موسوی غروی، محمدجواد: تفاوت میان نسخه‌ها

موسوی غروی، شیوه تحصیلش را این‎چنین توضیح می‎دهد: «اینجانب از آغاز تحصیل به حفظ قرآن پرداختم. هنگام تعلم قواعد و ادبیات عرب، تمام اشعاری که در کتب ادبی مورد استشهاد بود، به حافظه می‎سپردم... نهج‎البلاغه و بسیاری از روایات چهار کتاب [کتب اربعه شیعه] و کتب صدوق را حفظ کردم. قصائد سبعه ابن ابی الحدید و قصیده برده و قصیده فرزدق در مدح حضرت سجاد(ع) و قصیده شنفری و اشعار شعراء نامی عرب و اکثر دیوان متنبی و اشعار حکماء ادب فارسی مانند مولوی، سعدی، حافظ، سنایی و سائر شعرای معروف، هرچه را پسندیدم، حفظ نمودم. دوره بحارالانوار را مطالعه و اخباری که مورد استشهاد واقع می‎شد حفظ کردم و بسیاری از متون کلمات علماء را در مطالب عدیده و اکثر منظومه منطق و منظومه حکمت سبزواری را از بر نمودم. سرانجام در سن بیست‎وپنج سالگی حدود چهل هزار روایت در حافظه داشتم.»<ref>ر.ک: همان، صفحه یب</ref>

روش من در تبلیغ از ابتدا چنین بود که از راه استدلال به کتاب و سنت و ادله عقلیه با بدعت‎های فراوان و اسرائیلیات و اخبار مبدعین و جعّالین و غلاة و منحرفین از مذهب امامیه به مبارزه و محاجه پرداختم و کثیری از اخبار منحوله و بی‎اساس را با استدلال کامل ابطال نمود و اخبار مبهمه و مشکله را توضیح داده، حق آن‎ها را ثبت نمودم... [تحقیقاتم اگرچه از یک‎سو موردتوجه افراد دانشور قرار گرفت] اما از دیگرسو سبب شد که از آزار و مخالف و بدگویی‎ها و تهمت‎های تفرقه‎افکنان و اهل بعدت و افراد عوام‎فریب در امان نمانم. مخالفان تا توانستند سعی در پراکندن مردم از حوزه وعظ و تعلیم و تدریس من نمودند و در نتیجه چنان‎که شایسته است تحقیقات و آراء علمی اینجانب موردتوجه و عمل قرار نگرفت.<ref>همان، صفحات ید و یه</ref> و در جای دیگر می‎نویسد: «با نهایت تأسف اعلام می‎دارم که عمر من در شهر اصفهان گذشت بی‎آنکه بتوانم به هدف منشود و مقصود نائل آیم و بی‎آنکه اهل علم و دانش و تحقیق از من بهره‎ای گرفته باشند».<ref>همان، صفحه یو</ref>