معادشناسی (سبحانی): تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۲۲ اوت ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - 'ب‎ه' به 'ب‌ه'
جز (جایگزینی متن - 'ی‎خ' به 'ی‌خ')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
جز (جایگزینی متن - 'ب‎ه' به 'ب‌ه')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۳۳: خط ۳۳:
'''معادشناسی'''، ترجمه بخش معاد از کتاب «[[الإلهيات علی هدی الكتاب و السنة و العقل]]»، اثر [[سبحانی تبریزی، جعفر|آیت‌الله جعفر سبحانی]] (متولد 1308ش) است که برگردان آن توسط [[شیروانی، علی|علی شیروانی]] (متولد 1343) صورت گرفته است.
'''معادشناسی'''، ترجمه بخش معاد از کتاب «[[الإلهيات علی هدی الكتاب و السنة و العقل]]»، اثر [[سبحانی تبریزی، جعفر|آیت‌الله جعفر سبحانی]] (متولد 1308ش) است که برگردان آن توسط [[شیروانی، علی|علی شیروانی]] (متولد 1343) صورت گرفته است.


«[[الإلهيات علی هدی الكتاب و السنة و العقل]]»، مشتمل بر یک دوره کلام اسلامی از مبدأشناسی تا معادشناسی است و از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است؛ زیرا مجموعه‌ای است که [[سبحانی تبریزی، جعفر|آیت‌الله سبحانی]] پس از سال‎های متمادی تدریس و نگارش کتاب‎های متعدد در موضوع عقاید اسلامی، آن را به‎عنوان متن درسی در رشته عقاید و کلام برای مجامع فرهنگی و به‎ویژه حوزه‎های علمیه سامان داده‌اند و سال‎هاست که محور درس‎های عقاید در حوزه علمیه قم است<ref>ر.ک: مقدمه مترجم، ص11</ref>.
«[[الإلهيات علی هدی الكتاب و السنة و العقل]]»، مشتمل بر یک دوره کلام اسلامی از مبدأشناسی تا معادشناسی است و از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است؛ زیرا مجموعه‌ای است که [[سبحانی تبریزی، جعفر|آیت‌الله سبحانی]] پس از سال‎های متمادی تدریس و نگارش کتاب‌های متعدد در موضوع عقاید اسلامی، آن را به‎عنوان متن درسی در رشته عقاید و کلام برای مجامع فرهنگی و به‎ویژه حوزه‎های علمیه سامان داده‌اند و سال‎هاست که محور درس‎های عقاید در حوزه علمیه قم است<ref>ر.ک: مقدمه مترجم، ص11</ref>.


==انگیزه ترجمه==
==انگیزه ترجمه==
خط ۵۰: خط ۵۰:
مباحث بعدی بخش اول کتاب، به سیمای قیامت در قرآن اختصاص یافته است. این بخش از کتاب، برگرفته از درس پنجاه از کتاب آموزش عقاید [[مصباح یزدی، محمدتقی|آیت‌الله مصباح یزدی]] است.
مباحث بعدی بخش اول کتاب، به سیمای قیامت در قرآن اختصاص یافته است. این بخش از کتاب، برگرفته از درس پنجاه از کتاب آموزش عقاید [[مصباح یزدی، محمدتقی|آیت‌الله مصباح یزدی]] است.


در این بخش آمده است: با مراجعه به قرآن دانسته می‌شود که برپا شدن قیامت، مقارن با تحولات بزرگی در نظام این جهان است؛ به‎گونه‌ای که بساط این عالم برچیده شده و عالم دیگری برپا می‎گردد. آنگاه همه انسان‎ها از آغاز تا پایان خلقت زنده می‎گردند و نتایج اعمال خود را می‎بینند. قرآن، این واقعه بزرگ را با این ویژگی‎ها مطرح نموده است: دگرگونی زمین، کوه‎ها و دریاها؛ دگرگونی آسمان و ستارگان؛ شیپور مرگ (نفخه صور اول)؛ شیپور حیات (نفخه صور دوم)؛ ظهور حاکمیت خدا و قطع سبب‎ها و نسب‎ها؛ دادگاه عدل الهی؛ به‎سوی بهشت یا دوزخ<ref>ر.ک: همان، ص29-37</ref>.
در این بخش آمده است: با مراجعه به قرآن دانسته می‌شود که برپا شدن قیامت، مقارن با تحولات بزرگی در نظام این جهان است؛ به‎گونه‌ای که بساط این عالم برچیده شده و عالم دیگری برپا می‎گردد. آنگاه همه انسان‎ها از آغاز تا پایان خلقت زنده می‎گردند و نتایج اعمال خود را می‎بینند. قرآن، این واقعه بزرگ را با این ویژگی‎ها مطرح نموده است: دگرگونی زمین، کوه‎ها و دریاها؛ دگرگونی آسمان و ستارگان؛ شیپور مرگ (نفخه صور اول)؛ شیپور حیات (نفخه صور دوم)؛ ظهور حاکمیت خدا و قطع سبب‌ها و نسب‌ها؛ دادگاه عدل الهی؛ به‎سوی بهشت یا دوزخ<ref>ر.ک: همان، ص29-37</ref>.


شفاعت، بحث پایانی این بخش از کتاب است. نویسنده می‎گوید: بنا بر آنچه از آیات قرآن و روایات معصومین(ع) استفاده می‌شود، اگر انسان با ایمان از دنیا برود، هرچند اعمالش چندان رضایت‎بخش نباشد، به عذاب ابدی گرفتار نشده، سرانجام وارد بهشت خواهد شد<ref>ر.ک: همان، ص41</ref>. عقیده به شفاعت نباید مستلزم، نقصی در خداوند سبحان باشد؛ لذا خداوند، خط بطلان بر شفاعتی که مشرکان به آن باور داشتند کشیده است و فرموده: «جز خدا سرپرست و شفاعت‎گری نخواهد داشت» (انعام: 51، 70؛ سجده: 4؛ زمر: 44). در کنار نفی چنین شفاعتی، شفاعت به اذن خدا اثبات شده است: «هیچ شفاعت‎کننده‌ای نیست، مگر بعد از اذن الهی» (یونس: 3؛ بقره: 255 و...)<ref>ر.ک: همان، ص42</ref>.
شفاعت، بحث پایانی این بخش از کتاب است. نویسنده می‎گوید: بنا بر آنچه از آیات قرآن و روایات معصومین(ع) استفاده می‌شود، اگر انسان با ایمان از دنیا برود، هرچند اعمالش چندان رضایت‎بخش نباشد، به عذاب ابدی گرفتار نشده، سرانجام وارد بهشت خواهد شد<ref>ر.ک: همان، ص41</ref>. عقیده به شفاعت نباید مستلزم، نقصی در خداوند سبحان باشد؛ لذا خداوند، خط بطلان بر شفاعتی که مشرکان به آن باور داشتند کشیده است و فرموده: «جز خدا سرپرست و شفاعت‎گری نخواهد داشت» (انعام: 51، 70؛ سجده: 4؛ زمر: 44). در کنار نفی چنین شفاعتی، شفاعت به اذن خدا اثبات شده است: «هیچ شفاعت‎کننده‌ای نیست، مگر بعد از اذن الهی» (یونس: 3؛ بقره: 255 و...)<ref>ر.ک: همان، ص42</ref>.
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش