برقعی، سید علی‌اکبر: تفاوت میان نسخه‌ها

|-

|اساتید

[[نائینی، محمدحسین|میرزا حسین نائینى]]

</div>

«سید على‎اکبر برقعی قمی»، فرزند سید رضى، از علما، ادبا و نویسندگان معاصر تهران است. وى در شب یازدهم ماه مبارک رمضان 1317ق، در شهر مقدس قم دیده به جهان گشود. آموزش مقدماتى را در مکتب فراگرفت و از آن پس به تحصیل علوم عربى، دینى و ادبى پرداخت. پس از تحصیلات علوم عقلى و نقلى نزد استادان، شروع به تدریس نمود. حوزه‏ى درسى به وجود آورد و به دانش‏پژوهى و دانش‏پرورى پرداخت. در بیست سالگى از مراجع زمان اجازه اجتهاد کسب کرد. در سال 1313ش، یک دبستان و در سال 1315ش، یک دبیرستان تأسیس کرد و هر دو را به نام سنایى موسوم ساخت. پس از ورود آیت‏الله العظمى حائرى یزدى به قم و تأسیس حوزه‏ى علمیه‏، آیت‏الله برقعى یکى از مشاروان او بود و درباره مشکلات روحانیت و وضع تحصیلى طلاب با او تبادل نظر مى‏کرد. آیت‏الله برقعى در زمان جنگ جهانى دوم یاور مردم بود و به تشکیل انجمن خیریه همت گماشت و از متمکنین تهران و قم کمک گرفت و در منطقه‏اى که سکونت داشت نانوایى ایجاد کرد. بدین طریق به بینوایان کمک و مساعدت مى‏نمود. در سال 1329ش، که در ایران جمعیت هواداران صلح به ریاست ملک‏الشعراى بهار تشکیل شد، از آیت‏الله برقعى خواستند که به جمعیت صلح در ایران کمک کند و او نیز اولین سخنرانى خود را در مسجد امام خمینى(ره) (شاه سابق) تهران تحت عنوان «صلح و نیروى نگهبان آن» ایراد کرد. شعار «به عدل سوگند، صلح پیروز است» به‎واسطه ایشان رایج شد. به همین منظور به کنگره‏ى جهانى صلح دعوت شد که یک بار در پاریس و بار دیگر در وین تشکیل شد و به‎عنوان یک پیشواى روحانى مسلمان سخنرانى کرد. پس از مراجعت از سفر اروپا از قم به شیراز و بعد به یزد تبعید شد و این تبعید مدت چهارده سال طول کشید. آیت‏الله برقعى به شعر و شاعرى علاقه‎مند بود و شعر هم مى‎گفت. قسمتى از اشعار وى از بین رفته است و فقط حدود دو هزار بیت آن گردآورى شده است.