پرش به محتوا

بيان السعادة في مقامات العبادة: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - 'هاي' به 'های'
جز (جایگزینی متن - '<references /> ' به '<references/> ')
جز (جایگزینی متن - 'هاي' به 'های')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۶۴: خط ۶۴:
ثانيا، روش بيان مطالب و جمع نكات عقلى، نقلى و قلبى در اين تفسير با ساير آثار مؤلف مشابهت كامل دارد
ثانيا، روش بيان مطالب و جمع نكات عقلى، نقلى و قلبى در اين تفسير با ساير آثار مؤلف مشابهت كامل دارد


ثالثا، معصوم‌على‌شاه، صاحب «طرائق الحقائق» كه در 1303 و 1304 در گناباد نزد مؤلف بوده، از اين تفسير ياد كرده و تصريح مى‌كند كه در دوران تأليف آن، گاه بخش‌هايى از آن را به درخواست مؤلف ملاحظه مى‌كرده است (ج 3، ص540). اصولا يكى از جهات اشتهار علمى و عرفانى مؤلف در زمان حيات كه غالب مورخان آن دوران ذكر كرده‌اند، تأليف همين كتاب بوده است.<ref>فرصت شيرازى، ج 2، ص890، پانويس 2؛ نيز [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|آقا بزرگ طهرانى]]، ج 3، ص182؛ تابنده، ص210، پانويس 1</ref>
ثالثا، معصوم‌على‌شاه، صاحب «طرائق الحقائق» كه در 1303 و 1304 در گناباد نزد مؤلف بوده، از اين تفسير ياد كرده و تصريح مى‌كند كه در دوران تأليف آن، گاه بخش‌هایى از آن را به درخواست مؤلف ملاحظه مى‌كرده است (ج 3، ص540). اصولا يكى از جهات اشتهار علمى و عرفانى مؤلف در زمان حيات كه غالب مورخان آن دوران ذكر كرده‌اند، تأليف همين كتاب بوده است.<ref>فرصت شيرازى، ج 2، ص890، پانويس 2؛ نيز [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|آقا بزرگ طهرانى]]، ج 3، ص182؛ تابنده، ص210، پانويس 1</ref>


اشتباه ديگر، درباره تفسير -«بيان السعادة»- را خاورشناس مشهور گلدزيهر goldziher مرتكب شده است. وى، از تفسيرى به نام «بيان السعادة في مقامات العبادة» نوشته سلطان محمد بن حيدر البيدختى (بيدختى، چاپ تهران، 1314) نام برده و آن را كهن‌ترين تفسير شيعه خوانده و تاريخ اتمامش را 311، ياد كرده است. به نظر مى‌رسد كه اشتباه او ناشى از غلط خواندن تاريخ اتمام اين تفسير (1311)، بوده است. در ترجمه عربى كتاب گلدزيهر نيز، «حيدر» به «حجر» و «البيدختى» به «البجختى» تصحيف شده است. اما در هيچ‌يك از منابع متقدم و متأخر شيعه، نشانه‌اى از اين تفسير و مؤلف آن با مشخصاتى كه گلدزيهر ذكر كرده است به چشم نمى‌خورد.
اشتباه ديگر، درباره تفسير -«بيان السعادة»- را خاورشناس مشهور گلدزيهر goldziher مرتكب شده است. وى، از تفسيرى به نام «بيان السعادة في مقامات العبادة» نوشته سلطان محمد بن حيدر البيدختى (بيدختى، چاپ تهران، 1314) نام برده و آن را كهن‌ترين تفسير شيعه خوانده و تاريخ اتمامش را 311، ياد كرده است. به نظر مى‌رسد كه اشتباه او ناشى از غلط خواندن تاريخ اتمام اين تفسير (1311)، بوده است. در ترجمه عربى كتاب گلدزيهر نيز، «حيدر» به «حجر» و «البيدختى» به «البجختى» تصحيف شده است. اما در هيچ‌يك از منابع متقدم و متأخر شيعه، نشانه‌اى از اين تفسير و مؤلف آن با مشخصاتى كه گلدزيهر ذكر كرده است به چشم نمى‌خورد.


قسمت‌هايى از «بيان السعادة» را حاج سلطان حسین تابنده گنابادى (رضاعلى‌شاه) تحت اين عناوين به فارسی ترجمه و شرح كرده است:
قسمت‌هایى از «بيان السعادة» را حاج سلطان حسین تابنده گنابادى (رضاعلى‌شاه) تحت اين عناوين به فارسی ترجمه و شرح كرده است:


#رهنماى سعادت (تهران، 1342ش)، ترجمه و تفسير مقدمه «بيان السعادة» و شرح تفسير سوره‌هاى فاتحه، أعلى، الضحى، انشراح، قدر، نصر و اخلاص؛
#رهنماى سعادت (تهران، 1342ش)، ترجمه و تفسير مقدمه «بيان السعادة» و شرح تفسير سوره‌هاى فاتحه، أعلى، الضحى، انشراح، قدر، نصر و اخلاص؛
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش