دیوان اشعار محمدتقی بهار: تفاوت میان نسخه‌ها

[[بهار، محمدتقی|بهار]] شاعری قصیده‎سرا و هنر به‎خصوص او در این قسمت بود. [[بهار، محمدتقی|بهار]] در قصیده‎پردازی بیشتر به سبک خراسانی توجه داشته و اغلب از قصاید رودکی، فرخی، لبیبی، مسعود سعد، منوچهری، امیر معزی و امثال آنها استقبال می‎کرده است. او خود درباره سبک شعر خویش می‎گوید: «تتبعات من در سبک کلاسیک و سبک معاصر و ساده هر دو پیشرفت کرده، توانستم به هر رویه و سبکی که بخواهم شعر بگویم؛ چه قصاید کلاسیک، چه مستزادها و مسمط‎های ملی ساده، چه قطعات و رباعیات و مثنویات عوام‎پسند و چه غزل‎های عاشقانه به سبک عراقی»<ref>ر.ک: همان، صفحه چهل‎وچهار</ref>.

[[بهار، محمدتقی|بهار]] در اشعارش به اخلاق، توجّه ویژه‎ای دارد که‎ این‎ مسئله‎ از یک جهت ناشی از دغدغه شاعر‎ و نگاه‎ وی‎ به‎ انسان‎ است‎ و از جهت دیگر به دوره خاص تاریخی‎ای مربوط می‎شود که [[بهار، محمدتقی|بهار]] در آن، می‎زیسته است؛ عصری که جامعه ایران با انواع هرج‎ومرج‎ها و بی‎ثباتی‎های سیاسی‎ و فرهنگی و اجتماعی در دوران قاجار و سپس انتقال حکومت به پهلوی‎ها مواجه بوده است. این مسئله، لزوم توجّه به زندگی بشر و ارزش‎های انسانی را دوچندان می‎کند. بهار، مردم را‎ به‎ عکس‎العمل نسبت به ظلم و ستم دعوت می‎کند و شاهان را به عدل و داد فرامی‎خواند، از هوای نفس و طمع برحذر می‎دارد و نیکی و حسن خلق را می‎ستاید. بهار در اشعارش‎ از‎ رذایل اخلاقی شکوه می‎کند و به فضایل اخلاقی می‎پردازد. دغدغه شاعر در زمینه اخلاقی، اهمیت شعر او را از جنبه اخلاقی نشان می‎دهد<ref>ر.ک: داودیان، محمدحسن، ص2</ref>.