کلیات عبید زاکانی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''‏کلیات عبید زاکانی'''، اثر [[عبید زاکانی، عبیدالله|نجم‎الدین عبیدالله]]، متخلص به [[عبید زاکانی، عبیدالله|عبید زاکانی]]، با مقدمه‎ای از «[[اقبال آشتیانی، عباس|عباس اقبال آشتیانی]]»، مشتمل است بر مجموعه‎ای از آثار [[عبید زاکانی، عبیدالله|عبید زاکانی]]، در موضوعات اخلاقی، اجتماعی و...؛ برخی به زبان جد و بعضی به زبان هزل.

مقدمه کتاب در سه بخش، ابتدا در مورد ترجمه احوال [[عبید زاکانی، عبیدالله|عبید زاکانی]] است. نسبت او به خاندان زاکانیان می‎رسد؛ خاندانی از «عرب بنی‌خفاجه» که به مهاجرت به قزوین آمده و در آنجا ساکن شده بودند. عبید در قزوین به کسب دانش پرداخت و تا پایان عمر در این شهر بود. [[اقبال آشتیانی، عباس|عباس اقبال]] بیان می‎دارد که از شرح حال و وقایع زندگانی [[عبید زاکانی، عبیدالله|عبید زاکانی]] اطلاع مفصلی در دست نیست و اطلاعات ما در این باب، منحصر است به معلوماتی که [[مستوفی، حمدالله|حمدالله مستوفی]] معاصر و همشهری قزوینی عبید و پس از او دولت‎شاه سمرقندی در تذکره خود، تألیف‎شده در قرن ۸۹۲ق، ضمن شرحی مخلوط به افسانه در باب او به دست داده و مؤلف رياض العلماء در باب بعضی از تألیفات او ذکر کرده‎ است. معلومات دیگری نیز از اشعار و مؤلفات عبید به دست می‎آید. در ادامه به ذکر برخی پادشاهان و وزرایی که مورد مدح [[عبید زاکانی، عبیدالله|عبید زاکانی]] بوده‎اند، مانند: خواجه علاءالدین محمد، شاه شیخ جمال‎الدین ابواسحاق اینجو، سلطان اویس جلایری و شاه شجاع مظفری، اشاره شده است.

الف)- رساله دلگشا: این رساله که مبسوط‎‎‎ترین رسائل عبید است شامل شماری از حکایات تاریخى ملیح است از دوره‌اى که عبید در آن مى‎زیسته و مطالعه آنها علاوه بر آنکه خواننده را به‎خوبى به روحیات و اخلاقیات آن دوره آشنا مى‎کند، طرز نظر یک مشت رند عالم‎سوز را که عبید سرحلقه ایشان بوده، نسبت به آن اوضاع روشن مى‎نمایاند. از جمله حکایات شیرین این است که: شخصى دعوى خدایى مى‎کرد. او را پیش خلیفه بردند. او را گفت: پارسال اینجا یکى دعوى پیغمبرى مى‎کرد، او را کشتند. گفت: نیک کرده‎اند؛ که او را من نفرستاده بودم.