رسائل في الاجتهاد و التقليد و قاعدة لاضرر و ولاية الفقيه: تفاوت میان نسخه‌ها

رساله اول، نوشته‎ای است در اجتهاد و تقلید که به‎منظور تسهیل در دسترسی به مطالب، بر اساس ترتیب «كفاية الأصول» نوشته شده است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/36659/1/7 ر.ک: مقدمه، ص7]</ref>.

# نظریه مشهور که معتقدند اجتهاد، ملکه‎ای است که به‎وسیله آن، شخص توانایی استنباط حکم شرعی فرعی از اصول آن را بالفعل یا با قوه‎ای قریب به فعل، خواهد داشت. مقرر بر این تعریف، سه اشکال وارد نموده است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/36659/1/9 ر.ک: متن کتاب، ص9-‎10]</ref>.

# نظریه علامه حلی و حاجبی که اجتهاد را به‎کار گرفتن تمام توان برای به ‎دست آوردن ظن به حکم شرعی دانسته‎اند. بر این تعریف هم چندین اشکال وارد شده است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/36659/1/10 ر.ک: همان، ص10-‎11]</ref>.

پیرامون نیاز مجتهد به علم رجال، اختلافاتی وجود دارد، به‎گونه‎ای که برخی آن را لازم می‎دانند و برخی نیز منکر نیاز به آن هستند که در این فصل، به‎صورت مختصر، بدان پرداخته شده است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/36659/1/55 ر.ک: همان، ص55]</ref>.

در وقوع خطا و اشتباه در احکام عقلی، اختلافی وجود ندارد؛ زیرا گاهی عقل به‎اشتباه، حکم به امری ناصواب می‎دهد. در فصل پنجم، موضوع تخطئه و تصویب، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/36659/1/63 ر.ک: همان، ص63]</ref>.

رساله دوم، نوشته‎ای است پیرامون «قاعده لاضرر». در مقدمه این رساله، به بیان این نکته پرداخته شده است که ازآنجاکه این قاعده، از مهم‎ترین قواعد فقهی بوده و بسیاری از احکام شرعی، مبتنی بر آن می‎باشند، لذا علمای بسیاری، پیرامون آن قلم‎فرسایی نموده که از جمله آنها، [[روحانی، محمدصادق|علامه روحانی]] می‎باشد<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/36659/1/129 ر.ک: همان، ص129]</ref>.

#:روایات بسیار زیادی درباره این قاعده، وارد شده است، به‎گونه‎ای که فخرالدین در «الإيضاح» در باب رهن، ادعای تواتر اخبار نفی ضرر و ضرار را نموده است که در این مقام، به برخی از آنها، اشاره شده است که از جمله آنها، روایتی است از امام باقر(ع) بدین مضمون که مردی در مدینه باغی اشت که با خانواده‎اش در آن زندگی می‌کرد. سمرة بن جندب نیز در آن نخلی داشت، فلذا بدون اجازه وارد باغ می‎شد. مرد انصاری از این وضعیت ناراحت شد که من زن و بچه دارم و گاهی اینها بدون حجاب نشسته‎ا‎ند، پس شما موقع آمدن حداقل با در زدن خود، من و خانواده‎ام را در جریان آمدن خود قرار بده، اما سمره قبول نکرد و گفت همین‎گونه خواهم آمد. مرد انصاری خدمت پیامبر(ص) آمد و داستان را تعریف نمود. حضرت سمره را طلب نمود وبه او گفت بعد از این با اجازه وارد باغ بشوید، یا اینکه نخلت را بفروش و... هرچند که حضرت از سمره خواهش نمود که یکی از پیشنهادات حضرتش مبنی بر معاوضه آن با نخلی دیگر و حتی معاوضه آن با نخلی در بهشت را بپذیرد، سمره قبول نکرد. پیامبر(ص) نیز وقتی که لجاجت او را دید، به مرد انصاری دستور داد که: «اذهب فاقلعها و ارم بها إليه فإنّه لا ضرر و لا ضرار» (یعنی درختش را از ریشه بکن و به‎سوی او بینداز که نه ضرر و نه ضراری در اسلام وجود ندارد)<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/36659/1/132 ر.ک: همان، ص132]</ref>.

## بیان نسبت قاعده لاضرر با ادله‎ای که به عناوین اولیه خود، مثبت احکام می‎باشند.

رساله سوم، نوشته‎ای است پیرامون «ولایت فقیه». در مقدمه این رساله، یکی از مهم‎ترین امور ضروری بشر، وجود نظام اجتماعی و حکومت عادلی که حافظ حقوق تمامی اقشار جامعه باشد، دانسته شده است؛ زیرا انسان فطرتا موجودی اجتماعی بوده که دستیابی او به نیازهایش، فقط در سایه اجتماع امکان‎پذیر است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/36659/1/225 ر.ک: همان، ص225]</ref>.