پرش به محتوا

سلمان ساوجی، سلمان بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵۹: خط ۵۹:
مجموع اشعار سلمان ساوجی از قصیده، غزل، قطعه، ترجیع، ترکیب، رباعی و مثنوی به بیش از یازده هزار بیت می‎رسد. این شاعر در همه انواع شعری، استادی مسلم بود؛ چنانکه تمامی نقادان و شاعران معاصر و بعد از او به این امر اقرار کردند و حتی خواجه شیراز با تمام توانایی‎اش در سخنوری، درباره این شاعر می‎گوید:
مجموع اشعار سلمان ساوجی از قصیده، غزل، قطعه، ترجیع، ترکیب، رباعی و مثنوی به بیش از یازده هزار بیت می‎رسد. این شاعر در همه انواع شعری، استادی مسلم بود؛ چنانکه تمامی نقادان و شاعران معاصر و بعد از او به این امر اقرار کردند و حتی خواجه شیراز با تمام توانایی‎اش در سخنوری، درباره این شاعر می‎گوید:


'''سرآمد فضلای زمانه دانی کیست*** جمال ملت و دین خواجه جهان سلمان'''.
{{شعر}}
{{ب|'' سرآمد فضلای زمانه دانی کیست ''|2='' جمال ملت و دین خواجه جهان سلمان ''}}
{{پایان شعر}}


اما تمامی بزرگان سخن فارسی معتقدند که سلمان در میان این انواع، از همه بیشتر در قصیده توانا بود و می‎گویند که اهمیت سلمان در قصاید شیوای اوست که اغلب در مدح پادشاهان و بزرگان زمان خود سروده است. در بیشتر آن‎ها، قصیده‎های معروف استادان پیشین را جواب گفته و به شیوه آن‎ها در تشبیب این قصاید، توصیفات عالی مظاهر طبیعت یا توصیف معشوق دارد که به‎خوبی از عهده این امر برآمده است. گرچه در تعداد کمی از قصایدش، بنا بر روال اهل آن زمان، تصنع به کار برده است؛ اما از این‎ها که بگذریم، شیوه بیان او در قصاید بسیار شیوا و روان و به سبک شاعران قصیده‎گوی قرن ششم و آغاز قرن هفتم است. این شاعر، خاتم قصیده‎سرایان پارسی‎گو و مداح است<ref>ر.ک: پایگاه اینترنتی دایرة‎المعارف طهور</ref>.
اما تمامی بزرگان سخن فارسی معتقدند که سلمان در میان این انواع، از همه بیشتر در قصیده توانا بود و می‎گویند که اهمیت سلمان در قصاید شیوای اوست که اغلب در مدح پادشاهان و بزرگان زمان خود سروده است. در بیشتر آن‎ها، قصیده‎های معروف استادان پیشین را جواب گفته و به شیوه آن‎ها در تشبیب این قصاید، توصیفات عالی مظاهر طبیعت یا توصیف معشوق دارد که به‎خوبی از عهده این امر برآمده است. گرچه در تعداد کمی از قصایدش، بنا بر روال اهل آن زمان، تصنع به کار برده است؛ اما از این‎ها که بگذریم، شیوه بیان او در قصاید بسیار شیوا و روان و به سبک شاعران قصیده‎گوی قرن ششم و آغاز قرن هفتم است. این شاعر، خاتم قصیده‎سرایان پارسی‎گو و مداح است<ref>ر.ک: پایگاه اینترنتی دایرة‎المعارف طهور</ref>.
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش