری سیاسی و زعامت امت فراتر نمی‎رود؛ پس منطقی است که نصب خلیفه با نظر شوری یا اهل حل و عقد و یا با وراثت صورت گیرد<ref>ر.ک: همان، ص14</ref>. خلاصه اینکه دیدگاه اهل سنت در امامت و خلافت فراتر از رهبری سیاسی نمی‎رود و مشروعیت تصدی این مقام نیز از طریق انتخاب و شوری یا تسلط با قدرت یا وراثت یا وصیت فراهم می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص15</ref>.

اما شیعه در ارزش‎گذاری امامت و خلافت بعد از رسول(ص) به این سو رفت که تعیین امام مسئله‎ای مهم و الهی مانند تعیین رسول است؛ پس عصمت حتی پیش از بلوغ، علم غیر اکتسابی و نصی که سبب مشروعیت امام است در آن شرط است؛ پس شروط امامت در تشیع وسیع‎تر از موضوع رهبری سیاسی است.<ref>ر.ک: همان</ref>.

[[امام على(ع)|امام علی(ع)]] بیشترین اهتمام را به اظهار نصوص و اشاراتی داشت که دلالت بر آمادگی آن حضرت برای خلافت پیامبر(ص) یا نص بر آن به اسم دارد. صحت انتساب این عبارات را اصحاب تحقیق زمانی که فارغ از هوای نفس سخن می‎گویند، تأیید می‌کنند. بیش از پنجاه تن از بزرگان و شراح کلمات آن حضرت به این موضوع اشاره کرده و با براهین اطمینان‎آور دفاع محکمی کرده‎اند<ref>ر.ک: همان، ص53</ref>.