أبرقلس: تفاوت میان نسخه‌ها

'''پِرُکْلُس''' (Proclus) (م412 - 485)، که در منابع اسلامی ابرقُلُس، برقلس، برقلیس، یا فورقلس نامیده می‎شود، مهم‎ترین فیلسوف نوافلاطونی قرن 5 میلادی است. وی پس از درگذشت دُمْنینوس لاریسایی، جانشین او در آکادمی آتن شد و به همین سبب، او را «دیادُخُس» (یعنی خلیفه یا عقیب) لقب داده‎اند. در تاریخ فلسفه اسلامی، او را می‎شناختند و پاره‎ای از آثار او در قدیم به عربی ترجمه شده است.<ref>ر.ک: پورجوادی، نصرالله، 1383، ج13، ص598</ref>.

او شخصیتی اخلاقی و اجتماعی داشت. مارینوس در ابتدای رساله خود به ذکر صفاتِ جسمانی و فضائل اخلاقی و قدرت فکری و عقلی استادش پرداخته و نوشته است که پرکلس از بدو تولد از بنیه بدنی بسیار خوبی برخوردار بود. بینایی و شنوایی قوی و حافظه‎ای فوق‎العاده داشت. سرما و گرما او را آزار نمی‎داد و از کار و عبادت و تدریس و تألیف خسته نمی‎شد. در طول 75 سالی که عمر کرد، فقط دو بار بیمار شد. از لحاظ اخلاقی نیز جامع فضایلِ عفت، شجاعت، عدالت و حکمت یا حقیقت‎جویی بود. به لذات جسمانی و مال و ثروت که خانواده‎اش از آن بهره‎ای وافی داشت، وقعی نمی‎نهاد. به امور جزئی زندگی بی‎اعتنا بود. از مرگ و چیزهای دیگر که مردم از آنها می‎ترسند، هراسی نداشت.

پرکلس از کودکی به عدالت عشق می‎ورزید و خود انسانی منصف، نرم‎خو، فروتن و خوش‎باطن بود؛ مردی بود بافرهنگ که در همه شاخه‎های علمی و فلسفی درس خوانده بود و مردم در مجالس و میهمانی‎ها از حضور او و سخنانش لذت می‎بردند؛ به دوستان و شاگردانش نیز بسیار وفادار بود... شخصی بود متدین و اهل عبادت و نیایش. در مراسم مذهبی که برای تصفیه نفس برگزار می‎شد (تئورگی)، شرکت می‎کرد. روزهای آخر ماه روزه‎ می‎گرفت..<ref>ر.ک: همان، ص598-599</ref>.